Mindfulness

Je hoort het vaak uit den treure: 'Geniet er maar van, want voor je het weet zijn ze groot!' En als ik naar Piet kijk die alweer vijf jaar oud is, dan besef ik: 'Het gaat inderdaad snel!'
Waar is de tijd gebleven dat ik moeder was van een baby, die mij na de borstvoeding toelachte met de benevelde glimlach van een dronken zeeman? En wanneer zijn mijn koddige tweejarigen veranderd in slanke scholieren?

En dan neem ik me weer voor, bewust mijn leven te leven. Met aandacht en 'mindfullness'.
Zodat ik later als ik oud en grijs ben niet denk: 'Ik heb het gemist!'
Want dan zal ik deze tijden misschien nog wel eens missen.



You’re Gonna Miss This

She was staring out the window of that SUV
Complaining, saying “I can’t wait to turn 18?
She said “I’ll make my own money, and I’ll make my own rules”
Momma put the car in park out there in front of the school
Then she kissed her head and said “I was just like you”

You’re gonna miss this
You’re gonna want this back
You’re gonna wish these days hadn’t gone by so fast
These are some good times
So take a good look around
You may not know it now
But you’re gonna miss this

Before she knows it she’s a brand new bride
In a one-bedroom apartment, and her daddy stops by
He tells her “It’s a nice place”
She says “It’ll do for now”
Starts talking about babies and buying a house
Daddy shakes his head and says “Baby, just slow down”

Cause you’re gonna miss this
You’re gonna want this back
You’re gonna wish these days hadn’t gone by so fast
These are some good times
So take a good look around
You may not know it now
But you’re gonna miss this

Five years later there’s a plumber workin’ on the water heater
Dog’s barkin’, phone’s ringin’
One kid’s cryin’, one kid’s screamin’
She keeps apologizin’
He says they don’t bother me.
I’ve got 2 babies of my own.
One’s 36, one’s 23.
Huh, it’s hard to believe, but …

You’re gonna miss this
You’re gonna want this back
You’re gonna wish these days hadn’t gone by so fast
These are some good times
So take a good look around
You may not know it now
But you’re gonna miss this

2

De reis naar binnen

Soms voelt mijn leven als een op hol geslagen draaimolen. Maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag en zondag, in een razend tempo komen ze steeds opnieuw voorbij. En waar zit in vredesnaam de rem?

Hoe breng ik mijn leven tot rust? Hoe word ik 'mellow'? Olivia Newton John zingt opgewekt dat het een kwestie is van loslaten en 'naar binnen' gaan.

Volgens Dag Hammarskjöld is dat de langste reis, de reis naar binnen. Dus als ik de kinderen naar school heb gebracht ga ik in onze oude, bruine Kringloopfauteuil zitten en ga meteen op weg!

Have you never been mellow?

There was a time when I was in a hurry as you are
I was like you
There was a day when I just had to tell my point of view
I was like you
Now I don't mean to make you frown
No, I just want you to slow down
Have you never been mellow?
Have you never tried to find a comfort from inside you?
Have you never been happy just to hear your song?
Have you never let someone else be strong?

Running around as you do with your head up in the clouds
I was like you
Never had time to lay back, kick your shoes off, close your eyes
I was like you
Now you're not hard to understand
You need someone to hold your hand
Have you never been mellow?
Have you never tried to find a comfort from inside you?
Have you never been happy just to hear your song?
Have you never let someone else be strong?

1

Hypermama

Het boek Hypermama van Sanne Bloemink raakte bij mij een gevoelige snaar, want hoewel ik mezelf niet als een hypermama beschouw heb ik vaak het gevoel dat ik er wel één zou moeten zijn, op straffe van het etiket: 'Lakse, niet betrokken moeder, die ook nog eens een hekel heeft aan Flip de Beer.'

