Moederpower

Van al mijn natuurlijke vijanden als moeder, waaronder Luizen en Krentenbaard, reken ik Verkoudheid tot de venijnigste. Want Verkoudheid is sluw. Terwijl Luizen en Krentenbaard kunnen rekenen op de volle lading van mijn verontwaardiging en verzet, tast verkoudheid mij aan waar het telt: in mijn weerstand en dat gaat ten koste van mijn Moederpower.

Verkoudheid zorgt ervoor dat ik me voel alsof iemand mijn, goedlopende, batterijen heeft verwisseld voor een paar bijna lege. Halfslachtig probeer ik mij te verzetten, maar het is slechts een zwak aftreksel van mijn normale Moederpower. Ik sputter wat en ik mopper wat, maar het is niet hetzelfde.

Dus heb ik hulptroepen ingeschakeld: een medicinale cocktail van Echinaforce, First Defense, Hot Coldrex, en een medicijn met de veelzeggende, onsmakelijke naam Fluimicil.

Zo hoop ik Verkoudheid de pas af te snijden.

Ik heb al mijn Moederpower nodig, want volgens mij zie ik die lafbekken Luizen en Krentenbaard alweer op de loer liggen.

0

Survivalen

Als moeder hoef je niet naar de Ardennen om te survivalen. Een fikse verkoudheid in je dagelijkse leven is veel goedkoper, en geeft hetzelfde gevoel. Traag sleep ik mij door de dagen met tranende oogjes en probeer tevergeefs verse lucht naar binnen te snuiven door mijn dichtgeslibte neus. De A2 tijdens het spitsuur is er niks bij.

Gelukkig is het nu weekend, en hoef ik niet meer in mijn eentje de uitdaging van het kleden en voeden van vijf kinderen aan te gaan. Mijn eigen cavellerie is gearriveerd in de vorm van Floris. Dankbaar laat ik mijn teugels vieren en laat het huishouden en de kinderen aan hem over.

Kan hij lekker survivalen.

1

Eerlijkheid

Na een snertweek die ik doorworstelde met een zware verkoudheid, welde vanuit een diep verlangen naar een vriendelijk woord, een vraag in mij op. En dus vroeg ik Floris "Vind jij mij een zeur?"
Nou kiest Floris er in dit soort gevallen meestal voor glazig te kijken en nietszeggend te mompelen. Maar dit keer zei hij direct: "Ja, je bent behoorlijk drammerig!" En met een blik op de onsteltenis op mijn gezicht voegde hij er wreed aan toe: "Ja, je hebt vast liever dat ik eerlijk ben, dan dat ik lieg!".
"Maar", sputterde ik, je kunt natuurlijk ook zeggen: "Meid, je hebt ook een zware week achter de rug, en als je soms een beetje zeurt, is dat alleszins begrijpelijk."
"Tja, ik sluit niet uit dat je een goede reden hebt, maar je bent wel behoorlijk drammerig," herhaalde Floris.
"Nou, leuk is dat", besloot ik de conversatie, waarop we in relationele vrieskou, zwijgend uit elkaar gingen.

Eerlijkheid mag dan het langst duren, het is niet altijd even bevorderlijk voor de relatie.

En in het kader van eerlijkheid: ik had er natuurlijk wel om gevraagd.

3

Lente!

Was ooit de lucht zo blauw, de zon zo geel en het gras zo groen? Het is Lente in Nederland! En het is met tranen in mijn ogen dat ik het Lenteweer begroet. Echter, het zijn geen tranen van ontroering, maar tranen van ergernis en snot. Want in mijn haast naar al die pracht struikelde ik over een valse winterverkoudheid, die zich verdekt had opgesteld in een struik. Met man en macht probeerde ik hem nog af te wenden met grote porties echinaforce en vitamine C, maar tevergeefs. Dus nu struikel ik door de lentedagen met watten in mijn hoofd en het I.Q. van een kiwi, terwijl mijn neus zich lijkt voor te bereiden op de New York marathon.

Ik vergeet alles wat los en vast zit, wil sleutels in mijn tas leggen, en terwijl ik mijn tas pak raak ik die sleutels dan kwijt. Ik draai grote ladingen was die ik vervolgens vergeet, zodat ze de volgende dag zo ruften dat ik ze nog maar een keer draai. Ik laat de buggy in de supermarkt staan en vergeet Ots caesartherapie-oefeningen. Hoewel dat laatste wellicht niets met mijn verkoudheid te maken heeft, want die vergeet ik toch al dagelijks.

Een andere bijkomstigheid van verkoudheid is het verlies van reuk en smaak, maar niet van Lekkere Trek. Dan zit ik 's avonds op de bank te snakken naar snacks, in de trieste wetenschap dat ik net zo goed een kartonnen doos soldaat kan maken. Floris daarentegen juicht dit bijverschijnsel toe, en zet zijn vreugde kracht bij met harde windsalvo's, onder het motto: "Je ruikt het toch niet! Dus waar maak je je druk om."

Maar was ooit de lucht zo blauw, de zon zo geel en het gras zo groen? Zelfs met snot en tranen.

Het is Lente!

1