Mijn maandagmorgen

8

Hey Orriëns! Moj wel deurlop'n!

Het was allemaal de schuld van het opruiende liedje 'Is this the way to Amarillo?' Daardoor had ik de eerste vijf kilometer veel te hard gerend, waardoor ik de laatste drie naar het Pannenkoekhuis in Westendorp stapsvoets moest afleggen van pure uitputting.

En terwijl ik langs een voetbaldveld wandelde, hoorde ik plotseling: 'Héy Orriëns! Moj wel deurlopen!'
Opgeschikt uit mijn intellectuele peinzen, over de vraag of ik één of twee koffie zou bestellen in het Pannenkoekenhuis, zag ik mijn neef Henk staan in voetbaltenu.

Verbouwereerd wuifde ik terug, en bedacht: 'Van je familie moet je het hebben.' Maar op de terugweg heb ik er wel voor gezocht dat ik in vlotte draf het voetbalveld passeerde!

Helaas betekende dit wel dat ik de laatste twee kilometer naar huis zo moe was dat ik die stapvoets moest afleggen. Toen werd ik opnieuw opgeschrikt, dit keer door een chique: 'Goedemorgen!' waarna een wesp op een racefiets mij voorbij zoefde.

Met lede ogen herkende ik de vriendelijke meneer die altijd even een praatje met mij komt maken in de Hema, en die ik heb verteld dat ik vijf keer per week ga hardlopen.
Dit is nu al de tweede keer dat hij mij tegenkomt terwijl ik nééét, heel eventjes, wandel.

Ik word graag 'betrapt' tijdens het hardlopen.
Maar waarom gebeurt dit altijd als ik net een pauze neem…

Deze post verscheen eerder op Ren mama, ren.

8

Yuck!

Er is niets waaraan ik zo de schurft heb als hardloper, als aan honden en hun eigenaren. Vooral die eigenaren die hun hond aan zo'n uitrekbare lijn hebben, en die niet insnoeren als hun hond aanstalten maakt mijn been te berijden.

Maar het kan altijd nog erger, want vandaag passeerde ik zo'n hond die je in Ijsland wel sleeën ziet trekken. Terwijl de hond uit alle macht probeerde mijn kruis te besnuffelen merkte zijn eigenaar nonchalant op: 'Nee, dat mag niet. Het zou wel lekker zijn, maar het mag niet.'

Lekker dan.

Eerder verschenen op Ren mama, ren!

19

'Hey, mooie meid!'

Kijk, hardlopen is natuurlijk allemaal goed en wel, maar er moet ook brood gekocht worden. Dus rende ik vijf kilometer naar het stadscentrum, dronk mijn beloningskoffie bij Granny's, en wandelde toen in mijn strakke Kruidvat sporttenue via diverse schoenenwinkels naar de bakker.

Met zo'n plastic zak vol brood rent het niet makkelijk dus zette ik er een stevige wandelpas in. En terwijl ik daar zo liep en het leven contempleerde kwam er een mannelijke fietser langs die mij op waarderende toon toe riep: 'Hey, mooie meid!' waarna hij er nog een laatste appreciërend 'Heyyyyy,' aan toevoegde.

Met verlichte tred liep ik de laatste kilometers naar huis.
Je moet je positieve feedback pakken waar je hem krijgen kunt.
Zeker als moeder in kruidvat-outfit.

6

Je eigen weg

Teuntje wilde Italiaans ijs, ik wilde rennen, en dus renden we samen naar Zelhem dat warempel een heuse Italiaanse ijssalon heeft. Dat wil zeggen: ik rende, en Teuntje slingerde op haar fiets naast me.

'En dan ga je terug via de andere kant zodat je aan je zondagse zestien kilometer komt,' doceerde Floris vanuit zijn luie stoel.

Dus nadat we onze vijf kilometer hadden afgelegd, en een ijsje en kop koffie hadden genuttigd, besloot ik Floris' advies te volgen en via een andere weg terug te lopen. Binnen luttele minuten was ik de weg kwijt, en probeerde me te herinneren in welke windrichting we in vredesnaam waren gegaan.

Inwendig vervloekte ik mezelf dat ik weer eens geen kompas bij me had, maar herinnerde me toen dat ik met kompassen ongeveer even goed kan omgaan als met de weg vinden. Bovendien, ik heb niet eens een kompas.

