Kindergeweld

Nu de Lente zijn intrede heeft gedaan trekken de kinderen massaal naar buiten. Het wemelde gisteren dan ook van de kinderen in onze straat. En in gedachte prees ik de kinderen gelukkig dat ze in zo'n kinderrijke omgeving woonachtig zijn. Het is alleen wel jammer dat Piet ook mee wil doen aan de Grote Trek. Aangezien alle actie zich voor het huis afspeelt, heeft onze tuin voor hem afgedaan. Dit betekent dat ook ik gedwongen ben me in het kindergewoel te begeven, want Piet in z'n eentje voor laten spelen: dat durf ik niet.

Dus zat ik op een krukje voor het huis, een beetje decoratief aanwezig te zijn, terwijl de kinderen rondrenden. Een boek vergeten in mijn hand als symbool van moederlijke naiviteit. Want ook al hadden de kinderen mij niet nodig, een boek lezen ging nou ook weer niet. Zo nu en dan keek ik tersluiks op mijn horloge of het al half vijf was, en dus acceptabel om naar binnen te gaan en te starten met koken en Piet achter Dora te zetten. "Kwart over vier, nog even volhouden meid.", zei ik bemoedigend tegen mezelf.

Ondertussen speelden zich om mij heen West Side Story-achtige taferelen af. De kinderen hadden zich verdeeld in twee bendes die elkaar naar het leven stonden. En mijn bezwerende opmerking "Voorzichtig bij het spelen", werd met minachting begroet en beantwoord met "Spelen? Dit is Oorlog!!". De oorlog werd vanuit het ene kamp gevochten met fietspompen waaruit je blijkbaar heel handig kurken kunt schieten, terwijl het andere kamp keihard terug sloeg met schunnig taalgebruik, en er niet voor terugschrok dit in harde schrift om te zetten. Toen Floris thuiskwam kon hij o.a. op de stoep lezen dat 'Henkie Kut' was.

Met verbijstering beluisterde ik het taalmisbruik van het moderne kind. Wie had gedacht dat uit zulke keurige jongetjes zulke on-keurige woorden konden komen! Gelukkig waren mijn kinderen Zwitserland, oftewel neutraal, en behoorden daardoor tot geen van beide kampen, die ik beide even kwalijk vond in hun methodes. Voor het eerst in mijn moederlijke carriere begroette ik hun eenzame positie in sociogrammen met vreugde! Met rode wangen en glanzende ogen van de spanning, stuiterden zij door het strijdgewoel.

Maar voor de zekerheid was ik vanavond toch maar even extra hun oren uit, en alle fietspompen leg ik hoog op een plank.

1

Lente!

Was ooit de lucht zo blauw, de zon zo geel en het gras zo groen? Het is Lente in Nederland! En het is met tranen in mijn ogen dat ik het Lenteweer begroet. Echter, het zijn geen tranen van ontroering, maar tranen van ergernis en snot. Want in mijn haast naar al die pracht struikelde ik over een valse winterverkoudheid, die zich verdekt had opgesteld in een struik. Met man en macht probeerde ik hem nog af te wenden met grote porties echinaforce en vitamine C, maar tevergeefs. Dus nu struikel ik door de lentedagen met watten in mijn hoofd en het I.Q. van een kiwi, terwijl mijn neus zich lijkt voor te bereiden op de New York marathon.

Ik vergeet alles wat los en vast zit, wil sleutels in mijn tas leggen, en terwijl ik mijn tas pak raak ik die sleutels dan kwijt. Ik draai grote ladingen was die ik vervolgens vergeet, zodat ze de volgende dag zo ruften dat ik ze nog maar een keer draai. Ik laat de buggy in de supermarkt staan en vergeet Ots caesartherapie-oefeningen. Hoewel dat laatste wellicht niets met mijn verkoudheid te maken heeft, want die vergeet ik toch al dagelijks.

Een andere bijkomstigheid van verkoudheid is het verlies van reuk en smaak, maar niet van Lekkere Trek. Dan zit ik 's avonds op de bank te snakken naar snacks, in de trieste wetenschap dat ik net zo goed een kartonnen doos soldaat kan maken. Floris daarentegen juicht dit bijverschijnsel toe, en zet zijn vreugde kracht bij met harde windsalvo's, onder het motto: "Je ruikt het toch niet! Dus waar maak je je druk om."

Maar was ooit de lucht zo blauw, de zon zo geel en het gras zo groen? Zelfs met snot en tranen.

Het is Lente!

1