Ik ben genoemd

Sinds ik Netflix heb ontdekt, ben ik een groot fan. Een groot scala aan series is in één klap te bekijken, zonder irritante reclames.

In eerste instantie had ik het zuinigste abonnement genomen dat er is. Daarmee kan één persoon via zijn of haar computer een Netflix programma kijken. Maar in het weekend braken er bij ons thuis regelmatig rellen uit, over wie er aan de beurt was.

Van narigheid ben ik toen maar 1,- per maand meer gaan betalen. En nu kunnen er twee mensen naar Netflix kijken! En zolang ik er daar eentje van ben, ben ik tevreden.

Als Netflix fan keek ik een beetje jaloers naar bloggers die posts schreven en daarin dan vermelden dat ze onderdeel waren van het Netflix Stream Team.

'Waarom ben ik daar niet voor gevraagd?!' vroeg ik me af. 'Ben ik dan geen blogger?!'

Daarom verheugt het mij te kunnen stellen dat ik inmiddels gevráágd ben voor het Netflix Stream Team.

Of toch in ieder geval 'genoemd'.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

1

Als de zomervakantie lang duurt

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

1

Integratieproblematiek

Ons nieuwe katjes hadden diarree, en ik besloot dat dit een mooie aanleiding was om te integreren in mijn nieuwe buurt. Mijn overbuurvrouw heeft namelijk veel katten, en weet er veel van. Een prachtige kans om te socialiseren dus!

Maar net toen ik mijn intrede maakte schoot een kruimel van de tosti die ik zojuist had genuttigd in mijn verkeerde keelgat. Met tranende ogen, en omfloerste stem bracht ik uit: 'Onze katten hebben diarree. Wat moet ik doen???' Gegeneerd kuchte ik, en probeerde ondertussen kracht en optimisme uit te stralen opdat ze niet dachten dat ik zwaar geëmotioneerd was vanwege de katten. 'Ik wist wel dat ik ananas op die tosti had moeten doen!' verweet ik mezelf. 'Dan was tie niet zo droog geweest!'

Die ellendige kruimel wilde maar niet weg, en ik fluisterde: 'Excuus, ik moet even wat water drinken.' Nou hebben ze bij de buren een woonkeuken, dus de kraan was binnen handbereik, en gulzig klokte ik grote slokken water naar binnen.

Maar het kwaad was al geschied. Ik ben bang dat ik het stereotype 'Die Stadsen maken zich overdreven druk over hun huisdieren,' nieuwe kracht heb bijgezet.

Ik kan alleen maar hopen dat dit mijn succesvolle integratie niet zal hinderen.

4

Tijd

'Ik moet niet vergeten te kijken hoe het met Bibian Harmsen is,' dacht ik de laatste weken telkens weer, om het vervolgens weer te vergeten. Maar gisteren werd ik door de tijd ingehaald, want bij Vlasleeuwenbekje las ik dat Bibian inmiddels overleden is.

Ik kende Bibian niet, maar ik kende haar blog wel. Bibian was een moeder van drie kinderen, en kreeg in november de diagnose alvleesklierkanker met uitzaaiingen, en een doodvonnis. Het is het schrikbeeld van iedere ouder: dat je kinderen iets overkomt, of dat jou iets overkomt vóórdat je kinderen op eigen benen kunnen staan.

Na het lezen van het treurige nieuws, droeg ik een onbestemd gevoel van somberheid met me mee. Zo'n gevoel waarvan je denkt: 'Wat was er ook alweer? Oh ja, dat…' En dan dacht ik aan Bibian die haar man, kinderen en leven moest loslaten.

Dus toen Piet bij me kwam en allerlei onbegrijpelijke dingen vertelde over zijn Pokémonkaarten, en hoeveel schade ze konden doen, luisterde ik met extra aandacht en stelde zelfs vragen waardoor hij nóg meer vertelde. En ik liep naar boven om Jan te helpen zijn haar te stylen met zijn nieuwe stijltang, in de afzichtelijke stijl die hij zo mooi vindt. Ik bewonderde het t-shirt waar Maartje gaten in had geknipt en dat ze naar eigen zeggen 'gepimpt' had, en luisterde met Teuntje en Ot naar een lied van Teuntjes lievelingsgroep One Direction.

