Het nieuwe schooljaar is weer begonnen

Het nieuwe schooljaar is weer begonnen. Maar ik vind de stof behoorlijk pittig hoor! Ik heb elke dag 'Vertrouwen en loslaten' en minstens 8 uur 'Logistiek en reizen met het OV'.

De lessen bestaan uit allerlei vraagstukken en dilemma's waarvoor je een oplossing moet bedenken.

Bijvoorbeeld: 'Het is tropisch heet. Plotseling gaat de telefoon. Het is je zoon van 16 die is gestrand op het treinstation omdat zijn fiets al is gejat.' Of deze: 'Je zoon moet om 10 uur op school zijn. Om 8.23 vertrekt zijn trein. Dan hoor je dat er 'op last van de brandweer' geen treinen rijden. Hoe krijg je je zoon nu  nog op tijd op school 53 kilometer verderop?' In ieder geval niet op zijn gestolen fiets...

De lessen Vertrouwen vind ik ook hartstikke moeilijk. In les 1 moet je zoon een klimwand beklimmen van 15 meter hoog. En jij moet een brief ondertekenen waarin je daarvoor toestemming geeft.

Het valt me niet mee.

Het zou me niets verbazen als ik moet doubleren...

4

Ik ben een tijgermoeder, hoor mij brullen!

Ik las achtereenvolgens Het Verwende Kind Syndroom en vervolgens Amy Chua's Strijdlied van de tijgermoeder. Zoiets laat een mens niet onberoerd! Zwaar geïnspireerd ging ik de navolgende dagen door het leven, op zoek naar een kans om mijn nieuw verworven pedagogische inzichten en vaardigheden in de praktijk te brengen.

Vanochtend deed zich een prachtige 'opportunity' voor om eens even flink op te voeden. Piet had nieuwe schoenen nodig, en in de schoenenwinkel aangekomen zag ik meteen een paar verantwoorde bruine Birkenstocks liggen: afgeprijsd van 44,95 naar 24,95. Piet vond ze 'Best wel leuk mama,' maar veel mooier vond hij de lichtgevende schoenen van Geox voor 79 euro.
'Dat is dan jammer Piet!' zei ik ferm, en vinkte in gedachten tevreden af:

• Grenzen stellen


• Consequent zijn


• De leiding nemen


• Niet de vriend van je kind willen zijn


• Duidelijk zijn


• Korte zinnen


• Gevoel van je kind erkennen, maar tegelijkertijd geen twijfel laten bestaan over wat er gaat gebeuren

Maar ik had buiten de verkoopster gerekend. Die wierp een blik vol medelijden op Piet, zakte door haar knieën en sprak Piet meelevend toe: 'Wat voor schoenen zou jíj dan graag willen jongeman?

In plaats van een succesvolle Tijgermoeder, voelde ik mij toen vooral een Bitch.

7

Hoog spel

Soms speel je als moeder ongewild hoog spel.

In de regel probeer ik dat te vermijden, want het probleem met hoog spel spelen is dat de inzet hoog is. Soms begin je met laag spel, en plotseling wordt het hoog spel! Dat overkwam mij gisteren toen Maartje (17) naar mij toekwam met een bonboondoosje waaruit iemand met gretige hand had gejat.

Na zorgvuldig overleg en forensisch onderzoek kwamen we tot de volgende verdachten: Jan, Ot, Teuntje, Piet en Floris. Ik wist van mezelf dat ík het niet had gedaan, en Maartje sloten we uit op basis van het feit dat zij de eigenaresse was van het aangevreten bonbondoosjes. Hoewel Floris' buikje zijn ontkenning ongeloofwaardig maakte, sloten we hem op basis van zijn leeftijd en een korte ondervraging al snel uit.

Toen hadden we over: Jan, Ot, Piet en Teuntje. Helaas beweerden de overgebleven verdachten allemaal zeer overtuigend dat ze van niets wisten. Helemaal niets. 'Echt niet mama!'
Verontrust over de hoge kwaliteit liegen, beging ik toen een beginnersfoutje: ik zette hoog in.

