De kinderen zijn op schoolreisje, en dus heb ik deze ochtend vijf kwartier kleumend op de stoep doorgebracht in afwachting van hun vertrek, dat traditioneel, aanzienlijk langer op zich liet wachten dan gepland.Toen de kinderen eindelijk, als lang verwachte rocksterren, het schoolgebouw uitkwamen danste en sprong ik wild op en neer om hun blik te vangen en ik mijn punten voor Ik Ben Een Leuke En Betrokken Moeder kon innen. Want in dit soort zaken geldt: niet gezien = niet gedaan = zwaar beschadigd kind. En dan zou de verkoudheid die ik voelde opkomen helemaal voor niks zijn.
Met de kinderen eenmaal in de geblindeerde bus was het een kwestie van zeer algemeen wuiven in de hoop dat ik toevallig naar de juiste kinderen wuifde, want het was erg moeilijk uit de schimmen achter het glas Ot, Piet en Teuntje op te maken.
De kou en het lange wachten hebben mij echter geïnspireerd tot een briljant plan. Ik blaas bij de copyshop een foto van mezelf op tot levensgrote proporties en zet die volgend jaar op strategische plaatsen. Wellicht zelfs één halverwege de route! Want zo'n leuke moeder ben ik, dat ik zelfs halverwege nog sta te wuiven.
Of in ieder geval mijn kartonnen versie. Het is niet uitgesloten dat de echte versie ergens een kop koffie zit te drinken.
En als je me nu wilt excuseren: ik moet vijf kwartier gaan wachten om de kinderen enthousiast weer terug te ontvangen.