Want ik heb nog tijd.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

8

De boodschap achter Rupsjenooitgenoeg

Het is me eindelijk gelukt de schokkende novelle Rupsje Nooitgenoeg in de bibliotheek te vinden. Na grondige bestudering van de diepere lagen en boodschap van dit boek, deel ik mijn bevindingen graag met jullie.

Rupjesnooitgenoeg: een diepgaande analyse

In Eric Carle's aanklacht tegen de consumptiemaatschappij Rupsjenooitgenoeg, is de hoofdpersoon Rupsjenooitgenoeg, een tragische metafoor voor de moderne vrouw, die altijd meer, meer, meer moet. De moderne vrouw dient ten allen tijde een goede werknemer, liefhebbende moeder en sexy partner te zijn. Maar genoeg is het, in de woorden van Carle: 'nog altijd niet'.

Uit frustratie neemt ze steeds meer voedsel en consumptiegoederen tot zich, en dit leidt tot een onfortuinlijke vorm van zowel lichamelijke als geestelijke obesitas. Eric Carle omschrijft deze tragische uitkomst van het nooitgenoegprincipe als volgt: 'Hij was een grote, dikke rups geworden.' Waarbij Hij de moderne vrouw representeert.

Uiteindelijk leidt deze symbolische obesitas tot een terugtrekken uit de maatschappij, en in zichzelf keren: de rups wordt een cocon. In onze maatschappij herkenbaar als het steeds populairder wordende 'retraite'. Na enige tijd van bezinning, komt de vrouw terug in een nieuwe vorm: de rups is een vlinder geworden. Als vlinder heeft zij vleugels, en kan zij zich losmaken van de zwaartekracht, oftewel de beklemmende definitie van emancipatie als arbeidsparticipatie en economische zelfstandigheid.

Het boek heeft een open einde. Carle laat de lezer in het ongewisse over de toekomst van de moderne vrouw die zichzelf heeft getransformeerd van slachtoffer van het nooitgenoegprincipe, tot vlinder.

Ik kan alleen maar hopen dat ze geen Eendagsvlinder blijkt…

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

6

Rupsje Nooitgenoeg

Ik probeer nu al maanden de spannende bestseller Rupsje Nooitgenoeg te pakken te krijgen in de bibliotheek, want ik vind het belangrijk mezelf intellectueel te blijven uitdagen. Ik heb gehoord dat de ontknoping schokkend, doch bevredigend is!

Maar elke keer als ik de bibliotheek bezoek, is één of andere peuter me voor geweest en zijn alle exemplaren van Rupsje Nooitgenoeg uitgeleend of onvindbaar. Vooral dat laatste is nogal eens het geval. Volgens de computer is Rupsje Nooitgenoeg dan 'aanwezig' maar wáár, blijft een mysterie. Zeker nu de bibliotheek opnieuw is ingericht volgens de specificaties van een heuse architect. Boeken op alfabetische volgorde zetten is zoo burgerlijk.

De bibliotheekmedewerkster biedt me telkens weer aan om Rupsje Nooitgenoeg voor mij te reserveren. Maar dat vind ik een stap, die een te grote 'commitment' mijnerzijds vraagt. Ik krijg al bindingsangst van een afspraak bij de kapper.

Dus blijf ik gewoon elke keer zoeken. Tot ik er genoeg van krijg.

alt=”description of image”

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

7

5 lessen die ik leerde van onze katten

Ik ben nooit zo'n dierenliefhebber geweest, nadat in mijn kindertijd het ene na het andere huisdier de Man met de Zeis en gemene bunzingen ontmoette, en het niet kon navertellen.

Dus ontzegde ik mijn kinderen wreed de vreugde van een eigen huisdier. Maar sinds onze verhuizing naar het platteland, en een huis met een aparte keuken, voelde ik plotseling ruimte in zowel mijn huis als hart voor gezinsuitbreiding. De broertjes Harry en Repelsteeltje maken alweer vier maanden deel uit van ons huishouden.

