Moeder als manager

Deze Cup à Soup reclame heb ik altijd geweldig gevonden. Ik herken mezelf in de manager en zijn softe manier van 'managen': 'Om mensen te houden, moet je ván ze houden.' Zoals hij werkt als manager, zo moeder ik.

Maar bovenal herken ik hem in zijn frustratie als hij eventjes, heel eventjes, een momentje rust probeert te pakken!

1

Geniet je wel genoeg?

Moeder zijn.
Leuk hè?

2

Geachte confrère

Geachte confrère,

Heden zag ik op uw verzoek mevrouw N.A. Orriëns. Mevrouw Orriëns maakte op mij een geagiteerde indruk, en had duidelijk het geld van de kapper nog in haar zak.

Toen ik haar een kop koffie aanbood raakte zij sterk geëmotioneerd. Haar handen trilden toen zij het kopje aannam, en het rinkelde alarmerend op het schoteltje. Terwijl zij zich laafde aan haar koffie hoorde ik haar mompelen: 'En ik heb het niet eens zelf hoeven zetten!'

Haar emotionele toestand verergerde toen ik haar op warme toon vroeg: 'En... hoe gaat het nou met jou?!' en haar daarbij recht in de ogen keek.
Mevrouw Orriëns barstte acuut in tranen uit, en deed een wilde greep naar mijn tissuedoos.

Het is mijn professioneel oordeel dat de zenuwen van Mevrouw Orriëns aan flarden zijn. Ook adviseer ik dringend een bezoek aan de kapper.

In de prettige overtuiging u hiermee uitstekend te hebben geïnformeerd verblijf ik momenteel op de Bahama's.

Weledelgestrenge groet,
Dr. Love
Psychotherapeut Extraordinaire

P.S Gaat onze golfafspraak nog door?
P.P.S. Bedankt voor de tip van de Aldi! De tissuedozen zijn daar inderdaad spotgoedkoop!

0

Mama is stout

Als moeder moet je altijd maar het goede voorbeeld geven. Soms is het fijn om ook eens iets te doen wat niet mag! Dus toe maar, je weet dat je op de rode knop wilt drukken! Leef gevaarlijk!

More Games at arcadecabin.com | Cool Generators

4

Geen stress meer

3

Maandagmorgen

Het is maandagmorgen en ik voel me net een zombie; ik kan zo wel in slaap vallen.

1

Moeder spijkerbroeken

In Amerika worden ze 'Mommy Jeans' genoemd, van die spijkerbroeken die je billen twee keer zo groot doen lijken.

Onderstaand filmpje is voor al die vrouwen die het allemaal niet meer kan schelen sinds ze moeder zijn!

Bekijk het filmpje hier!

1

Werken op therapeutische basis

Nu de vakantie is afgelopen is denk ik dat het verstandig is als ik voorlopig puur op therapeutische basis werk.

Dat geeft me de gelegenheid allerlei uiterst belangrijke zaken af te wikkelen, zoals onderzoeken hoe ik er had uitgezien als ik in jaren vijftig of zestig leefde.

Zie hier het resultaat van een ochtendje werken op therapeutische basis.

Ik in de jaren zestig















Bekijk hier hoe ik er in de jaren vijftig, zeventig, tachtig en negentig uitzag!

Met dank aan Yearbook Yourself

3

Woensdag-gevoel

Na slechts twee dagen van voorzichtige rust is het alweer woensdag en heeft Piet de hele dag vrij, en de rest van mijn kinderschaar de middag.

Hoe kan een moeder zo ooit op adem komen?!








Disclaimer: Jahaaa... Ik geniet me een slag in de rondte!

2

De koek is op

Na viereneenhalve week, waarin ik mij met grimmige vastbeslotenheid heb overgegeven aan de anarchie van de Grote Vakantie heb ik nog maar één gedachte: 'De koek is op.'

Zelden waren mijn antwoorden dan ook eenduidiger.

'Mama, wat eten we vandaag?'
'De koek is op.'
'Maham, Piet heeft weer niet doorgetrokken.'
'De koek is op.'
'Mama..., toen jij gisteren ging rennen zei papa wel drie keer achter elkaar 'fuck'!'
'De koek is op.'