Hypermama's zijn volgens Sanne Bloemink moeders die zich helemaal op het moederschap en de opvoeding van hun kinderen storten, en ze voortdurend stimuleren. Ze karren met hun kinderen rond naar clubjes, oefenen thuis taal-en rekenvaardigheden en bereiden samen met hun kleuter diens powerpointpresentatie 'Dit is mijn konijn' voor.

Maar kun je in het huidige schoolsysteem vermijden om een hypermama te worden?

Ik dacht dat het genoeg was als ik mijn kinderen thuis opvoedde, verzorgde en liefhad. Maar ik word er voor mijn gevoel voortdurend aan de haren bij gesleept. Dan moet er weer gekeken worden naar een toneelstukje, gereden worden voor een excursie, komt Flip de Beer logeren of moeten de schoolramen worden gelapt.

Wanneer doe je als moeder genoeg? En wanneer ben je een hypermama of, god verhoede het, een lakse mama?

4

Slechte moeder syndroom

Wie kent niet die droom waarin je door een drukke winkelstraat loopt en plotseling tot de ontdekking komt dat je bloot bent?! Daar sta je dan te kijk, in al je glorieuze naaktheid en tekortkomingen. Om dat onaangename gevoel te krijgen heb ik geen droom nodig: ik hoef alleen maar naar een rapportbespreking van de kinderen te gaan en Bingo!

Gisteren had ik een rapportbespreking van Jan die, ondanks gebrek aan inzet en aandacht, groep acht heeft weten te bereiken. In groep acht krijgen ze huiswerk, en regelmatig zie ik Jan inderdaad met een wit A-4tje in zijn hand lopen. En tot deze observatie reikte mijn moederlijke bemoeienis.

Maar nu blijkt Jan er weliswaar mee rond te lopen maar het niet, of rijkelijk te laat, in te leveren. Overigens zonder blikken of blozen.

Wat kon ik anders doen dan blozend van tekortkoming bekennen dat ik hiervan niet op de hoogte was. En in gedachte noteerde ik: 'Jan controleren op zijn huiswerk!'

Maar er was nog meer: diverse kinderen schijnen zich beklaagd te hebben over Jans lakse suprises op vijf december. Op school worden lootjes getrokken en ieder kind koopt iets voor een klasgenootje en presenteert dat in een olijke suprise.
'Weet je daar iets van?' informeerde zijn leerkracht vriendelijk.
Koortsachtig bladerde ik in mijn geheugen op zoek naar de surprises die Jan de afgelopen vier jaren had gewrocht. Maar mijn Innerlijke Archivaris meldde me minachtend dat hij die informatie al lang geleden had weggegooid als zijnde 'noch interessant, noch relevant'.

En in gedachten noteerde ik: 'Jan controleren op zijn surprise/ Jans surprise voor hem maken.'

Bedrukt ging ik naar huis, en noteerde in gedachten: 'Ik ben een slechte moeder.'

Toen ik nog een jong en pril moedertje was, en de kinderen allemaal nog thuis, overwoog ik ernstig om ze thuisonderwijs te geven. Uiteindelijk zag ik daar van af, omdat ik er van uit ging dat mensen met een vierjarige pabo-opleiding de kinderen beter konden educeren dan ik.

Dus bracht ik ze naar school, en concentreerde me op mijn taken als Moeder, opvoeden, verzorgen en liefhebben, zodat de experts en mijn kinderen zich op hún taken konden concentreren. Ik ben een groot voorstander van 'Ieder zijn vak' en 'Schoenmaker blijf bij je leest.'

Bovendien, doet het 'nieuwe, ervaringsgerichte leren' niet juist een beroep op de eigen verantwoordelijkheid van het kind? Waarom voelt het dan alsof ik die verantwoordelijkheid als een soort boemerang in mijn moederlijke nek krijg?

Was ik naïef om te denken dat mijn moederlijke verantwoordelijkheid stopte bij de schoolpoort, en dat de verantwoordelijkheid van de experts en mijn kinderen daar begon?

