Toen twee jaar geleden de kinderen plotseling thuis kwamen met handenvol kerstkaartjes, die ze van klasgenoten hadden gekregen, legde ik die een beetje verbaasd op het aanrecht. Was dit een nieuwe trend of zo? En zou ik nog tijd hebben om die de kop in te drukken?
De kerstkaarten lagen een tijdje op het aanrecht, al snel bevlekt met macaronimix, jus en kerriesaus, tot ik ze in de kerstboom gooide. Die bleek een verrassend handige opbergplek voor die onhandige categorie spullen 'waar moet ik dít nou weer laten?!'
Minder leuk was het toen de kinderen begonnen te zeuren dat zij óók al hun klasgenootjes van kerstkaarten wilden voorzien. Destijds had ik nog drie kinderen op de basisschool, dus liep het aantal kerstkaarten al snel in de zestig. Maar goed je wilt de tere kinderziel niet beschadigen, en dus diepte ik uit de boekenkast een stoffige doos met oubollige kerstkaarten op, en gaf de kinderen de vrije teugel.
Vorig jaar kwamen de eerste kerstkaartjes weer binnen, via Ot en Piet. Met lede ogen zag ik ze komen, en ik pakte maar vast mijn stoffige kerstkaartendoos. Maar dit jaar wordt plotseling de lat nog wat hoger gelegd: de laatste kerstkaart kwam namelijk met zo'n wit met roze wandelstokje, de soort die je in de kerstboom kunt hangen.
'Alle kinderen kregen een kaart én zo'n lekkere wandelstok!' meldde Ot verlekkerd.
Dus ik weet natuurlijk wel wat mij te doen staat. Morgen stuur ik de kinderen naar school met een kerstkaart inclusief een zelfgebakken kerststol.
Eén voor elk kind.
7
De kerstkaarten lagen een tijdje op het aanrecht, al snel bevlekt met macaronimix, jus en kerriesaus, tot ik ze in de kerstboom gooide. Die bleek een verrassend handige opbergplek voor die onhandige categorie spullen 'waar moet ik dít nou weer laten?!'
Minder leuk was het toen de kinderen begonnen te zeuren dat zij óók al hun klasgenootjes van kerstkaarten wilden voorzien. Destijds had ik nog drie kinderen op de basisschool, dus liep het aantal kerstkaarten al snel in de zestig. Maar goed je wilt de tere kinderziel niet beschadigen, en dus diepte ik uit de boekenkast een stoffige doos met oubollige kerstkaarten op, en gaf de kinderen de vrije teugel.
Vorig jaar kwamen de eerste kerstkaartjes weer binnen, via Ot en Piet. Met lede ogen zag ik ze komen, en ik pakte maar vast mijn stoffige kerstkaartendoos. Maar dit jaar wordt plotseling de lat nog wat hoger gelegd: de laatste kerstkaart kwam namelijk met zo'n wit met roze wandelstokje, de soort die je in de kerstboom kunt hangen.
'Alle kinderen kregen een kaart én zo'n lekkere wandelstok!' meldde Ot verlekkerd.
Dus ik weet natuurlijk wel wat mij te doen staat. Morgen stuur ik de kinderen naar school met een kerstkaart inclusief een zelfgebakken kerststol.
Eén voor elk kind.