Integratieproblematiek

Ons nieuwe katjes hadden diarree, en ik besloot dat dit een mooie aanleiding was om te integreren in mijn nieuwe buurt. Mijn overbuurvrouw heeft namelijk veel katten, en weet er veel van. Een prachtige kans om te socialiseren dus!

Maar net toen ik mijn intrede maakte schoot een kruimel van de tosti die ik zojuist had genuttigd in mijn verkeerde keelgat. Met tranende ogen, en omfloerste stem bracht ik uit: 'Onze katten hebben diarree. Wat moet ik doen???' Gegeneerd kuchte ik, en probeerde ondertussen kracht en optimisme uit te stralen opdat ze niet dachten dat ik zwaar geëmotioneerd was vanwege de katten. 'Ik wist wel dat ik ananas op die tosti had moeten doen!' verweet ik mezelf. 'Dan was tie niet zo droog geweest!'

Die ellendige kruimel wilde maar niet weg, en ik fluisterde: 'Excuus, ik moet even wat water drinken.' Nou hebben ze bij de buren een woonkeuken, dus de kraan was binnen handbereik, en gulzig klokte ik grote slokken water naar binnen.

Maar het kwaad was al geschied. Ik ben bang dat ik het stereotype 'Die Stadsen maken zich overdreven druk over hun huisdieren,' nieuwe kracht heb bijgezet.

Ik kan alleen maar hopen dat dit mijn succesvolle integratie niet zal hinderen.

4

Het leven op het platteland stinkt

Het is een ongeschreven wet op het platteland: als nieuwkomer klaag je niet over de geur van verse mest. Maar je kunt er natuurlijk wel een cartoon over maken.

0

Gevolgen van verhuizen naar het platteland

7

Ik heb het laatste woord

Verhuizen is een proces. Een proces van loslaten van het oude, en wennen aan het nieuwe.

Omdat ik het belangrijk vond dat de kinderen zich bewust waren van dit proces, en de eindigheid van hun bestaan in ons 'oude huis', meende ik dat het een goed idee was de kinderen hier hardnekkig, en veelvuldig aan te herinneren.
Als we macaroni aten, dan zei ik: 'Dit is de laatste keer dat we hier macaroni eten.'
En als ze in bad gingen, merkte ik op: 'Dit is de laatste keer dat jullie hier in bad gaan!'

Helaas blijkt deze mindfullness zich nu op wrede wijze tegen mij te keren. Want eenmaal in het nieuwe huis, scheppen de kinderen er groot genoegen in voortdurend te roepen: 'Dat is de eerste keer in dit huis!'

Het Boemerangsyndroom

Dit is helaas een vaak voorkomend, opvoedkundig fenomeen, genaamd het Boemerangsyndroom. Je weet dat je het slachtoffer bent van het Boemerangsyndroom als je opvoeding zich als een onverwacht nekschot tegen je keert. Experts zul je hier nooit over horen, want het Boemerangsyndroom wordt zorgvuldig door hen verzwegen, zij willen immers dat je hun pedagogische adviezen blijft volgen!

Als de kinderen nu ruzie maken roepen ze: 'Dit is de eerste ruzie in het nieuwe huis!'
En als ze met eten knoeien, roepen ze: 'Dit is de eerste keer dat we eten op de grond knoeien!'
Maar ook kleine gebeurtenissen worden groots aangekondigd: 'Dit is de eerste scheet in het nieuwe huis.'

Met lede ogen zie, en hoor ik het aan.
Maar uiteindelijk heb ik het laatste woord: 'En het zal vast niet de laatste keer zijn!'

7

Van de verhuisden niets dan goed

Verhuizen blijkt de manier om pré-postuum een warme golf van positieve feedback te ontvangen.

Ot en Piet kwamen uit school met twee witte shirts, met daarop de namen van hun klasgenootjes gepend. Maar de echte tranentrekker was toch wel het zelfgemaakte vriendenboek, waarin alle kinderen op een A4-tje hun mooiste herinneringen aan Ot en Piet hadden geschreven.
'Ik zal je mooie lach missen,' las ik huilerig, gevolgd door: 'Je maakte altijd zulke goeie grappen.'

Mijn kinderen blijken ontzettend grappig te zijn, en zeer geliefd, nu ze vertrekken.

Van de verhuisden niets dan goeds.

10

Afscheid nemen bestaat wel

Toen ik maandag met Ot en Piet naar school liep fluisterde ik met gebroken stem: 'Ot en Piet, dit is de allerlaatste keer dat we op maandagochtend naar jullie school lopen.'