'Zo ga je niet met elkaar om in een gezin, kinderen,' preekte ik. 'We moeten elkaar kunnen vertrouwen op basis van onderling vertrouwen, want zonder vertrouwen is er geen vertrouwen! Degene die de bonbons heeft gepakt mag dat straks even aan Maartje gaan zeggen, en tot die tijd geldt er een Algeheel Schermverbod!'
Verbluft stonden ze met elkaar te overleggen, en liepen urenlang verdwaasd door het huis. Geheel onthand nu hun favoriete tijdsverdrijf plotseling was verdwenen.
'Nu zal de dader toch wel snel breken!' sprak ik hoopvol tegen Floris.

Maar het is inmiddels een dag later, en de dader heeft zich nog steeds niet gemeld. Wel zijn ze plotseling druk bordspellen aan het spelen, en tekenen en kleuren.

Het is een onverwachte bonus van mijn hoge inzet.

Maar in mijn hoofd zingt Kenny Rogers waarschuwend: 'You gotta know when to hold them, know when to fold them. Know when to walk away...'

6

5 manieren waarop speelafspraken van pubers lijken op die van peuters

Sinds mijn jongste zoon de eerbiedwaardige leeftijd van 9 heeft bereikt, zijn playdates een stuk gemakkelijker geworden. Bij vier- en vijfjarigen moet je er als moeder immers voortdurend bijblijven, en ze in de gaten houden.

Bij speelafspraakjes verkeerde ik daarom permanent in een opperste staat van alertheid, die leidde tot een opperste staat van vermoeidheid. Ik was dan ook opgelucht toen mijn kinderen de leeftijd bereikten waarop ze zonder toezicht konden spelen.

Maar afgelopen vrijdagmiddag voelde ik voor het eerst in lange tijd weer die onrust, dat gevoel van voortdurend 'standby' moeten zijn, en niet kunnen ontspannen. Wat blijkt? Als je kinderen de puberleeftijd bereiken, en verkering krijgen, dan vertonen hun afspraken plotseling grote parallellen met peuter-en kleuterspeelafspraken! Dat lees je nou nergens in die expert-boeken.

Omdat dit voor mij als een grote verrassing kwam, voel ik mij geroepen om jullie vanaf deze plek te waarschuwen en te wijzen op de 5 overeenkomsten tussen speelafspraken van peuters/kleuters en pubers-met-verkering!

1. Zowel peuters/kleuters als pubers-met-verkering spelen graag doktertje


2. Als het opvallend stil is, moet je gaan kijken


3. Als ze plotseling de deur dicht doen, moet je gaan kijken


4. Bij luidkeels gegiechel is er niets aan de hand, tenzij de eerder genoemde stilte er op volgt! Dan dient  actie te worden ondernomen in de vorm van een versnapering: 'Jongens, thee!'


5. Peuters en kleuters wisselen doktertje spelen graag af met kappertje spelen. Je zult niet de eerste moeder zijn die het speelkameraadje met een jammerlijk verknipte pony aan de ouders moet afleveren. Pubers laten de schaar links liggen, maar vertonen dan weer donkerpaarse plekken in hun hals ook wel bekend als 'zuigzoenen'. In beide gevallen is het als moeder niet prettig de ouders van het afspraakje weer onder ogen te komen.

4

Alles te weten maakt niet gelukkig

'Alles te weten maakt niet gelukkig,' schijnt mijn oma-van-vaderskant verzucht te hebben. En aangezien ze veertien kinderen baarde en opvoedde, hebben haar woorden extra gewicht voor mij. Bovendien heeft ze diverse spreekwoorden aan haar kant: 'Je moet geen slapende honden wakker maken,' en 'Wat niet weet, wat niet deert.'

En je kunt je inderdaad afvragen of ze er gelukkiger van was geworden als ze had geweten van de bijna-dood-ervaring van mijn vader in het slootje achter op hun land. Of dat het Henkie was die het beeld van de Heilige Antonius per ongeluk onthoofdde met zijn katapult. Hoewel hun broertje Jopie daar wel gelukkiger van was geworden, aangezien hij de schuld kreeg.

Maar als moderne ouder anno 2012 valt het niet mee om niet alles te weten. Zo moet je ten allen tijde bereikbaar zijn, en dankzij de mobiele telefonie kun je niet meer zeggen: 'Ik was niet thuis. Sorry.' En elke vrijdagmorgen krijg ik een mailtje van de mentor van Jan (15) met daarin zijn (gebrek aan) prestaties en zonden. Ook van mijn twee dochters word ik geacht alles te weten: de moderne ouder is verplicht regelmatig in het zogenaamde magister te kijken om zijn of haar kind te controleren op aanwezigheid en cijfers. Het is dat ik het wachtwoord niet meer weet, maar anders zou ik echt alles weten.