Ik heb hun kattenbestaan eens goed bekeken, en ben tot de conclusie gekomen dat het leven van een kat zo gek nog niet is. Je hoeft de hele dag niets te doen, je eten en drinken wordt op geregelde tijden voor je neergezet, en je kattenbak wordt voor je verschoond. Tussendoor word je uitgebreid gemasseerd en geaaid. Ik snap dan ook niet dat het ultieme doel van het Boeddhisme verlichting is. Ik kom later wel gewoon terug als een kat. Laat die verlichting maar zitten.

5 lessen die ik leerde van onze katten!

1. Het belang van persoonlijke verzorging: het is prima om uuuren te besteden aan je persoonlijke verzorging.
2. De kunst je te vermaken met Niets. De katten spelen urenlang met een takje of een vlieg. Ik mag hier graag, en veelvuldig mijn kinderen op wijzen.
3. Je mag mensen negeren als ze je iets vragen of iets van je willen. Doe gewoon net alsof je ze niet hoort!
4. Ook al negeer je mensen in je omgeving, en doe je alleen maar waar je zelf zin in hebt, ze vinden je daarna toch nog lief. Sterker nog, ze zijn verrukt als je je verwaardigt naar ze toe te komen!
5. Het is oké om veel time outs te nemen, die je in liggende positie doorbrengt op de bank. Tijdens zo'n time out wissel je langdurige dutjes af met diepzinnig om je heen kijken, en het contempleren van je bestaan.

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

8

Teveel internet

4

Tot de dood ons eindelijk scheidt

Het is niet 'cool' om een liefhebber te zijn van Country and Western songs, maar ik ben dol op de verhalen die ze vertellen. Neem nou onderstaand lied, waarin de melodie de woorden logenstraft.

In dit duet zijn de huwelijksbeloften tenminste nog heilig.
Tot de dood er op volgt.



It's Too Late

door Rodney Carrington

(M)-When we first met, we made love every hour.
Nowadays I always have to beg.
(W)-When we first met your stomach was a six-pack.
Nowadays it looks more like a keg.

It's too late now, we're married, till we're dead and buried.
You're stuck with me, and I'm stuck with you.
Baby it's too late and there’s nothing we can do.
We tied the knot, and we both have second thoughts.
I got drunk and now I'm stuck with you.

(M)-When we first met our love was like a flower.
Now it's like a weed I'd like to pick.
(W)-When we first met, our love was strong and growing.
Now it's short, and shriveled like your dick!

It's too late now, we're married,
till we're dead and buried.
You're stuck with me, and I'm stuck with you.
Baby it's too late and there’s nothing we can do.
We took our vows, and we're both sorry now.
I got drunk and now I'm stuck with you.

(M)-Now I share a checking account, and half my money’s gone.
(W)-I share a bathroom with a man who can't hit the john.
(M)-I got someone to nag at me, and tell me how to drive.
(W)-Now my life is over, but my body’s still alive.

You're stuck with me, what did we do?!

(M)-Oh whatever made me stick my thing in you.
(B)-We took our vows, and we're both sorry now, baby I got drunk and now I'm stuck with you
(M)-Yeah the condom broke, and now I'm stuck with you.
(W)-The kids aren’t yours, and I'm still stuck with you.

4

Moederblazoen

Bij tijd en wijle blijkt onder zo'n kitsch schilderij  als 'Zigeunerkind met traan' een kostbaar, uniek schilderij schuil te gaan. Verborgen onder dikke lagen verf en vernis.

Zo'n schilderij wordt zorgvuldig in ere hersteld, en de dikke lagen vernis en vuil voorzichtig verwijderd. Langzaam maar zeker wordt dan de oorspronkelijke afbeelding weer zichtbaar.

Iets dergelijks heeft zich ook voor gedaan bij mij als moeder. In de loop der jaren hebben onverwachte studiedagen,  experts, vallend gebekerte, zorgen en deuren die werden geopend doch niet gesloten een dikke laag stof en vuil achtergelaten op mijn ooit zo lelieblanke moederblazoen. En het was pas na een droom waarin ik verrast werd door een baby, die ik koesterde en met tedere zorg omringde, dat ik me dit bij het ontwaken met een schok realiseerde.