8

Rijk beladen

Ik manoeuvreerde moeizaam met mijn overbeladen karretje door de Aldi, zwaar gehinderd door het personeel dat de schappen stond vol te laden, en op hun beurt last hadden van al die lastige klanten. Ik greep net een paar Galia meloenen toen ik een oude bekende tegenkwam. De moeder van een klasgenootje van de lagere school.

In haar karretje rolde een fiere komkomer, die probeerde een eenzame tomaat aan te randen. Een halve liter pak yoghurt observeerde het tafereel.

'Goedemorgen!' groette ik opgewekt, en programmeerde mezelf op 'Converseren met een oude bekende'.
'Dat is een handige combinatie hè? Eerst de Aldi en dan naar de C1000 voor de rest!' en ik wierp haar een samenzweerderige blik toe.
Ze keek naar mijn overvolle kar, toen naar haar bijna lege en haalde in een hulpeloos gebaar haar schouders op.
'Ach ik heb niet zoveel meer nodig... die tijd is voor mij voorbij.'

Plotseling vond ik mijn karretje niet meer vervelend zwaar en overvol, maar rijk beladen.

2

My cup runneth over

Mijn twee bankpasjes werken niet meer omdat ze waarschijnlijk naast een magneet hebben gelegen, mijn afspraak bij de kapper was niet om half drie maar om kwart over vier en toen ik vanmiddag ging wandelen ben ik jammerlijk verdwaald in een omgeving waar ik al tien jaar woon.

De luizen zijn terug van misschien wel nooit weggeweest, mijn verkoudheid is nog steeds niet over, Ot heeft volgens mij Krentebaard tussen zijn billen en Piet heeft paprikachips gegeten aan mijn kant van het bed.

Ik probeer de zaken positief te bekijken en heb bedacht dat het universum wellicht een boodschap voor mij heeft. Hierbij wil ik het universum graag laten weten dat ik de boodschap heb ontvangen.

Ik heb slechts één vraagje: universum, wat ís de boodschap precies?

1

Filosofisch ziek zijn

Nadat mijn Barry Stevens methode 'Vooral Dóórgaan' uitermate ineffectief is gebleken, vandaag voelde ik me nog grieperiger dan gisteren, heb ik mij onwillig in mijn lot geschikt. Ik heb daarom mijn kamp opgeslagen op de bank met een dekentje.

Aldus pootje gehaakt door verkoudheidsbacillen heb ik bedacht dat dit korte ziekbed/bank wellicht een uitgelezen gelegenheid is mij eens te bezinnen over mijn leven.

Het leven in het algemeen, mijn leven als moeder en echtgenote, en de antwoorden te zoeken op existentiële vragen als: 'Wie ben ik?' en 'Wáár ben ik?'

Helaas blijven verbijsterende nieuwe inzichten tot dusver uit.

Wel heb ik een leuk idee voor een sinterklaascadeautje.

5

Roze cake en moederschap

Verleid door de foto van een prachtige roze cake kocht ik een doos o'Lacy cakemix bij de Jumbo. Groot was mijn teleurstelling toen de inhoud van de doos slechts uit ordinair cakemeel bestond. De prachtige roze glazuur moest je er zelf bijdenken.

Ik had meteen geen zin meer, maar toen was ik al omsingeld door vier wilde kinderen die om het hardst riepen: 'Mag ik helpen mama?!'
'Nee ik!'
'Nee IK!'

Ik bedisselde wie wat mocht doen en met vele handen maakten we het beslag, dat vervolgens met veel gekrakeel in mijn Action muffin vormpjes werd gestort. Uiteraard moest iedereen zijn eigen lepel hebben om het beslag in de vorm te doen; anders heb je zo weinig af te wassen daarna.

Maar het resultaat mag er zijn, en terwijl ik de zoete cakegeur opsnoof bedacht ik hoe de prachtige roze cake eigenlijk net zo is als het moederschap.

