In de vakantie krijg ik vaak een onbestemde opruimwoede over me heen. Ongetwijfeld veroorzaakt door de chaos van vijf vakantie vierende kinderen om me heen, die ik niet kan beheersen. Opruimen geeft een gevoel van controle, van gedane arbeid en voldoening.Maar dan moet je natuurlijk wel de juiste spullen hebben om ín op te ruimen. En dus reed ik vanmorgen met vijf kinderen naar Ikea met als belangrijkste missie: een Aneboda kledingkast voor Jans rondslingerende kleren.
Ik kan Ikea erg waarderen, vooral thuis vanaf de bank, met hun dikke woonboek op schoot en een kop thee binnen handbereik. Het is elke keer weer een openbaring zoveel dingen te zien, waarvan ik niet wist dat ik ze zo absoluut nodig had.
Maar Ikea als winkel maakt me nerveus en gespannen. Vooral doordat het er echt altijd druk is, en de paden gevuld met langzaam slenterende dagjesmensen, die met regelmaat bekenden tegenkomen en daar dan middenin het gangpad herinneringen mee gaan ophalen.
Behalve de drukte vind ik de winkel onoverzichtelijk. Ik zie al die dingen uitgestald, die ik nodig blijk te hebben, maar het echte product moet meestal in het zelfhulp magazijn gehaald worden. Koortsachtig probeer ik dan te onthouden wat ik allemaal moet halen terwijl ik de route 'Zo ziet u alles' loop, omdat ik niets wil missen. Producten en gedachten tuimelen wild door elkaar en ik krijg het warm.
Rond tien uur bracht ik Ot en Piet naar speelland, en bracht zo'n tien minuten door met administratieve rompslomp, waarna ik een pieper meekreeg.
'Weet u hoe de pieper werkt mevrouw?'
Wijs geworden door de uitleg aan de moeder voor mij antwoordde ik trots: 'Als hij piept moet ik komen?' en kreeg een goedkeurend knikje.
Na twintig minuten nerveus te hebben rondgerend, 'Waar kwam ik ook alweer voor?' was het ons toch gelukt de volgende items in te slaan: 5 plaids à 1,75 om als gordijn te gebruiken bij Teuntje en Maartje, 2 bestekbakken, scharen (die komen altijd van pas), deurhangers (voor alle rondslingerende troep), twee prullenbakken voor Teuntje en Ot, en het item waar het allemaal om begon: een Aneboda kast voor Jan t.w.v. 49,95.
Ik begon me net een beetje te ontspannen en te denken dat het misschien allemaal toch nog goed zou komen, toen mijn pieper enthousiast begon te piepen als een muis die zojuist een kaaswinkel heeft ontdekt. Wat te doen?! Ik stond midden in de Ikea met volle winkelwagen, met daarop gebalanceerd een twee meter lange Aneboda kast. En waar was in vredesnaam de uitgang?
Mijn haren prikten op mijn hoofd, terwijl ik zo snel mogelijk in de vermeende richting van de kassa karde. Daar koos ik naar slecht gebruik de bekende 'verkeerde rij' terwijl mijn pieper hardnekkig bleef piepen. Gelukkig wist ik de weg van de kassa naar speelland en dus stuurde ik Maartje op verkenning om te horen wat de noodsituatie was. Na een paar minuten kwam Maartje terug met de boodschap: 'Ze hebben geen zin meer!' Dat zijn zo van die momenten in een moederleven dat je zin hebt om heel hard te vloeken.
Ik sjouwde alle spullen zo snel mogelijk naar de auto en ging toen Ot en Piet halen, die kostelijk aan het spelen waren en ergens in een kerstboom in speelland hingen als goedkope kerstballen.
Ik nam ze in ontvangst, waarop het meisje achter de balie mij een reprimande gaf: 'De volgende keer moet u onmiddellijk komen mevrouw!'
Ik sputterde: 'Ja maar, ik stond midden in de winkel met een kar vol boodschappen, en daarna in de rij.'
'Dan moet u die maar laten staan want we piepen alleen als er iets heel ergs is.' sprak ze streng.
Ik denk dat ik dat de volgende keer inderdaad maar doe.
Dat is ook veel goedkoper.