'Het is wel een avontuur, hè, Teuntje?!' zei ik op bemoedigende toon tegen zo wel mezelf als Teuntje.
'Kunnen we niet beter gewoon terug gaan mama?' vroeg Teuntje op strenge toon.
Maar ik keer niet graag op mijn schreden terug. Dat vind ik saai, dus zei ik ferm: 'Nee!' En voegde er met meer koppigheid dan wijsheid aan toe: 'Mama vindt heus de weg wel weer.'

En inderdaad! Na ongeveer een half uurtje lopen zag ik iets bekends: Zelhem! Hoewel ik in eerste instantie de goede kant uit was gelopen, was ik vervolgens door twijfels aan mezelf en mijn richtingsgevoel, weer in de richting van Zelhem gerend, met als gevolg dat we een soort rondje om Zelhem hadden gemaakt.

Wat maar weer eens bewijst dat het belangrijk is op jezelf te vertrouwen en je eigen weg te durven gaan! Doe je dat niet, dan loop je voor je het weet in rondjes.

Ook als moeder.

Zeker in een tijd waarin met man en macht wordt geprobeerd vrouwen fulltime de arbeidsmarkt op te duwen, is het belangrijker dan ooit op je eigen kompas te durven varen.

0

Saluut!

Vandaag fietste ik in de stralende zon, omgeven door het malse lentegroen van zacht wuivende bomen, toen ik een sportschool passeerde. De deuren stonden wijd open om toch wat van het lenteweer mee te pikken, en binnen zag ik een zwoegende vrouw heel hard op een loopband rennen.

Het zweet parelde op haar rood aangelopen voorhoofd, en haar blik had iets wanhopigs terwijl ze overduidelijk, en heel snel, helemaal nergens naar toe ging. Het contrast met het stralend lentedecor buiten, en de blinde muur waar ze naar toe rende had niet groter kunnen zijn.

Dus ik riep meelevend: 'Ik weet hoe je je voelt: je geeft het je alles, en het lijkt wel of je nergens komt!'
Ze keek me verwilderd aan.
Ter verduidelijking voegde ik er aan toe: 'Ik ben namelijk Moeder,' en ik bracht haar een saluut.

Ze voelde zich duidelijk gesterkt door mijn begripvolle woorden, want ze rende heel hard weg!

0

Een geheel eigen stijl

Soms ben ik aan hardlopen en dan ben ik best tevreden over mezelf. Vergenoegd kijk ik om mij heen naar de kale takken van de bomen om mij heen, naar een schattig paardje en het adembenemende Achterhoekse landschap in het algemeen. Hoewel mijn ademloosheid natuurlijk ook gewoon veroorzaakt kan zijn door het hardlopen.

Maar dan hoor ik achter mij de verderlichte tred van een collega-hardloper, die mij vervolgens moeiteloos en soepel voorbij rent.
Plotseling wordt in mij ambitie wakker en een stem in mij zegt: 'Je laat je toch niet zomaar inhalen?!'

Dan versnel ook ik mijn pas en probeer mijn collega-hardloper in te halen. Maar hoe hard ik ook met mijn beentjes ren, de afstand wordt alleen maar groter.

'Geeft niks,' zeg ik dan tegen mezelf, 'je probeert gewoon de afstand niet nog gróter te laten worden.' Maar met lede ogen zie ik mijn collega veranderen in slechts een stipje aan de horizon.

Ontmoedigd ren ik dan verder. Plotseling kan het landschap mij niet langer bekoren en overheerst de gedachte dat ik Langzaam ben, een langzame hardloper. Chagerijnig vraag ik me af waarom ik na zes jaar hardlopen nog steeds meer op de schildpad lijk dan op de haas, tot ik me herinner dat het de schildpad was die de wedstrijd won.

Net als bij het moederschap is het ook als hardloper belangrijk je eigen stijl te waarderen en jezelf vooral niet te vergelijken met anderen, want dat leidt tot ontmoediging en frustratie.

Zoals je geen slechte hardloper bent, zo ben je ook geen slechte moeder. In beide gevallen heb je gewoon een geheel eigen stijl!

Eerder verschenen op Ren mama, ren!

1

Openbaring!

Ik heb een openbaring gehad, ook wel bekend als open-deur-ervaring of simpelweg 'Duh!'

Toen ik mijn print-out met trainingsschema voor de 10-kilometer las lachte ik geamuseerd. De mensen van Asics wisten duidelijk niet met wie ze te maken hadden! Drie minuten rennen en dan twee lopen, en dat zes keer herhalen. Dat is een station dat ik vijf jaar geleden, zij het zwaar hijgend, triomfantelijk passeerde!