Toen ik nog een jong en pril moedertje was, werd ik gemotiveerd door eindeloze liefde. Het leverde me een reputatie op van 'lieve moeder' en 'eindeloos geduldig'. Ergens in de afgelopen zeventien jaar is die liefde weliswaar niet verdwenen, maar wel een beetje smoezelig geworden door dagelijkse beslommeringen en de waan van de dag.

Nu ik me die liefde weer herinner, en hoe ik was toen ik begon, restaureer ik bij tijd en wijle zorgvuldig mijn moederblazoen. En dan glanst het weer als vanouds.

6

Dat moeten we toch niet willen?!

'Veel meer zakkers eindexamen' kopte de Telegraaf afgelopen maandag, en vervolgde met de onheilspellende mededeling dat vooral vmbo'ers 'hard onderuit' zullen gaan.

'We vrezen het ergste'

Om duidelijk te maken hoe ernstig de situatie is, lieten ze Sjoerd Slagter, voorzitter van de VO-raad aan het woord. Sjoerd somberde: 'We vrezen het ergste.' En toen beledigde hij moeiteloos alle havisten én vwo-ers door te vervolgen: 'Vmbo'ers zijn geen calculerende leerlingen. Die doen wat ze kunnen.' Je vraagt je af wat voor vuile trucjes havisten en vwo-ers allemaal uithalen! Ik zie die zogenaamde intellectuelen al voor me: de hele dag zweterig aan het rekenen hoe ze kunnen slagen, zónder te doen wat ze kunnen. Op hun mobieltje uiteraard.

Minstens een 5,5

Nieuwsgierig las ik verder, want ik wilde wel eens weten wat er voor iets schandelijks was gebeurd! En wat blijkt? De exameneisen zijn aangescherpt. Eindexamenkandidaten moeten nu gemiddeld een krappe voldoende halen! Minimaal een 5,5 is vereist om te slagen.

Verbijsterd schudde ik mijn hoofd: in wat voor wereld leven we waarin eindexamenkandidaten geacht worden de leerstof dusdanig te beheersen dat ze minstens een vijfeneenhalf moeten halen…

Dat moeten we toch niet willen met z'n allen?

14

Dát hoort er niet bij

Toen Ot en Piet een studiedag kregen, heb ik gezwegen, want dat hoort er bij.
Toen Jan op schermen wilde, heb ik gezwegen en chauffeerde ik hem braaf heen en weer, want dat hoort er bij.
Toen Teuntje naailessen ambieerde, heb ik gezwegen en speelde ik voor taxichauffeur, want dat hoort er bij.
Toen Maartje naar een presentatie moest in de avonduren, heb ik gezwegen en bracht ik haar, want dat hoort er bij.
Toen Ots vriendje wilde komen, maar ik hem wel eventjes moest ophalen en weer thuisbrengen, heb ik gezwegen en jojo-de heen en weer. Want dat hoort er bij.
Toen de kinderen luizen hadden, heb ik gezwegen en kamde ze één voor één, twee keer daags, want dat hoort er bij.

Toen er een nieuwsbrief kwam met het verzoek een zaterdag de schooltuin te komen wieden zei ik niets, want toen was ik afgefikt.

10

Mijn ware gezicht

2

Onzichtbaar werk

5

Met alle respect

12

Mijn heilige graal is rust

1

Zelden ben ik zo nuttig bezig, als wanneer ik niets doe

2

Experts

3

Heimwee

11

Vallen en weer opstaan

Sinds we hier op het platteland wonen, heb ik op de fiets door modder gebaggerd, mijn weg gezocht in het stikdonker en mist, zorgvuldig gemanoevreerd tussen bevroren traktorsporen, en vandaag ben ik met fiets en al in een modderplas gevallen.
'I slipped, I stumbled, I fell,' dacht ik nog.

Klevend van de modder en pek herrees ik, en strompelde door de drek, tot de weg weer hard genoeg was om te fietsen.

En grimmig hield ik mezelf voor: 'Ik mag niet mopperen, ik mag niet mopperen. Het is net als het moederschap: 'Ik wilde het zelf!'

10