Relatieperikelen

Je kunt niet dertien jaar moederen, en overgeleverd zijn aan de grillen van kinderen en het schoolsysteem, zonder dat dit zijn sporen nalaat. Bij mij heeft zich dit vertaald in een overweldigend verlangen dat de deur in de klink wordt gedaan.

Zo kon het gebeuren dat, toen Floris op een regenachtige avond thuiskwam, ik niet jubelde: 'Wees welkom, liefde van mijn leven, licht in mijn ogen! Laat mij u koesteren aan mijn hijgende boezem,' maar nors riep: 'Deurrr in de klink!'

'Ja zo,' mompelde Floris en begon zich te ontdoen van jassen, tassen, oordopjes en Birkenstocks, die hij in een wanordelijk hoop op mijn nette tafel gooide.
Maar 'zo' is voor mij allang niet goed genoeg meer.

Dus ik herhaalde met kracht mijn eerdere statement: 'Deur in de klinkkk!'
'Joh, zeur toch niet zo!' merkte Floris nu geërgerd op.
'Doe dan de deur in de klink! Je weet toch dat dat belangrijk voor me is?!'
'Ja zo.'
'Nee nu!'
'Als ik er klaar voor ben!'
'Ik vind jouw asociaal.'
'En jij bent een zeur.'
'Niet, jij moet gewoon die deur in de klink doen.'
'Ik ben niet asociaal, jij bent een zeur.'

Net wilde ik in woede de deur zelf dan maar sluiten, toen Floris besloot dat het hem kon behagen hem in de klink te doen.

'Liefde is een werkwoord,' zeggen ze.
Dat is een open deur die niemand meer in de klink kan doen.

4

Rekenen

Stel dat elk van mijn vijf kinderen één keer per uur de woonkamer zou verlaten. Dan zou elke twaalf minuten de deur open, en-niet-in-de-klink gaan. Maar één keer per uur is voor mijn wispelturige kinderen veel te weinig. Zij nemen ieder voor zich minstens zo'n vijftien keer per uur de klink in de hand.

Dat betekent dat ieder kind om de vier minuten een deur opent, en-niet-in-de-klink doet. En dat dan maal vijf kinderen, is ongeveer elke 40 seconden een opengaande deur, is een moeder met getergde zenuwen en hoofdpijn van het rekenen.

Er is al veel internationale belangstelling voor mijn kinderen als instrument bij het verhoren van onwillige criminelen. Vooral president Bush is erg geïnteresseerd.

1

Tropendagen

Locatie: bibliotheek. Nog steeds geen internet/telefoon

Er zijn pas twee dagen van de Grote Vakantie voorbij, maar het voelt als zes weken. Wat mij betreft mogen de kinderen dus morgen weer naar school. Laat het niet gezegd worden dat je als moeder geen waar voor je leven krijgt!

In de afgelopen twee dagen ben ik met de kinderen naar de Grote Speeltuin geweest, heb ik de badkamer gedesinfecteerd en het huis ritueel gereinigd voor de cursus Samen Bevallen, waarbij ik zelfs de stoep heb geveegd. Ik ben met de kinderen naar de markt gewandeld zodat ze konden kennismaken met lokale folklore, ik ben met ze naar de bibliotheek geweest en ik heb ze een herhalingscursus Kamer Opruimen gegeven. Ik heb met ze geknutseld, gekleid, geverfd en gespeeld.

Tussendoor heb ik 1000 keer gesmeekt "Doe de deur in de klink" en "Niet slaan!". Ik heb Piet getroost na een val, waarbij hij vervolgens zijn kleverige lolly in mijn haar achterliet, en ik nu dus aan 1 kant naar colalolly ruik en ettelijke haren mis. Ik heb maaltijden bereid, wassen gedraaid, kortom ik heb alles gedaan wat een moeder betaamt.

En nu zit ik hier met trillende vingertje als gevolg van overprikkeling en verlang naar een Grote Vakantie voor moeders.
In tropenuren.

4

Open deur

Ik heb een oplossing gevonden voor "Mijn deur-in-de-klink!" probleem, dat briljant is in haar simpelheid. Ik laat alle deuren gewoon zelf wagenwijd openstaan!

Een deur die altijd openstaat hoef je immers niet meer te openen en dicht te doen. Nooit meer het tergende geluid van een deur die opengaat, maar niet dicht. Nooit meer die ergernis van dat stille weten dat de deur weliswaar dicht, maar niet in de klink is.

Het is zo simpel dat het een open deur is.

2

Deur in de klink!!!

Ik denk er sterk over om van die houten saloondeurtjes te installeren in de deuropening van de gang naar onze woonkamer. Ga maar na hoeveel efficienter dat is, dan voortdurend die deur open en dicht te moeten doen! Bij saloondeurtjes kun je er simpelweg tegenaan lopen, en ze gaan vanzelf open, terwijl bij een gewone deur je helemaal de klink moet pakken, die omlaag moet drukken en dan nog duwen ook. En als je haast hebt, en je mist de klink dan knal je er pijnlijk tegenaan, weet ik helaas uit ervaring.

Maar als ik heel eerlijk ben, wil ik eigenlijk vooral saloondeurtjes omdat ik gek word van het in en uit lopen van de kinderen. En om mij extra te tergen verzuimen ze altijd, en ik bedoel echt altijd, de deur weer in de klink te doen. Zelfs al zit ik in de tuin, dan voel ik gewoon dat ze weer de deur niet in de klink hebben gedaan. Laatst heeft Floris mij er zelfs op betrapt dat ik in mijn slaap schreeuwde 'Deur in de klinkkk!'.

Hoeveel makkelijker zou mijn leven zijn als er geen deuren en klinken waren. Een tijdje terug hadden we het deur-en-klink probleem opgelost door er zo'n klem op te zetten, waardoor de deur automatisch dichtvalt. Hij die treuzelde in de deuropening kon rekenen op een ferme klap op de billen van de zwiepende deur, want die klem instellen op standje 'zachtjes sluiten' dat lukte niet zo goed.

Maar op een kwade dag, sprong de klem zomaar van de deur, net toen Floris zijn entree wilde maken. En volgens Floris mag ik blij zijn dat hij nog leeft, en nog twee ogen heeft. Zo gauw ik opper om weer een klem op deur te zetten, kijkt Floris me vernietigend aan en zegt: "Wil je me soms dood hebben?".

Dus daarom wil ik saloondeurtjes. Want anders wordt onze deur nog mijn dood.
Van pure ergernis.

3