Op Goede Vrijdag kwam Maartje een beetje bleekjes uit school, met de mededeling dat ze zojuist de film The Passion of the Christ, Mel Gibsons gruwelijke filmversie van Jezus' kruisiging, op school had gezien.'De juf zei dat iedereen die film één keer in haar leven moet zien!'
Ik schonk haar een warme kop thee in en deed er een extra schep suiker in voor de schrik.
Zelf heb ik de achtendertig gehaald zonder deze nare film te zien, afgeschrikt door de belofte van spijkers die wreed in enkels worden geslagen, waarbij het bloed de gemiddelde, M en M's snackende bioscoopganger praktisch in de ogen spat.
En als moeder, zou ik mijn twaalfjarige dochter dan ook niet blootstellen aan dergelijke gruwelijkheden. Ik vind haar nog te jong voor zo'n film.
Gisteren vroeg ik me in een blogpost nog af hoe ver de invloed van een moeder eigenlijk reikt.
In dit geval luidt het antwoord: tot de schoolpoort.
Uh-oh...
Wat de kinderen betreft kent mijn fantasie geen grenzen. Dus toen Maartje bleekjes uit school kwam en vertelde dat ze een film had gezien waarbij Jezus wreed aan het kruis werd genageld, vertaalde mijn moederlijk brein dat onmiddellijk in Mel Gibsons film The Passion of the Christ. Bij nader inzien bleek het bloed toch niet rond te spatten en blijkt het om de veel onschuldiger film Jesus Christ Superstar te gaan. Ik schaam me diep.
Had ik bijna mijn eigen Broodje Aap verhaal gemaakt.