En als ik stiekem denk aan mijn oma's woorden, en denk: 'Ik hoef niet alles te weten, en de kinderen hebben ook ruimte nodig om hun eigen fouten te maken' dan jagen de experts mij wel de stuipen op het lijf met hun enge verhalen en onheilsprofetieën. Hun boodschap is duidelijk: 'Als ouder moet je alles weten wat er mis kan gaan!'

Maar deze week werd het mailtje van Jans mentor vooraf gegaan door een mailtje van Jan himself. Dit schreef hij:

Hai mam ik heb een negen voor engels ^_^
~Jan

En hij sloot af met: "live long and may the force be with you"
(Sent from iPod)

Toen wist ik: Het komt wel goed met Jan.
En daar werd ik echt gelukkig van.

6

Deur open laten!

'Een opvoeder is een stakker die in het duister tast.' Deze legendarische woorden van Wim Sonneveld blijven als een slechte Frans Bauer hit door mijn hoofd zingen, terwijl ik blindelings over nieuwe opvoedkundige paden stommel.

Want afgezien van het levensvraagstuk: 'Heb ik Jan nou wel of niet verteld over de bloemetjes en de bijtjes' dient zich nog een ander vraagstuk aan: 'Moet zijn slaapkamerdeur open blijven staan als zijn vriendinnetje op bezoek is?'

En als ik voor een open deur beleid kies, zet ik dan niet de deur open naar mogelijkheden waaraan Jan waarschijnlijk nog niet eens had gedacht? Maar wat als ik kies voor deur no.2 en de deur dicht mag: krijgen opgezweepte hormonen dan vrij spel om deuren te openen die beter nog dicht hadden kunnen blijven?

Gisteren was het weer eens zo ver: Jan zat boven met zijn vriendinnetje, en ik had ze al geroepen voor Fruithap, kroketten en oesters, en mijn mandje met pedagogische listen was leeg. Ik besloot het zekere voor het onzekere te nemen, en stuurde Jans jongste broertje Piet naar boven.

'Piet zeg jij even tegen Jan dat zijn slaapkamerdeur beter open kan blijven? Dan kan het even luchten.' Even later hoorde ik Piet weer naar beneden denderen. 'Jan doet het niet.''Heb je gezegd dat hij zijn kamer moet luchten?' vroeg ik Piet. En riep naar boven: 'Jan, je moet je kamer luchten, dáárom moet de deur open.'

En ver van boven hoorde ik Jans kalme stem brommen: 'Ja, dát zal het zijn.'

7

Heb ik hem nou voorgelicht of niet?

Tot dusver bevonden Jans verkeringen zich altijd op veilige afstand, in Zweden, Lapland en Siberië. Aangenaam comfortabel. Maar sinds vorige week heeft hij een vriendinnetje dat op slechts 20 km afstand woont.

En dankzij alle onheilsverhalen uit de media, waarin webcams en chantage heftig de hoofdrol spelen, stelde ik mezelf koortsachtig de vraag: 'Heb ik Jan nu voorgelicht of niet?!'
Want als ik heel eerlijk ben, zijn de afgelopen zeventien jaar nogal wazig in mijn herinnering. Vaag staat me er wel iets van bij, maar helemaal zeker weten doe ik het niet. Het is een beetje zoals wanneer je het huis verlaat, en plotseling verstijft bij de vraag: 'Heb ik het strijkijzer nou wel of niet uitgezet?!'

Terwijl ik mijn hersenen pijnigde om me te herinneren of ik het onderdeel Seksuele Voorlichting met succes had afgevinkt, kreeg ik een goed idee: ik zou Floris op Jan afsturen. Gezellig, mannen onder elkaar en zo. 'Bovendien,' bedacht ik, 'waar heb je anders een partner voor, dan om hem als secondant in te zetten!' En met medeleven dacht ik aan al die alleenstaande moeders, die overal alleen voor staan.

Gisteren gingen Floris en Jan samen fietsen, en bij het weggaan siste ik Floris snel toe: 'Denk je er aan, dat je het met hem over sex hebt?'
En toen ging ik in de tuin zitten met een kop thee, in de prettige wetenschap dat ik mij van mijn moederlijke verplichtingen had gekweten.

