Omdat mijn paspoort bijna was verlopen besloot ik, van de aanvraag van een nieuwe, een educatieve excursie met de kinderen te maken. Niet in de laatste plaats omdat hun aanwezigheid toch vereist was om ze te laten bijschrijven in mijn paspoort.
Dus pakte ik vijf pakjes Capri-Sonne, een thermoskan met koffie en een stapel stroopwafels in, en wandelde met het hele stel de drie kilometers naar de stad. De kinderen gedroegen zich als geroutineerde wandelaars en klaagden niet één keer. Een aangename mijlpaal in mijn carrière als moeder.
Onze eerste gang was naar de fotograaf waar we allemaal grimmig kijkend werden gekiekt, want volgens de huidige norm zijn blikkerende tanden een 'no-no'. Gewapend met onze criminele pasfoto's togen we vervolgens naar het gemeentehuis dat de kinderen redelijk interessant vonden. Maar niet zo interessant dat ze niet op de grond gingen liggen en rondjes draaiden als mislukte hip-hop dansertjes. Ontkennen dat ze van mij waren was niet opportuun, aangezien ik ze juist als bewijsmateriaal bij me had.
Wild enthousiast werden ze wel bij het zien van de skatebaantjes op het plein voor het gemeentehuis. In volle vaart renden ze de steile wanden op, om er vervolgens nog harder aan de andere kant weer af te glijden. Ik zweer dat ik rook uit Piets broek zag komen. Terwijl de kinderen de achterkanten van hun broeken sleten pakte ik mijn thermoskan en schonk mezelf een aangenaam kopje koffie in.
Het was een mooi moment. Zo'n moment dat verwachtingen en realiteit elkaar even ontmoeten en hartelijk de hand schudden. Zoet spelende kinderen en voor mij een bankje om ervan te genieten.
Wat wil je als moeder nog meer.
0
Dus pakte ik vijf pakjes Capri-Sonne, een thermoskan met koffie en een stapel stroopwafels in, en wandelde met het hele stel de drie kilometers naar de stad. De kinderen gedroegen zich als geroutineerde wandelaars en klaagden niet één keer. Een aangename mijlpaal in mijn carrière als moeder.
Onze eerste gang was naar de fotograaf waar we allemaal grimmig kijkend werden gekiekt, want volgens de huidige norm zijn blikkerende tanden een 'no-no'. Gewapend met onze criminele pasfoto's togen we vervolgens naar het gemeentehuis dat de kinderen redelijk interessant vonden. Maar niet zo interessant dat ze niet op de grond gingen liggen en rondjes draaiden als mislukte hip-hop dansertjes. Ontkennen dat ze van mij waren was niet opportuun, aangezien ik ze juist als bewijsmateriaal bij me had.
Wild enthousiast werden ze wel bij het zien van de skatebaantjes op het plein voor het gemeentehuis. In volle vaart renden ze de steile wanden op, om er vervolgens nog harder aan de andere kant weer af te glijden. Ik zweer dat ik rook uit Piets broek zag komen. Terwijl de kinderen de achterkanten van hun broeken sleten pakte ik mijn thermoskan en schonk mezelf een aangenaam kopje koffie in.
Het was een mooi moment. Zo'n moment dat verwachtingen en realiteit elkaar even ontmoeten en hartelijk de hand schudden. Zoet spelende kinderen en voor mij een bankje om ervan te genieten.
Wat wil je als moeder nog meer.