Rest mij slechts één andere gedachte: 'Kan iemand even naar de C1000 gaan en nieuwe koek kopen?'

6

Stressvrij

Ik heb in twee dagen zo'n tachtig kilometer gefietst, verdeeld in handige etappes van café-restaurant naar café-restaurant. Twee dagen van onbeperkte vrijheid, waarin ik helemaal niets moest of hoefde, en niemand 'mama' tegen me zei. Met genoegen verklaar ik mezelf helemaal stressvrij.

Zelfs toen ik in middeleeuws Restaurant Bertram in Bredevoort de authentieke middeleeuwse wc-deur niet meer kon openkrijgen, voelde ik slechts een milde vorm van spanning. Gelukkig zag ik toen die grappige draaitol aan de deur hangen, die de sleutel tot mijn vrijheid bleek, want toen ik er aan trok ging aan de andere kant plotseling krakend de grendel omhoog.

Toegegeven, er waren wel wat moeilijke momenten, zoals toen ik achter mijn brood met kroketten zat, en plotseling door de luidsprekers Natalie Cole 'I miss you like crazy' zong, gevolgd door Johnny Cash' rauwe klanken: 'I wanna go home'. Toen werden mijn ogen wel even glazig van onvergoten tranen, maar gelukkig had ik mijn kroketten nog.

En nu ben ik weer thuis: ontspannen en relaxed.

En als je me nu wilt excuseren, er roepen vijf mensen heel hard 'Mama! en een zesde: 'Nicole!'

5

Nieuwe baan bij de Zeven Dwergen

Er waren eens vijf kinderen en een man bij wie elke dag, op miraculeuze wijze, fris gewassen en gesteven kleding in de kasten verscheen. Geurend naar Robijn Ochtenfris, klaar om gedragen te worden, lagen ze uitnodigend klaar. Niet alleen dat, ook verschenen iedere dag zo maar verse maaltijden op tafel, bereid van verse ingrediënten en volgens de schijf van vijf.

De man en de vijf kinderen dachten er nooit over na hoe het toch kon dat hun kleren van de grond verdwenen en schoon weer opdoken. En ook de dagelijkse maaltijden vraten ze gedachteloos.

Zo leefden ze vrolijk hun leven, zich niet bewust van het sprookje dat hun leven was, tot ze op een dag hun kastdeur openden en er geen schone kleren lagen. En toen ze 's avonds hongerig aan tafel schoven bleef die leeg.

'Waar zijn mijn schone kleren?' bulderde de man.
'Waar zijn onze schone kleren?' piepten de kinderen.
'Waar is mijn eten?' knorde de man.
'Waar is ons eten?' huilden smartelijk de kinderen.

Slechts het ruisen van de wind antwoordde op hun vragen. Wel vonden ze een briefje met daarop geschreven: 'Ik ben met de Noorderzon vertrokken. Ik ga werken voor de zeven dwergen, dat is allicht rustiger.

vaarwel,
mama.'

'Hmpf,' snoof minachtend de man. Dan kook ik zelf wel.
Waar is de keuken?

6

PKS

Hoewel het huis rustig en vredig is, durven mijn geplaagde zenuwen dat nauwelijks te geloven, en in mijn gedachten hoor ik ze fluisterend met elkaar overleggen.

'Het lijkt wel rustig, maar de ervaring leert dat er elk moment een kakofonie van geluid kan losbarsten!' zegt de hoofdzenuw.
Wijsgerig knikken dan de andere zenuwen en eensgezind besluiten ze de alarmtoestand op de hoogste stand te houden.

Dus spring ik bij het minste of geringste geluid als door een wesp gestoken op, en krijt: 'Watskeburt?! Om vervolgens getergd weer achterover te zakken. Ik lijd duidelijk aan PKS: Post-Kindervakantie-Syndroom.

Een zorgwekkende toestand die vooral veel voorkomt bij thuisblijfmoeders, die wekenlang fulltime zijn blootgesteld aan thuisblijfschoolkinderen.

Als er iets is wat de vakantie mij brengt dan is het wel de prettige wetenschap dat ik dol ben op mijn dagelijkse aards bestaan. Het keurslijf van dagelijkse structuren dat vijf kinderen met zich meebrengt zit me als gegoten.