Beide zien er heel anders uit op de doos, dan in de praktijk.
En het is maar net hoe jíj het vormgeeft.

2

Het sterke geslacht

Ik kijk graag naar Engelse woonprogramma's. Elke zondagavond helpen bijv. Phil en Kirsty, in prachtig Engels, wanhopig zoekende stellen aan woonruimte.

Laatst was het zoekende stel een broer en zus, die door samen te kopen, hun eerste stap op de 'property ladder' wilden zetten. Want als er iets is dat ik wel heb geleerd van Engelse woonprogramma's, dan is het wel dat het zaak is die ladder te beklimmen.

Broer en zus kregen diverse appartementen en flats voorgeschoteld, waarvan met name een flat met zgn. authentieke elementen in de smaak viel. Er was maar één nadeeltje: de twee slaapkamers waren nogal verschillend van grootte. De ene was riant met uitzicht op het park, en de andere had precies genoeg ruimte voor een eenpersoons bed en keek uit op een blinde muur.

'Daar hebben we het nog wel over,' merkte Zus gedecideerd op.
De camera zoomde in op het gezicht van Broer, en ik kon wel zien dat hij er weinig vertrouwen in had.

Aan het eind van de uitzending gingen Phil en Kirsty op bezoek bij Broer en Zus om te kijken hoe het nou was geworden. Zus deed open, en verwelkomde ze de woonkamer in, die ze helemaal naar haar smaak had ingericht. Broer stond er wat verloren bij, zijn handen ongemakkelijk in zijn zakken.

'En,' stelde Phil de hamvraag: 'wie heeft nou de grote kamer?'
Zus gooide nonchalant heur haar naar achteren en zei: 'Ik natuurlijk.'

Ik wil mijn eigen sekse niet afvallen, maar ik denk niet dat Broer ooit kans maakte op de grote slaapkamer.

En als ik naar school fiets, en meester Pim zie in het op het grasveld neergegooide noodlokaal, terwijl zijn collega juf Pien in zijn oude lokaal huist, dan schud ik medelijdend mijn hoofd.

In sommige gevallen delft het sterke geslacht altijd het onderspit.

En dat vind ik eigenlijk best sneu.

En als je me nu wilt excuseren, dan ga ik even tegen Floris zeggen dat ik zijn kasthelft óók nodig heb.

1

Filosofisch moederen

Gedreven door niet zozeer een diep geworteld verlangen mijn schaarse vrije tijd met klusjes op school door te brengen, als wel vrees voor sociale afkeuring, pende ik vanmorgen een beetje wrokkig mijn naam op de Vrijwilligers Gevraagd Lijst.

Onwillig tuurde ik op het menu met activiteiten als luizenmoeder, kasten een sopje geven, kerststukjes maken en de tuin omspitten. Populairst was overduidelijk het hokje helpen bij spelletjes terwijl in het hokje ramen lappen slechts één naam prijkte.

Terwijl ik daar stond te overpeinzen voor welk van al die heerlijkheden ik mij zou opgeven moest ik plotseling aan het filosofische vraagstuk van de vallende boom denken.

Menig filosoof heeft zich het hoofd er al over gebroken: als er een boom omvalt in het bos, en er is niemand die het hoort, is de boom dan wel gevallen? Met andere woorden: als een moeder op school gaat helpen, en haar kind ziet het niet, heeft ze dan geholpen?

Leer mij kinderen kennen! Het antwoord zal ongetwijfeld 'nee' luiden. En ik wil natuurlijk niet mijn bonuspunten als moeder mislopen, en later te horen krijgen: 'Jij hielp nou ook nooit eens op school mama!'
Plotseling daadkrachtig, krabbelde ik snel mijn naam in de vakjes helpen bij spelletjes en ramen lappen.

Beide high profile vrijwilligerswerk. In het eerste geval omdat ik actief betrokken ben bij de kinderen en in het tweede geval omdat je voor een raam goed zichtbaar bent.