Maar goed, je moet dingen een kans geven, dus besloot ik het schema toch te volgen. En in gedachten stelde ik vast de brief op aan de mensen van Oasics waarin ik ze vriendelijk zou wijzen op hun misleide schema's. Misschien zouden ze me wel bedanken voor mijn tip met een paar nieuwe sportschoenen! Een meisje kan dromen, nietwaar?

Blasé rende ik mijn eerste drie minuten, wandelde er twee en herhaalde het hele proces zes keer. En wie schetst mijn verbazing toen mijn afgelegde afstand groter was dan wanneer ik het hele eind ren! In de veilige wetenschap dat ik na drie minuten kon uitrusten durfde ik harder te rennen, en kwam verder dan ooit.

Met nieuw respect kijk ik naar spreekwoorden als 'Langzaam aan, dan breekt het lijntje niet,'hardlopers zijn doodlopers' en de mensen van Asics.

0

Geen zin

Soms trek ik zeurend mijn hardloopschoenen aan en zeg tegen Floris dat ik 'geen zin heb'. Floris heeft daar een simpele oplossing voor: 'Dan ga je toch niet?!'

Dan doe ik hem mijn Geen-zin-theorie uit de doeken.
'Ja maar, ik heb nooit zin. Als ik ga wachten tot ik zin krijg, dan wordt het nooit wat. Sommige dingen moet je gewoon doen, dan krijg je vanzelf zin!' vertel ik dan triomfantelijk.

Bij het horen van deze theorie verscheen in Floris' ogen plotseling een opgewonden schittering, en te laat besefte ik mijn fout. Er is namelijk nog een gebied waar ik wel eens 'geen zin' heb.

Maar terugkrabbelen had geen zin meer.

5

Mannen hebben ook gevoel!

Ik had wat nieuwe liedjes op mijn mp-3 speler gezet om het hardlopen te veraangenamen, en zo kon het gebeuren dat ik halverwege overmand werd door droefenis. Want daar klonk door mijn oordopjes het droevige verhaal van een jongetje met de bijnaam Teddybear. Zelden hoorde ik zoveel ellende, zo prachtig aan elkaar gerijmd.

Het lied wordt verteld door een ruige vrachtwagenchauffeur onder begeleiding van een zacht tokkelende gitaar en gaat over een kreupel jongetje waarmee hij praat over zijn 'bakkie'. Teddybears vader is verongelukt omdat hij verblind raakte door sneeuw toen hij naar huis wilde komen. Zijn moeder werkt zich een slag in de rondte, en huilt zichzelf 's avonds in slaap, en Teddybears grootste wens is ooit nog weer eens in een vrachtwagen te rijden. Dat deed zijn vader namelijk altijd met hem. Maar ja, je begrijpt dat Teddybear dat nu wel kan schudden!

In een tijd waarin kinderen nog niet gewaarschuwd werden nooit, maar dan ook nooit, hun adres aan vreemde mannen te geven, slingert Teddybear het zijne onbekommerd de ether in met tranentrekkend resultaat. En toen de vrachtwagenchauffeur het lied besloot met tranen in zijn ogen verongelukte ik dan ook bijna tegen een boom omdat ik verblind raakte door mijn eigen tranen.

Laat het niet gezegd worden dat mannen geen gevoel hebben, want een sentimenteler lied heb ik niet eerder gehoord.

Zet de tissues maar klaar en doe je te goed aan een onvervalste portie mannensentiment.
Klik op de link voor het droevige verhaal van het jongetje Teddybear!

3

Tip

Tip: ga niet hardlopen in de brandende zon als je net je haar hebt geverfd. Ik dacht even dat ik letterlijk bloed, zweet en tranen zweette, toen ik rode druppels op mijn armen zag parelen. Met de haarverf op mijns aanschijns legde ik de laatste meters naar huis af, terwijl ik schichtig om me heen keek of er iemand in de buurt was om mijn ontmaskering als nep-roodharige te zien.

Snel vluchtte ik naar binnen, om de verfsporen van me af te wassen.

Nu ga ik voorlopig maar weer als saaie brunette door het leven.

2

Het goede voorbeeld

Stiekem hoop ik met mijn hardloop-praktijken de kinderen een goed voorbeeld te geven. Ik bedoel maar, zo'n sportieve moeder die om de dag gaat rennen, moet toch een bepaalde norm neerzetten bij die lui?