Maar toen Jan 's avonds thuiskwam, riep hij mij van verre al toe: 'Mam, jij faalt! Papa zei dat hij met mij over sex moest praten!'

Voorlopig kan Floris sex wel vergeten. En daar valt niet over te praten.

 

8

Hypochondertje in de dop

Piet (9) vertoont alle eigenschappen voor een toekomstige hypochonder. 'Mama, als ik aan mijn pink duw, dan voel ik het hier, in mijn nek!' of 'Als ik ademhaal dan doet mijn oor raar.'
En dan kijkt hij mij met zijn blauwe oogjes bezorgd aan, maar ook met het vertrouwen dat ik de oplossing weet. Aangezien ik mijn Goddelijke status bij de overige vier kinderen al lang geleden verloren heb, koester ik mij in Piets aanbidding en doe mijn best hem gerust te stellen.

Maar nu is Piet getroffen door een hoestvirus. Onder de hoestvirussen is het een vriendelijke, zeer gematigde variant, maar als toekomstige hypochonder ziet Piet zijn prognose somber in. Vanochtend verscheen hij aan het ontbijt met een gezichtje met daarop de uitdrukking van iemand die zojuist heeft gehoord dat Kabouter Plop weer op televisie komt.
'Wat is er Pietje?' vroeg ik.
Piet barstte in tranen uit. 'Ik wil dat het hoestje over gaat!'

Geduldig legde ik nog maar weer eens uit dat zoiets tijd nodig heeft. Maar ik zag zijn kinderlijk vertrouwen in mij nog sneller verdwijnen dan het geld in mijn portemonnee.
'Hier, neem maar twee vitamine C en een Fisherman's Friend,' bood ik aan.
Opgetogen nam Piet zijn medicatie in, zijn vertrouwen in de moederlijke stand hersteld.

Soms is opvoeden veel makkelijker dan je denkt.

 

4

Pedagogische knoop

alt=”description of image”

Berichten van Het Moederfront in je mailbox? Voer je email adres in!


Delivered by FeedBurner

2

Dopen in frituurvet

Moeizaam worstelde ik me door het verhaal van Jezus' ontmoeting met Johannes de Doper, terwijl ik dodelijke blikken wierp op mijn ginnegappende kinderen, in de hoop dat ze dan lúísterden naar mijn voordracht.

'En Jezus zei tegen Johannes: 'Wil je mij dopen?' las ik voor.
'Hé Ot, jij heet ook Johannes,' onderbrak Jan (15) de sage.
Ot hinnikte van genoegen, en zei: 'Zal ik jou eens dopen dan?'
'Doe maar,' zei Jan goeiig. 'In frituurvet!'

Toen heb ik mijn gezicht diep in het bijbelboek verstopt.
Want als ze zien dat je om ze lacht, komt het écht nooit meer goed.

3

Piet ziet ze vliegen

Diep van binnen wist ik altijd al dat ik eigenlijk een moeder ben van zo'n olijk natuurkind.

Het type kind dat graag door paden en lanen struint, slootje springt, en avonturen beleeft in bossen. Dat mijn kinderen steevast bleek wegtrokken als ik ze naar buiten stuurde, kwam gewoon door de stedelijke omgeving!

Dus nu we op het platteland wonen, rook ik mijn kans om mijn innerlijke natuurmoeder tot volle wasdom te laten komen. Ik besloot mijn pijlen op Piet te richten, die pas acht is, en dus het makkelijkst te indoctrineren. Met verhalen over eekhoorntjes en vogels lokte ik hem naar buiten, en duwde hem een vogelgids in de handen waarmee wandelaars in snel tempo kunnen determineren wat er rondvliegt. Dezelfde vogelgids die jarenlang eenzaam lag te verstoffen in ons oude huis.

Tot mijn vreugde sloeg het aan. Piet rende onmiddellijk naar zijn slaapkamer om zijn verrekijkertje te pakken, en sjeesde naar buiten om vogels te spotten. Vanuit het keukenraam keek ik of ik er zelf wat kon vogelen. Maar waarschijnlijk zitten ze allemaal in het Zuiden aan de Martini's, want afgezien van een eenzame mus, en een stoffige merel was er geen vogel te spotten.

Maar Piet zag meer dan ik, want twintig minuten later kwam hij binnen met een indrukwekkende lijst met vogels die hij gespot had. Waaronder de zeldzame Koekoek.