Tevreden ging ik naar huis terwijl ik nadacht over de vraag: als een moeder het huis schoonmaakt, en er is niemand om het te zien, heeft ze het huis dan schoongemaakt?

Met andere woorden: kan zo'n moeder niet beter een kop koffie gaan drinken bij de Hema?

6

Netwerken voor moeders

Ik zeg het schoorvoetend: ik ben niet populair. Als er een sociogram was voor moeders dan zou ik een eenzame stip onder aan de pagina zijn.

Een gesprek met een collega-moeder zette me aan het denken; ze benadukte het belang van netwerken, het uitwisselen van ervaringen en informatie. En gezien het feit dat opvoeding een vrij solistische activiteit is met weinig positieve feedback, kan ik dit belang van harte onderschrijven.

Maar zoals ik al zei: geef me een groep, een paar minuten, en ik sta er buiten.
En toch ben ik allervriendelijkst, al zeg ik het zelf.

Toch is het niet alleen kommer en kwel in sociaal Siberië. Toen de kinderen nog klein waren organiseerde ik er moedergroepen en koffieochtenden, en nog steeds kan ik daar uitbundig van genieten. En als ik het koud krijg heb ik een handjevol vriendinnen die hartverwarmend zijn.

Vroeger reisde ik nog wel eens naar PopieJopieLand. Dan trok ik mijn sociale jas aan, en netwerkte als een wilde. Maar met het risico te klinken als Kabouter Lui uit Kabouter Plop: 'Ik werd daar zo móé van.' En de jas paste zo slecht: hij zat te strak, en ik kon me er nauwelijks in bewegen. Hij paste niet bij me.

Dus nu verblijf ik blijmoedig in sociaal Siberië, en kom er geregeld collega-moeders tegen die er ook wonen en dan netwerken we zonder dat het als het netwerken voelt.

9

De tijd vliegt

Vanochtend gaat Maartje (13) met een vriendinnetje met de trein naar Winterswijk. Enigszins verbluft krab ik me achter het oor, en vraag me af wanneer ze zo groot is geworden.

Trots kijk ik haar na, als ze het huis uitloopt.
Maartje gaat haar eigen weg.

Maar een half uur later belt ze me even om te vertellen dat ze veilig is aangekomen.

Ook al moet ik haar telkens een beetje meer loslaten, zij blijft mij gelukkig vasthouden!

Slipping through my fingers all the time

Abba

Schoolbag in hand, she leaves home in the early morning
Waving goodbye with an absent-minded smile
I watch her go with a surge of that well-known sadness
And I have to sit down for a while
The feeling that Im losing her forever
And without really entering her world
Im glad whenever I can share her laughter
That funny little girl

Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
The feeling in it
Slipping through my fingers all the time
Do I really see what's in her mind
Each time I think Im close to knowing
She keeps on growing
Slipping through my fingers all the time

Sleep in our eyes, her and me at the breakfast table
Barely awake, I let precious time go by
Then when shes gone there's that odd melancholy feeling
And a sense of guilt I cant deny
What happened to the wonderful adventures
The places I had planned for us to go
(slipping through my fingers all the time)
Well, some of that we did but most we didn't
And why I just dont know

Slipping through my fingers all the time
I try to capture every minute
The feeling in it
Slipping through my fingers all the time
Do I really see what's in her mind
Each time I think I'm close to knowing
She keeps on growing
Slipping through my fingers all the time

Sometimes I wish that I could freeze the picture
And save it from the funny tricks of time
Slipping through my fingers...

Slipping through my fingers all the time

Schoolbag in hand she leaves home in the early morning
Waving goodbye with an absent-minded smile...

(Abba)

3

Zeg mij wie uw vrienden zijn, en en ik zal u zeggen wie gij zijt

'Zeg mij wie uw vrienden zijn, en en ik zal u zeggen wie gij zijt.'

