Het is onmogelijk als moeder alle schoolfratsen te ontlopen, bovendien geníéten leuke moeders juist van fratsen. Dus reed ik gisteren met vijf kinderen naar de plaatselijke kinderboerderij voor een leerzame en gezellige excursie. Alle betrokken ouders kregen een groepje kinderen toebedeeld, waarover hij of zij de verantwoordelijkheid droeg.
Maar zo gauw we het erf opliepen renden de kinderen luid gillend rond, en zwermden het terrein over. Pas nadat ze alle dieren flink hadden laten schrikken, en ze 'Wie vangt de panische kip' hadden gespeeld kwamen ze weer terug.
Geschrokken van mijn gebrek aan overwicht, richtte ik me in mijn volle één meter zeventig op, en kondigde aan: 'En nu blijven jullie lekker bij mij, hè?' En dat deden ze. Minstens een minuut. Toen riep er één: 'Ik heb dorst!' Deze stelling vond onmiddellijk bijval en plotseling wilden ze allemaal eerst wat drinken.
'Ja maar kinderen, we moeten eigenlijk eerst wat opdrachten doen,' sputterde ik, maar het was inderdaad wel erg warm, dus gingen we naar de boom waar alle Gatorades, Cola's en Red Bulls waren neergelegd om wat te drinken. In een paar tellen waren ze klaar en riep er één: 'Ik moet plassen!' Een kreet die ook weerklank vond, en dus gingen we eerst met z'n allen naar de wc.
'En dan gaan we nu een opdracht doen!' riep ik enigszins wanhopig. In de vrolijk gekleurde dozen zaten opdrachten die één voor één moesten worden uitgevoerd. Ik las de instructies uit de eerste doos voor en hield uitnodigend een foto van een paar konijnepoten op.
'Eèèn wááát is dííttt voor een dierrrrr, denken jullie?' vroeg ik, en ik voelde me net Willem Ruis.
'Ik vind het saai,' zei een onverlaat.
'Ik ook,' zei het kind naast de onverlaat.
'Maar kijk eens, wat een lieve pootjes!' riep ik nog. 'Dat zijn de poten van een ...'
'Konijn,' klonk toen eindelijk het verlossende antwoord van een jongetje dat Tom heette, zij het op verveelde toon.
Toen klaarde plotseling het gezicht van Tineke op: 'Mijn konijn, Snuffel, is doodgegaan!' zei ze trots.
Plotseling maakten alle verveelde blikken plaats voor geanimeerde: 'Mijn papa's hond is doodgegaan!' verkondigde Naomi triomfantelijk.
'En mijn goudvis is gestorven!' zei Tineke, 'en toen hebben we hem door de wc gespoeld,' voegde ze er opgewekt aan toe.
'En mijn opa is dood!' riep Tom, want er is altijd baas boven baas.
Er viel een respectvolle stilte.
Toen riep Naomi: 'Ik heb dorst!'
4
Maar zo gauw we het erf opliepen renden de kinderen luid gillend rond, en zwermden het terrein over. Pas nadat ze alle dieren flink hadden laten schrikken, en ze 'Wie vangt de panische kip' hadden gespeeld kwamen ze weer terug.
Geschrokken van mijn gebrek aan overwicht, richtte ik me in mijn volle één meter zeventig op, en kondigde aan: 'En nu blijven jullie lekker bij mij, hè?' En dat deden ze. Minstens een minuut. Toen riep er één: 'Ik heb dorst!' Deze stelling vond onmiddellijk bijval en plotseling wilden ze allemaal eerst wat drinken.
'Ja maar kinderen, we moeten eigenlijk eerst wat opdrachten doen,' sputterde ik, maar het was inderdaad wel erg warm, dus gingen we naar de boom waar alle Gatorades, Cola's en Red Bulls waren neergelegd om wat te drinken. In een paar tellen waren ze klaar en riep er één: 'Ik moet plassen!' Een kreet die ook weerklank vond, en dus gingen we eerst met z'n allen naar de wc.
'En dan gaan we nu een opdracht doen!' riep ik enigszins wanhopig. In de vrolijk gekleurde dozen zaten opdrachten die één voor één moesten worden uitgevoerd. Ik las de instructies uit de eerste doos voor en hield uitnodigend een foto van een paar konijnepoten op.
'Eèèn wááát is dííttt voor een dierrrrr, denken jullie?' vroeg ik, en ik voelde me net Willem Ruis.
'Ik vind het saai,' zei een onverlaat.
'Ik ook,' zei het kind naast de onverlaat.
'Maar kijk eens, wat een lieve pootjes!' riep ik nog. 'Dat zijn de poten van een ...'
'Konijn,' klonk toen eindelijk het verlossende antwoord van een jongetje dat Tom heette, zij het op verveelde toon.
Toen klaarde plotseling het gezicht van Tineke op: 'Mijn konijn, Snuffel, is doodgegaan!' zei ze trots.
Plotseling maakten alle verveelde blikken plaats voor geanimeerde: 'Mijn papa's hond is doodgegaan!' verkondigde Naomi triomfantelijk.
'En mijn goudvis is gestorven!' zei Tineke, 'en toen hebben we hem door de wc gespoeld,' voegde ze er opgewekt aan toe.
'En mijn opa is dood!' riep Tom, want er is altijd baas boven baas.
Er viel een respectvolle stilte.
Toen riep Naomi: 'Ik heb dorst!'