En 's avonds noteerde ik in mijn vogelaarsschrift: 'Vandaag zag ik een achtjarige Fantast.'

6

Pornoficatie

'Mijn kind kijkt geen porno' stond er met grote letters op de cover van de Linda. En de teneur van het artikel was: 'Dat had je gedacht, oh grote naïeveling'.

Dus de volgende keer dat ik de was stond te vouwen, en Jan (14) en Maartje (16) om mij heen drentelden, zei ik nonchalant: 'En kinderen, kijken jullie elke dag porno, of alleen zo nu en dan?'
De vraagstelling dient namelijk zo geformuleerd te worden, dat het kind makkelijk kan bekennen! Dat heb ik ook ergens gelezen!

Vol afschuw keken ze me aan en riepen: 'Ieuw!'
Toen vroeg Maartje op strenge toon: 'Heb je weer tijdschriften zitten lezen mama?'
En tegen Jan op meewarige toon: 'Dit kun je elke twee maanden verwachten. Dan heeft 'ze' weer iets gelezen.'

Beschaamd vouwde ik de laatste onderbroek.
Stomme tijdschriften!

5

Ben je zo blij om mij te zien, of is dat een heuptasje?!

Ik keek met Maartje (15), Jan (13) en Teuntje (11) naar de veelgeprezen serie 'Glee'. Een gezellige high school musical, maar dan leuker, aldus de recensies. Echt gezond vermaak, voor het hele gezin.

Met lede ogen keek ik toe hoe de frisse jongelui al dansend deden alsof ze de liefde bedreven, en simuleerden dat ze elkaar oraal bevredigden.
Ik kuchte, en dacht na over damage control, toen Jan opmerkte: 'Die jongen heeft een stijve'.

Ik keek eens goed, en besloot: 'Wel nee! Hij draagt gewoon een heuptasje.'
'Volgens mij heeft hij een stijve,' hield Jan vol. 'Bovendien draag je een heuptasje toch op je heupen?'
'Hij draagt het gewoon aan de voorkant,' wierp ik wrevelig tegen.
'Je zou willen dat jij zo'n heuptasje had Jan,' besloot Maartje de discussie.

Maar 's avonds toen ik naar bed ging wist ik ineens wat ik had moeten zeggen: 'Het was een krúístasje!'

13

Goddelijke interventie

Sinds april dit jaar, heeft Jan een folderwijk. Omdat hij niet goed overweg kon met de grote, bijhorende oversized fietstassen, kochten we bij de kringloop voor 17,50 een bolderkar.

De bolderkar verloor in snel tempo alle lucht uit de linker achterband, waarna het handvat het leven liet. Hevig vloekend lapte Floris de kar weer op, maar gisteren liep de trekstang een dubbele breuk op en leek de kar total loss.
'Geeft niks,' vond Jan, 'ik wou er toch al mee stoppen.'

Geschrokken keek ik hem aan, want ik ben dol op zijn folderwijk en zie ontelbare voordelen: hij is lekker in de buitenlucht, hij beweegt, Ot gaat altijd mee en geniet van het gezelschap van zijn grote broer, hij leert er van, hij verdient er geld mee, en het staat later goed op zijn cv.

Ik voelde mij opvoedkundig dan ook zeer uitgedaagd: enerzijds wil ik een kind vertrouwen geven dat hij zijn eigen beslissingen kan en mag nemen, anderzijds is het natuurlijk wel een kind!
Ik besloot daarom dat ik meer informatie nodig had: 'Waaróm wil je stoppen Jan?'
'Ik word er moe van, en ik vind het niet meer leuk,' luidden zijn argumenten, die ik persoonlijk zeer zwak vond.

Ik besloot daarom mijn veto over zijn ontslag uit te spreken onder het onheilspellende motto: 'Als ik stopte met alles wat ik niet leuk vond, dan zou het er niet best uit zien hier.'
'Noob*!' bromde Jan, een term die hij uit het spel Runescape heeft overgenomen.

Maar goed, nu hadden we nog steeds een kapotte kar. Gelukkig is de Karwei tegenwoordig ook 's avonds open, en dus ging handyman Floris samen met Jan een nieuwe stang halen. Even later kwamen ze terug met een prachtige, brandweerrode trekstang, speciaal voor bolderkarren.
'We kregen hem gratis!' glom Floris. 'Ze hadden er net één in stukken terug gekregen!'

