Onderzoekers van de UVL stelden een vrouwelijke proefpersoon langdurig bloot aan onverwachte stimuli. Deze stimuli bestonden o.a. uit:
vallend gebekerte
vallend bestek
plotselinge geluidsexplosies
slaande deuren
plotselinge conflicten in haar omgeving
chaotische elementen in haar directe omgeving
schreeuwende kinderen
onverwachte explosies van geweld als slaan, schoppen en duwen
De prikkels werden afgewisseld met onverwachte perioden van rust. Sleutelelement daarbij was dat de vrouwelijke proefpersoon nooit wist wanneer die zich zouden aandienen. Zij had geen enkele controle over haar omgeving.
Het gedrag van de vrouwelijke proefpersoon vertoonde een duidelijke ontwikkeling gedurende het onderzoek. Aanvankelijk probeerde zij de prikkels te voorspellen en haar omgeving te controleren. Dit deed zij door het aanbrengen van orde en structuren en bovendien poogde zij stimuli te voorkomen dan wel te voorspellen. Naarmate het onderzoek vorderde werd zij prikkelbaar, kort aan gebonden en kreeg een 'wilde blik' in de ogen.
Door het aanbrengen van electroden op het hoofd en huid van de vrouwelijke proefpersoon werd het mogelijk haar lichamelijke reactie op de onverwachte stimuli in kaart te brengen. Het bleek dat bij elke onverwachte stimulus een onverwachte adrenalinestoot vrijkwam. Ook vloeide het bloed naar haar hoofd en brak ze uit in zweetexplosies en hartkloppingen.
De onderzoekers noemen de resultaten 'erg interessant', en plannen hun volgende experiment met de vrouwelijke proefpersoon.
Toen de onderzoekers werd gevraagd of een dergelijk onderzoek ethisch verantwoord was antwoordden zij: "Ze wou het zelf!", hetgeen door de vrouwelijke proefpersoon werd bevestigd.
De vrouwelijke proefpersoon is momenteel opgenomen in een rusthuis.
Voor haar welbevinden wordt gevreesd.
3
vallend gebekerte
vallend bestek
plotselinge geluidsexplosies
slaande deuren
plotselinge conflicten in haar omgeving
chaotische elementen in haar directe omgeving
schreeuwende kinderen
onverwachte explosies van geweld als slaan, schoppen en duwen
De prikkels werden afgewisseld met onverwachte perioden van rust. Sleutelelement daarbij was dat de vrouwelijke proefpersoon nooit wist wanneer die zich zouden aandienen. Zij had geen enkele controle over haar omgeving.
Het gedrag van de vrouwelijke proefpersoon vertoonde een duidelijke ontwikkeling gedurende het onderzoek. Aanvankelijk probeerde zij de prikkels te voorspellen en haar omgeving te controleren. Dit deed zij door het aanbrengen van orde en structuren en bovendien poogde zij stimuli te voorkomen dan wel te voorspellen. Naarmate het onderzoek vorderde werd zij prikkelbaar, kort aan gebonden en kreeg een 'wilde blik' in de ogen.
Door het aanbrengen van electroden op het hoofd en huid van de vrouwelijke proefpersoon werd het mogelijk haar lichamelijke reactie op de onverwachte stimuli in kaart te brengen. Het bleek dat bij elke onverwachte stimulus een onverwachte adrenalinestoot vrijkwam. Ook vloeide het bloed naar haar hoofd en brak ze uit in zweetexplosies en hartkloppingen.
De onderzoekers noemen de resultaten 'erg interessant', en plannen hun volgende experiment met de vrouwelijke proefpersoon.
Toen de onderzoekers werd gevraagd of een dergelijk onderzoek ethisch verantwoord was antwoordden zij: "Ze wou het zelf!", hetgeen door de vrouwelijke proefpersoon werd bevestigd.
De vrouwelijke proefpersoon is momenteel opgenomen in een rusthuis.
Voor haar welbevinden wordt gevreesd.