En toen het dinsdag was, zei ik plechtig: 'Ot en Piet, beseffen jullie wel dat dit de állerlaatste dinsdag is dat we zo naar school wandelen? Laten we een moment nemen om daar bij stil te staan!'

Op Woensdag verkondigde ik op omfloerste tonen: 'Dit is gewoon de allerlaatste woensdag dat we zo naar school spazieren. Is dat nou niet raar?'

Donderdag bracht ik de kinderen in hardloopkleding naar school, en zei tegen Ot en Piet: 'Laat ons even stil staan bij het feit dat dit de allerlaatste donderdag is op deze school!'

Op deze vrijdag, nam ik een diepe hap lucht om de kinderen opmerkzaam te maken op deze memorable állerlaatste schooldag, maar voor ik iets kon zeggen riepen Ot en Piet in koor: 'Jahaaaaa mama!! Dit is de allerlaatste dag op deze school. Nou weten we het wel!'
En toen rende ze heel hard weg.

En toen ik ze nakeek besefte ik: 'Ik ben dat afscheid nemen ook spuugzat.
Het is tijd om te gáán.'

13

Verhuisblues

Toen ik met Ot en Piet naar school wandelde voor het Sinterklaasfeest, raakte het me plotseling als een stomp in de maag: 'Dit is de állerlaatste keer dat ik voor het Sinterklaasfeest naar deze school wandel!'

Vervuld van acute sentimentele, heimwee dacht ik terug aan àl die Sinterklaasfeesten die ik daar heb gevierd, voor het gemak het gedoe met surprises en overbevolkte lokalen vergetend.

En toen ik naar huis liep, trof het me als een kopstoot: de gedachte dat onze verhuizing naar het platteland nu echt dichterbij komt. De dag na Kerstmis gaan we inpakken, en de eerste twee weken van januari zullen in het teken staan van de verhuizing.

En terwijl ik steeds langzamer ging lopen, werd alles plotseling mooier dan ooit, en verbeeldde ik het me nou of hoorde ik Maggie McNeil zachtjes zingen: 'I tell myself once more I won't be here in spring, to see my roses grow...'

Net toen ik acuut in hete tranen wilde uitbarsten, gleed ik uit in de hondestrond waarmee de stoepen rijkelijk besmeurd zijn, en reed onze buurman weer eens zonder groeten voorbij.

En ik was dankbaar voor de realiteit die korte metten maakte met het sentiment.

10

Ik wéét dat ik ga verhuizen, maar beséf ik het ook?

5

Tv-carrière?

Verhuizen naar het platteland blijkt verrassend interessant voor de media. Werd ik eerst al gescout door de Libelle voor een interview, nu wil SBS6 ons gezin volgen 'in het proces van aanpassen aan een nieuwe leefomgeving.'

Mijn eerste reactie was: 'Hup, in de trash er mee!', want ik waardeer realityshows vooral als toeschouwer. Maar plotseling zag ik beelden van mezelf op de toekomstige school van de kinderen, achtervolgd door cameramannen. Wat een ludieke binnenkomer! Ik zou die moeder-met-cameramannen zijn!

Ik legde het voorstel voor aan Floris die onmiddellijk zijn Birkenstocks in het zand zette, en op hoge toon verklaarde: 'Dan kom ik nooit meer terug uit Amsterdam!'
Zo stief mijn tv-carrière een snelle dood, nog voor ze goed en wel tot wasdom was gekomen.

'Bovendien,' vond Floris, 'zou het hartstikke saaie tv worden met ons.'
'Ik moet dan inderdaad wel even flink ruzie krijgen met mijn moeder, en misschien een minnaar?' overwoog ik.

Maar toen gooide Floris het mailtje snel in de trash.

10

De Verhuisblues

Kiekjes uit een mooie tijd.
@Marco Borsato: 'Afscheid nemen bestaat wèl'.
Wèèèh.

12

Verhuizen

Het is vrijdagmorgen, half twaalf, en onwennig neem ik nog een slok koffie in mijn onnatuurlijk nette huis, in afwachting van de fotograaf/makelaar.

Ons huis is geheel ontdaan is van parafernalia, oftewel 'mijn smaak'. Ik zou zelfs willen beweren dat het hier hol klinkt. Weg zijn alle windklokjes, de zoete schilderijen van Jezus die kitscherige kinderen over hun bol streelt. 'Daar kunnen potentiële kopers niet door heen kijken,' is het devies.

Alleen boven de keukendeur hangt nog een omineus schilderij met daarop de tekst: 'God ziet alles.' Ik hoop maar dat de kopers dat niet zien.

Nu komt het er op aan: wie komt het eerst, de kinderen of de fotograaf?
Mochten het de kinderen zijn, dan heb ik touw en plaktape klaar liggen.

21