Ik wil daar helemaal niets aan veranderen.

Nou ja, misschien één ding: wat minder vakanties.

2

A picture is worth a thousand words

1

Moed voor moeders!

Als ik een moeizame dag heb geeft dit lied me nieuwe moed. Dan zeg ik tegen mezelf: 'Meid, zet gewoon je ene voet voor de andere! En herhaal.'

One foot in front of the other

Well, motherhood* can be an uphill climb
I'm gonna meet a lot of resistance
It takes every ounce of strenght we've got
If we're gonna go the distance
We can get discouraged and lose our courage
Worrying 'bout the daily grind
But life's a journey, no need to hurry
It's one day at a time

[Chorus]

One foot in front of the other
Take one step and then take another
Keep on walkin', we're headed in the right direction
Puttin' one foot in front of the other
Little by little gets a whole lot further
Hittin' our stride, one foot in front of the other

What's down the road we can't say
And the road behind don't matter
But every mile along the way
Is just another mile together
Unconcerned about the twists and turns
We're takin' it nice and slow
Safe and sound, covering ground
Steady as she goes

[Chorus]

Yesterday is dead and gone
And tomorrow takes care of itself
We'll just keep on keepin' on
'Cause we ain't stumbled yet

One foot in front of the toher
Take one step and then take another
Just a-walkin' and a-talkin' and a-movin' in the same direction
Puttin' one foot in front of the other
Little by little gets a whole lot further
Hittin' our stride, one foot in front of the toher

Well, just a-hittin' our stride
One foot in front of the other

*was 'love'

1

You talkin' to me?!

Soms ben ik overduidelijk ergens mee bezig: aan het werk, aan het telefoneren, gehaktballen aan het draaien etc. Maar dat weerhoudt de kinderen er niet van het woord tot mij te richten met allerlei vragen, verzoeken en bestellingen.

Met enige verbijstering kijk ik ze aan. Zíén ze dan niet dat ik bézig ben?! Het is toch ongelofelijk dat ze het tegen mij hebben als ik zo duidelijk even niet beschikbaar ben.

Met rauwe stem richt ik mij nu tot hen en zeg, à la Robert de Niro in Taxi Driver: 'You talkin to me? You talkin to me?'

Ik heb ze nog niet weer gehoord.

2

Na twaalf jaar moederen:

2

What a difference a day makes

3

De koek is op

Enigszins wankel op mijn benen betreed ik mijn gewone leven weer. Ik voel me alsof ik zojuist uit een hele wilde kermisattractie ben gestapt, en sta wat onwennig, en een beetje misselijk, om me heen te kijken. Als ik een koekje was, dan zag ik er zo uit:

1

Woensdagmiddag blues

Het is weer eens woensdag, de dag dat ik vrouwmoedig strijd voer tegen het oprukkend puin. Ik voel me alsof ik niet anders doe dan achter de kinderen aanrennen en hun zooi opruimen, terwijl ik heus probeer ze het zelf te laten doen. De pedagogiek wil tenslotte ook wat, nietwaar.

Nooit ervaar ik het moederschap zo erg als sneeuwruimen terwijl het sneeuwt, dweilen met de kraan open als op woensdag. Dapper houd ik stand terwijl om mij heen bekers met kleverige ranja omvallen, spelletjes worden gedaan en niet opgeruimd, toiletten gebruikt en niet doorgetrokken en jassen nonchalant op de grond gesmeten.

En terwijl ik mijn eenzame strijd voer roepen die kinderen voortdurend: 'Mamaaaa! Mamaaa!', en dienen verzoeken in om fruithappen, conflictbemiddeling, relatiebemiddeling, eerste hulp bij ongelukken en vragen waarom het gras eigenlijk groen is.

Diep in mij voel ik een diepe snik opwellen en verlang ik er naar luid wenend op de trap te gaan zitten. Het zal niet lang meer duren voor ik mij gewonnen moet geven, en Floris mij vanavond zal moeten uitgraven uit de kinderzooi.

Hoewel, misschien moet hij me gewoon maar laten zitten.
Dan kunnen ze me tenminste niet meer vinden.

Hm, plotseling voel ik me een stuk beter.

1