Deze wijsheid speelt regelmatig door mijn hoofd als ik het gezelschap zie waarmee Jan zich ophoudt. Is het toeval dat het 'drop-outs' zijn uit het reguliere schoolsysteem? Drie van zijn vriendjes zijn bekend met de diagnose 'autisme,' ook al verblijven ze op verschillende locaties van het spectrum. Veelzeggend?

Maar wat te denken van het vierde vriendje, dat nog niet de gelabeld is? Wil het feit dat hij met Jan speelt zeggen dat hij dus autistisch is?

Met andere woorden: heb je nog wel een diagostisch instrument nodig als je ook vrienden kunt hebben?!

3

Groeimogelijkheden

'Count your blessings, and bless your obstacles,' las ik in een boek dat me er van verzekerde dat ik heel erg oké ben.

Zwaar geïnspireerd door deze wijsheid laat ik mij dus niet meer uit het veld slaan door obstakels, maar zal ze beschouwen als uitmuntende kansen mezelf als mens te ontplooien en te verbeteren!

Maar hoe zit het met èchte obstakels, die gemaakt worden door van die mannen met neongele veiligheidsvestjes aan, en van die oranje helmpjes. Van die mannen die altijd en groupe koffie zitten te leuten en je altijd iets menen te moeten naroepen?

Driftig bladerde ik door mijn boek, maar van dit soort obstakels maakt het boek geen melding. Ik ga er daarom maar vanuit dat ze onder dezelfde wijsheid vallen.

Juichend fiets ik nu door onze wijk, waar vrijwel alle straten zijn opgebroken!

Wat een boel kansen tot groei!

2

Kabouter wijsheid

Door de anarchie van de grote vakantie zijn mijn geheugen en aandachtsspanne ernstig beschadigd, en dus heb ik mij noodgedwongen bekeerd tot prentenboeken. Om precies te zijn tot Rien Poortvliets boek: Van een Kabouter die niet met vakantie wil.

Aangenaam getroffen door de titel, greep ik het boek van de plank en stempelde het snel af, voor één of ander kind er mee van door ging.

De hoofdpersoon in deze grensverleggende roman is kabouter Spruiteprak. Kabouter Spruiteprak is het liefst gewoon thuis, en geniet van de dagelijkse genoegens van zijn routine.
Zozeer geniet Kabouter Spruiteprak van zijn leven dat hij niet van 'op vakantie gaan' houdt. En van de uitdrukking 'Ik moet er echt even tussen uit,' wordt hij zelfs een beetje misselijk.

Kabouter Spruitepraks motto is: 'Een constante stroom van eenvoudige genoegens, maakt gelukkiger dan af en toe een scheut overdaad.'

Kabouter Spruiteprak, je bent mijn held!

7

Je eigen weg

Teuntje wilde Italiaans ijs, ik wilde rennen, en dus renden we samen naar Zelhem dat warempel een heuse Italiaanse ijssalon heeft. Dat wil zeggen: ik rende, en Teuntje slingerde op haar fiets naast me.

'En dan ga je terug via de andere kant zodat je aan je zondagse zestien kilometer komt,' doceerde Floris vanuit zijn luie stoel.

Dus nadat we onze vijf kilometer hadden afgelegd, en een ijsje en kop koffie hadden genuttigd, besloot ik Floris' advies te volgen en via een andere weg terug te lopen. Binnen luttele minuten was ik de weg kwijt, en probeerde me te herinneren in welke windrichting we in vredesnaam waren gegaan.

Inwendig vervloekte ik mezelf dat ik weer eens geen kompas bij me had, maar herinnerde me toen dat ik met kompassen ongeveer even goed kan omgaan als met de weg vinden. Bovendien, ik heb niet eens een kompas.