Ik rook mijn religieuze kans, en juichte tegen Jan: 'Zie je wel! God vind ook dat je folders moet rondbrengen! Net als ik!'

Het is altijd prettig bevestigd te worden in je beleid door een hogere autoriteit!

* Een Noob, is waarschijnlijk het meeste gebruike woord in MMORPG games. Het betekent beginneling, maar word vaker gebruikt in de betekenis van stommeling.

Mensen die voor noob worden uitgescholden zijn vaak mensen die irritant zijn, gratis spullen vragen of opscheppen. Het woord wordt vooral gezegd tegen personen met lage levels.

Tegen personen met hoge levels zeggen ze meestal froob, wat stommeling van een hoog level betekent.'

10

Het Woord

Om ze te doordringen van hun culturele erfgoed, en mijn ongeduld over hun langzame eettempo in te tomen, lees ik de kinderen dagelijks voor uit het woord van God. Menige kinderbijbel heb ik er al door heen gejast, want ik lees bijna nog sneller dan ik eet.

Momenteel worstelen we ons door Karel Eykmans 'Woord voor Woord', voor drie euro gekocht bij de Kringloop. Met argusogen houd ik in de gaten of ze wel opletten, want ik zit natuurlijk niet voor mijn lol voor te lezen! Dus eindig ik menige zin met een plotselinge vraag, of roep ijdel hun naam aan, om te testen of ze nog wel opletten.

Om één en ander in modern perspectief te plaatsen trek ik graag parallellen met hun dagelijkse besognes. Vandaag meende ik dat het verhaal relevant was voor Maartje en Jan die nog wel eens kampen met losse handjes. Dus toen ik las: 'Maar God merkte dat er steeds meer mensen waren die sterk wilden zijn door anderen te slaan,' voegde ik er op betekenisvolle toon aan toe: 'Jahaa, Maartje en Jan!'

'Hmpf!' reageerden ze zwaar beledigd, maar dat kon mij niet deren, en zelfingenomen over mijn pedagogisch vernuft las ik verder: 'Er waren ook steeds meer mensen die rijk wilden zijn door anderen arm te maken.'

Maar voor ik zelfs maar naar lucht kon happen, om Piet van dieverij te beschuldigen, riep Jan: 'Jahaa, mama!' en keek met een blik vol stil verwijt naar hun rij zilveren spaarpotjes, waaruit ik in geval van hoge nood, wel eens een lening doe.

Over oplettendheid had ik vandaag dus niet te klagen.

6

Kind en internet

Je kunt geen tijdschrift openslaan zonder een bombardement aan waarschuwingen over kind en internet over je heen te krijgen. Het is alsof je nietsvermoedend een keukenkastje opent voor een lekker blik ananas, en de hele kastinhoud op je hoofd dondert.

Achter elk blik ananas of leuk dertienjarig meisje, schuilt een blik bruine bonen dat over de datum is, het equivalent van een vies oud ventje dat kwijlend zijn kans afwacht je kind te verleiden haar boezem te ontbloten, zodat hij haar daarmee vervolgens kan chanteren.

Zoiets knaagt aan een moederhart, en dus sluip ik regelmatig door het huis, spiedend over kinderruggetjes naar hun computerscherm. Daarop zijn ze dan diep in gesprek met dezelfde klasgenoten die ze enkele minuten geleden nog gedag hebben gezegd.

Wantrouwig lees ik de conversaties, klaar om vieze, oude mannetjes te ontmaskeren, maar struikel over de volstrekte onzin die zich daar op het scherm voltrekt.

Giechelend typen ze elkaar de grootst mogelijke onzin, en gebruiken daarbij zoveel mogelijk onbegrijpelijke afkortingen. Maar laatst had ik toch beet, want toen kreeg Teuntje een berichtje met de tekst: 'Ik kan je bloed wel drinken!' met een bloederig emoticonnetje.
'Ahaaaaa!' dacht ik triomfantelijk. 'Het is maar goed dat ik zo'n alerte moeder ben!'

Gespannen wachtte ik Teuntjes reactie af, en met wild kloppend hart zag ik hoe ze zich na enig nadenken over het toetsenbord boog en typte: 'Lief Vampiertje, wat deed de juf stom vandaag hè? En waar heb je die leuke emoticons gedownload?!'

