Tot dusver is het mij met veel succes gelukt de alom tegenwoordige modderprints, de klevende vloeren en de rommel van me af te laten glijden met een luchtig schouderophalen. Het geheim zit hem in de juiste gemoedstoestand.
Een uitgelezen mengeling van 'Laissez faire, laissez passé,' en 'Na mij de zondvloed'.
En als de glimlach op mijn gezicht dreigt te bevriezen, ga ik hardlopen, en kanaliseer zo eventuele ergernissen in nieuwe persoonlijke snelheidsrecords. Maar een dergelijke gemoedstoestand krijg je niet zo maar, dat is hard werken.
En daarom ga ik morgen op een kort retraîte, om daarna de arena weer vriendelijk en geduldig te betreden. Ik fiets van Doetinchem naar Winterswijk, overnacht daar in een hotel, waarna ik zaterdag weer terug fiets.
Twee hele dagen zonder 'Mama' en zonder dat iemand een beroep op mij doet.
Wat zal dat vreemd zijn.