Graag geef ik ze hardlopen cadeau als middel tegen somberheid, als middel voor zelfvertrouwen, innerlijk evenwicht en als methode om zichzelf te hervinden. Het is 1 van mijn betere cadeau's aan de kinderen! Al zeg ik het zelf.

En dat zal ook wel moeten, want niemand anders zegt het. Toen ik op een dag hoopvol aan Maartje vroeg: "Hee Maartje, word jij later net zo goed als mij? Dat je ook om de dag gaat hardlopen, en heel gelukkig word?" (Met dit soort cadeau's moet je een beetje hoog inzetten.)

'Nee', zei Maartje kordaat, 'want ik vind hardlopen Stom.'

Toen heb ik eerst zelf nog maar een blokje om gerend om Maartje te laten zien hoe goed ik met teleurstellingen omga.

Als cadeau.

7

Hardlopen als metafoor voor Het Leven

Zoals jullie wellicht weten ben ik een fervent hardloopster. Ik loop weliswaar niet erg hard, wandelaars hebben de vervelende gewoonte mij voorbij te steken, en het is elke keer weer een persoonlijke overwinning als ik mezelf de deur uit te krijg, maar fervent ben ik. Ik bedoel maar, ik doe het tenslotte toch maar! En ik heb een hekel aan sport. Ik snap dat er een prijs is voor gemoedsrust en een gezond lichaam, maar het liefst wel met een flinke korting.

Toch ben ik ervan overtuigd dat het feit dat ik nog steeds niet aan de valium ben te danken is aan hardlopen, want er is immers geen natuurlijker reactie op stress dan te rennen. Vroeger hadden we stress als we oog in oog stonden met een Tyrannosaurus Rex die ons als lunch wilde. Met de adrenaline die dan vrij kwam konden we dan fijn wegrennen.

Tegenwoordig hebben we stress vanwege heel andere zaken, ruzie-ende kinderen bijvoorbeeld. Daar kun je helaas niet van wegrennen. Je kunt het natuurlijk wel proberen, maar dan komen ze je gewoon achterna. Maar wat te doen met al die ongebruikte adrenaline die is vrijgekomen? Die verwerk je gewoon even in een half uur hardlopen! Voila, een ontstresste moeder.

En soms kom je onderweg zomaar een cadeautje tegen: een veld bezaaid met klaprozen, een stralend blauwe lucht, diepgroene bomen of een diepzinnige collega-hardloper. Zo pufte ik laatst naar mijn ouderlijk huis, 8 kilometer verderop, met rood aangelopen hoofd terwijl alles in mij zei: "Meid ga toch lekker zitten", toen een snelle hinde vermomd als hardloper mij voorbij hupte. Hij keek mij in het zweterige gelaat en vroeg retorisch: "Gaat het nog?"
Ik mompelde iets bevestigends, waarop hij monter zei: "Gewoon doorgaan he?!". Hij knikte me bemoedigend toe en rende toen met verende tred de verre horizon tegemoet.

Ik voelde me vreemd gesterkt, en herhaalde in mezelf zijn diepzinnige tekst "Gewoon doorgaan, he?", getroffen door het hoge waarheidsgehalte. Want is het hele leven niet een kwestie van "Gewoon doorgaan he?".

Met nieuwe moed en lichte tred legde ik de laatste kilometers af.

Want ik ga gewoon door.

0

Motivatie

Aangespoord door de herinnering aan 1 zak Duyvis borrelnootjes, een Paashaas, 5 salmiakknotsen en Floris' plannen om in bad te gaan, snelde ik vanochtend de voordeur uit. In oncharmante hardloop uitrusting, met maar 1 sok, want de andere kon ik niet vinden. En heb ik mezelf eenmaal zo ver dat ik ga hardlopen dan is er geen tijd te verliezen, want elk moment kan ik me bedenken.

Ieder zondagmorgen breng ik aan het ontbijt door, met Floris en mezelf te overtuigen dat dit de zondag is dat ik NIET ga hardlopen. Ik vertel ons dat ik te moe ben, te hard heb gewerkt, en Niet Hoef. Floris knikt dan begrijpend en kondigt vervolgens nonchalant aan dat hij in dan in bad gaat. Dat betekent in Floris' geval dat hij zo'n twee uur in de tobbe doorbrengt. Vraag me niet wat hij daar al die tijd doet, maar zo is het.

Het vooruitzicht van twee uur alleen, op zondagmorgen, met muitende kinderen is voldoende om mij in mijn hardlooptenu te hijsen en mijn persoonlijke record te verbreken.

Motivatie, je vindt het op de gekste plekken.

1