7

Slegte moeddur

'Vera' las ik op de gastenlijst van Teuntjes kinderfeestje, die ik moeizaam terugvond, ergens onder haar bed. Ik zocht die gastenlijst omdat ik geen benul had van het aantal genodigden, noch van hun identiteit. En als hoofd van de afdeling voorraadbeheer en inkoop had ik die informatie nodig.

Bovendien had ik diezelfde dag stamelend tegen een collega moeder moeten bekennen dat ik het precíeze aantal gasten eventjes niet wist. Vastberaden dat me dat niet nog een keer zou overkomen ging ik dus op zoek naar de gastenlijst. Maar wie was in vredesnaam Vera? Zorgelijk piekerde ik over de schande van een moeder die niet weet wie de klasgenoten van haar dochter zijn.

's Nachts lag ik te woelen onder een deken van schaamte toen mij plotseling een licht op ging: 'Vera' is natuurlijk 'Ferra!' Dat krijg je van die moderne leesmethodes die de kinderen fonetisch leren lezen.

Opgelucht concludeerde ik: 'Sie ju wel, ik ben geen slegte moeddur.'

4

Consequent inconsequent moederschap (klik op foto)

Woordeloze Woensdag

34

Muziek voor kinderoren

Ik had alle kinderen aan het werk gezet om de uitdragerijen die hun slaapkamers zijn, eens flink op te ruimen. Uit alle kamers klonken luid verschillende muziekgenres. Bij Teuntje vocht K3 om de aandacht, bij Ot bezong Louis Armstrong de prachtige wereld, en bij Jan klonk ook een opgewekt deuntje.

Ik glimlachte vertederd, maar toen de tekst van Jans liedje tot mij doordrong bestierf de glimlach mij op het gelaat.

As long as I am doing you
I don't mind doing time
Cause your my prison bitch, my prison bitch
And I have no regrets
I got you for a candy bar, and a pack of cigarettes
At first you were resistant, but now you are my friend
I knew that I would get you in the end
Prison bitch, prison bitch

Ik snelde naar Jans kamer en vroeg op gezellige conversatietoon, want je moet dit soort zaken omzichtig aanpakken: 'Hé Jan, gezellig deuntje heb je hier.'
Jan knikte enthousiast: 'Ja hè?!'
'Weet je wat ze zingen?'
'Huh?'
'Het is een meneer in de gevangenis die sex heeft met een andere meneer. Hij heeft hem gekocht voor een marsreep.'
Jan sloeg rood uit, en stamelde: 'Ich hab es nicht gewusst!' want zijn Duits is aanzienlijk beter dan zijn Engels.

Even later klonk uit Jans kamer luidruchtig: 'Nom Nom Nom Nom Nom Nom Nom' van Parry Gripp.
'Is dat beter mama?' vroeg hij trouwhartig.
En ik knikte, want 'Nom Nom Nom' was de énige tekst van dit lied.

Maar ik weet niet of ik nou moet juichen over zijn niveau Engelse luistervaardigheid, of moet huilen.

15

Seksuele voorlichting

Een twaalfjarige klasgenoot van Jan is, naar eigen zeggen, een regelrechte Casanova. Zijn motto is: 'Love 'em, and leave 'em', en tegenwoordig doet hij dat eerste zelfs met een condoom. De meisjes vallen als rijpe appels voor zijn voeten, aldus deze zelfbenoemde Casanova. Hij sluit dan ook niet uit dat hij al vader is.

Dit soort berichten beluister ik met woest klapperende oren, en bleek weggetrokken gelaat.
'Nou dat is niet erg netjes van hem, en zo ga je niet met meisjes om,' besloot ik kernachtig, in de hoop dat de zaak daarmee was afgedaan.

Toen klonk Teuntjes stem: 'Mama, wat is pijpen?'
Als de verlichte moeder die ik ben antwoordde ik: 'Dat is als je de piemel van een jongen in je mond neemt.'
'Eueuew!' kreet Teuntje vol afschuw.

Aan de overkant van de tafel riep toen Maartje: 'Ja kijk maar, dat doe je zo!' en molesteerde efficiënt een voorheen onschuldig lepeltje.
'Waar heb je dat dan weer vandaan,' vroeg ik verbijsterd.
'Oh, op school,' schokschouderde Maartje.

Ondanks de verontrustende berichten over de kwaliteit van het onderwijs leren de kinderen dus heus wel wat op school.

Waarom voel ik me dan niet opgelucht?

27