Rijk beladen

Ik manoeuvreerde moeizaam met mijn overbeladen karretje door de Aldi, zwaar gehinderd door het personeel dat de schappen stond vol te laden, en op hun beurt last hadden van al die lastige klanten. Ik greep net een paar Galia meloenen toen ik een oude bekende tegenkwam. De moeder van een klasgenootje van de lagere school.

In haar karretje rolde een fiere komkomer, die probeerde een eenzame tomaat aan te randen. Een halve liter pak yoghurt observeerde het tafereel.

'Goedemorgen!' groette ik opgewekt, en programmeerde mezelf op 'Converseren met een oude bekende'.
'Dat is een handige combinatie hè? Eerst de Aldi en dan naar de C1000 voor de rest!' en ik wierp haar een samenzweerderige blik toe.
Ze keek naar mijn overvolle kar, toen naar haar bijna lege en haalde in een hulpeloos gebaar haar schouders op.
'Ach ik heb niet zoveel meer nodig... die tijd is voor mij voorbij.'

Plotseling vond ik mijn karretje niet meer vervelend zwaar en overvol, maar rijk beladen.

2

Conversatie

Hoewel ik geen officieel personeel heb, vertoont ons huis genoeg gebreken om regelmatig vaklieden over de vloer te hebben. Die onthaal ik dan als vorsten voorzie ze van koffie, thee en versnaperingen en luister ademloos naar hun verhalen. Ze bieden mij bovendien gelegenheid mijn gespreksvaardigheden te scherpen en te trainen. Maar soms zit er één tussen waarop al mijn gespreksvaardigheden afketsen.

Tegenover mij zat een klusjesman met woeste baard en dito haar te vertellen over de moderne technologie in het algemeen, en mobieltjes in het bijzonder. Hij wist mij te vertellen dat hij, op zijn leeftijd (50+), nooit zo vlot met een mobieltje zou kunnen omgaan als jongeren die er mee waren opgegroeid.

'Zo'n mobieltje hè, die modellen veranderen ook steeds!' zei hij verontwaardigd.
Ik knikte begrijpend: 'Ze zijn steeds weer anders...'
Verbluft keek hij mij aan: 'Nee, ze veranderen steeds!'
Ik knikte opnieuw: 'Ze blijven niet hetzelfde.'
Nu verscheen in zijn ogen verbijstering over zoveel onbegrip: 'Nee, ze veranderen steeds!'
'Jaja, hun uiterlijk is aan verandering onderhevig?' probeerde ik voorzichtig.

Nu boog hij zich vervaarlijk naar mij over, keek mij diep in de ogen en zei, op een toon die normaal gereserveerd wordt voor ouderen met ernstige geheugenproblemen: 'Nee, ze, veranderen, steeds!'
'Hmhm!' durfde ik nu enkel nog uit te brengen.
Tevreden gesteld leunde hij weer achterover. 'Juist! Ze veranderen steeds. '

De rest van de conversatie heb ik knikkend en 'hmhm-end' doorgebracht. Je moet nooit de kracht van nónverbale communicatie onderschatten vind ik.

1

Verbeter de wereld, begin bij jezelf.

Ik vind het belangrijk om regelmatig een Goede Daad te verrichten. Het liefst elke dag, maar één keer per week mag ook. Dus toen een collega-moeder vroeg of ik een ochtend op haar zoontje kon passen zodat zij naar een begrafenis kon, stemde ik gul toe. En vinkte in gedachten tevreden Goede Daad Doen af.

Maar Goede Daden zijn allemaal goed en wel, het huishouden moet ook gewoon doorgaan. Ik besloot daarom mijn normale routine te volgen, namelijk voor een hele week boodschappen inslaan bij de C1000. Ik gaf mijn gebruikelijke lezing en diapresentatie 'Hoe Gedragen Wij Ons In De Supermarkt' aan mijn twee + één jongens, en ging naar binnen.

Althans, de jongens sjeesden naar binnen, onder leiding van Piet die luid schreeuwde: 'Aaaaanvalluuuuh!'. Dat krijg je van die Hamsterreclames van de Albert Heijn. Ik zette de achtervolging in, viste Piet uit een geschrokken kamerplant en plantte hem snel in een karretje. Met nog maar twee ongeleide projectielen over betrad ik met frisse moed de rest van de supermarkt.

Ik gooide alles in de strijd om er een succes van te maken. Ik praatte met hoge, enthousiaste stem, ik liet ze helpen, ik liet ze dingen benoemen, kortom ik deed alles volgens het boekje. Maar zoals gewoonlijk hadden de jongens het niet gelezen. Zij vonden wild door de gangpaden rennen veel leuker. Gelaten haalde ik mijn schouders op. Wat had ik ook eigenlijk verwacht. En zegt niet het Engelse spreekwoord 'No good deed goes unpunished'?

Bij thuiskomst heb ik een goede daad gedaan en een lekker kopje koffie gezet.
Voor mezelf.

Immers: Verbeter de wereld, begin bij jezelf.

3

Scannen en rennen

Hoewel het appel- en notenseizoen voorbij is, is er toch een sprong in Floris' tred als hij van de trein naar huis loopt. Graag zou ik zeggen dat het mijn lieflijke aanwezigheid is die hem zo naar huis doet snellen, maar het is de actie van Jumbo supermarkt 'Scannen en rennen'.

'Scannen en rennen' bestaat uit een felgele kaart met daarop een streepjescode die de bezoeker in de supermarkt kan scannen, om zo een prachtige prijs te winnen. De ultieme prijs is 1 minuut winkelen. De kaart gaat schuil in een stortvloed van reclamefolders die iedere week ons huis binnenvalt en is al ettelijke keren door mij achteloos bij het oud papier gegooid. Tot ontzetting van Floris.

Het eerste dat hij bij thuiskomt zegt is: 'En? Is tie er al?', en kijkt mij beschuldigend aan voor het geval ik de kaart weer per ongeluk heb weggegooid. Tot dusver heeft Floris een pak Douwe Egberts koffie, die hij niet lust, en een blik Jodenkoeken gescand. Maar het is de minuut gratis winkelen die hem 's nachts wakker houdt terwijl hij de meest voordelige route plant om het maximale uit zijn minuut winkelen te halen. Hij heeft berekend dat de vleesafdeling de meeste winst biedt en weet precies welke route hij gaat rennen.

Ik zal blij zijn als het appel- en notenseizoen weer begint.

3