Als een soort petemoei voor mezelf in de toekomst, had ik in mei mezelf een kleine vakantie cadeau gedaan en een kamer geboekt voor twee nachten in een
hotel net over de grens. Ik dacht destijds dat ik na twee weken fulltime alleen met de kinderen best toe zou zijn aan een kort retraite. En omdat het op fietsafstand van huis lag, zou heimwee geen issue zijn. Bovendien zou ik helemaal alleen gaan, en dus niet afgeleid worden van een hernieuwde kennismaking met niemand minder dan mezelf. Mensen zeggen soms op donkere toon: "Pas maar op, dan kom je jezelf tegen!", maar persoonlijk keek ik er naar uit.
En hoewel ik afgelopen vrijdag weliswaar met een brok in mijn keel en dat bekende weeë gevoel ter hoogte van mijn maag huis en haard verliet, was ik toch blij met mijn eigen cadeau. Want na twee weken alleen thuis met vijf kinderen had ik het gevoel dat ik de afstand van veertig kilometer ook wel even zou kunnen jumpen i.p.v. fietsen, zo gespannen voelde ik me. Van het schoolse leven was ik pardoes in de vakantie gestort, zonder enige bezinning of adempauze. Voeg daarbij een flinke portie stress door gebrek aan telefoon en internet en de telefonische non-hulpdienst van Tele2 en je hebt een giftige cocktail die garant staat voor een overdosis adrenaline op alle verkeerde momenten. Bijvoorbeeld 's avonds als je wilt gaan slapen.
Twee hele dagen was er niemand die wat aan me vroeg of die aan me trok, behalve dan "Haben Sie genug, Frau Orriëns?". En langzaam maar zeker voelde ik mijn nekharen zich weer neervleien in mijn hals. Nu ben ik weer thuis, en loop enigszins verwezen rond, met een "Wat nu?" gevoel, want Floris is met alle kinderen naar een verjaardag.
Dus zeg ik vriendelijk tegen mezelf: "Möchten Sie eine Tasse Kaffee mit Kuchen, Frau Orriëns?", en neem dat dankbaar aan.
Want het is weliswaar zaliger te geven dan te ontvangen, maar waarom niet gewoon allebei.
En soms ben jezelf de aangewezen persoon om dat te doen.