'Het is wel een avontuur, hè, Teuntje?!' zei ik op bemoedigende toon tegen zo wel mezelf als Teuntje.
'Kunnen we niet beter gewoon terug gaan mama?' vroeg Teuntje op strenge toon.
Maar ik keer niet graag op mijn schreden terug. Dat vind ik saai, dus zei ik ferm: 'Nee!' En voegde er met meer koppigheid dan wijsheid aan toe: 'Mama vindt heus de weg wel weer.'

En inderdaad! Na ongeveer een half uurtje lopen zag ik iets bekends: Zelhem! Hoewel ik in eerste instantie de goede kant uit was gelopen, was ik vervolgens door twijfels aan mezelf en mijn richtingsgevoel, weer in de richting van Zelhem gerend, met als gevolg dat we een soort rondje om Zelhem hadden gemaakt.

Wat maar weer eens bewijst dat het belangrijk is op jezelf te vertrouwen en je eigen weg te durven gaan! Doe je dat niet, dan loop je voor je het weet in rondjes.

Ook als moeder.

Zeker in een tijd waarin met man en macht wordt geprobeerd vrouwen fulltime de arbeidsmarkt op te duwen, is het belangrijker dan ooit op je eigen kompas te durven varen.

0

Je kunt ook niet alles

Ik kreeg bezoek van mijn oudere, sjieke dame, en dus rende ik tussen de middag door het huis om alle tekenen van nalatig huishouden uit te wissen. En als sluitstuk spoot ik kwistig bloemengeuren in de wc en stelde mijn Ambi Puresse in op een luchtverfrissing om de zes minuten.

Zelfs aan onze entree dacht ik. Ik maande alle kinderen hun fietsen eindelijk eens in het speciaal daarvoor aangeschafte fietsenrek te zetten en verwijderde alle rondslingerende speelgoed. Tevreden keek ik rond: het zag er keurig uit.

Mijn bezoek arriveerde en wij converseerden aangenaam over van alles en nog wat, en ik presenteerde thee en gebak. Toen trok ik mij even terug op het toilet, al die sloten thee lieten mijn blaas niet onberoerd, en toen ik terug kwam stond mijn bezoek voor het raam dat uitkijkt op onze achtertuin.

Ik verstarde in mijn Birkenstocks: de achtertuin! Ik had vergeten de achtertuin op te ruimen.
Ik voegde mij bij haar, en zwijgend staarden wij de tuin in, die veel leek op een kleine vlooienmarkt.
Na een tijdje mompelde ik: 'Tsja...'
Toen keek ze me vriendelijk aan en zei: 'Kind, je kunt ook niet alles!'

4

Neppers

Op school kwam ik ze al tegen: collega-leerlingen die zuchtend en steunend de klas uitkwamen na een proefwerk en verklaarden: 'Ik heb het he-le-maal verprutst! Het ging zooo slecht,' om vervolgens nonchalant een negen te halen. Bedeesd nam ik mijn eigen 0,9 in ontvangst, want toen ik verklaarde dat ik het he-le-maal verprutst had, was dat ook zo.

Als moeder heb je ze ook. Je gaat op bezoek, je gastvrouw doet de deur open, en terwijl je nog knippert met je ogen verblind door de felle glans van de schone, glimmende vloer verklaart zij: 'Let alsjeblíéft níét op de troep,' en maakt een wijds gebaar naar haar minimalistisch ingerichte, blinkend schone kamer.

Ja, zelfs als hardloper ontkom je niet aan ze. Vertrouwelijk buigen ze zich naar me toe, en fluisteren: 'Ben jij ook zo langzaam? Iedereen haalt mij altijd in.'
Blij verrast dat ik niet de enige ben, fluister ik dan terug: 'Zullen we dan samen lopen? Ik ben ook niet zo snel.'
Maar het antwoord hoor ik niet meer, want zij is al mijlen verder, en sputterend spuug ik haar stof uit mijn mond.

Het zijn de Neppers, onder de Authentici.

Maar oh, wat zou ik soms graag een Nepper zijn.

4

Moederen in kaart

Dankzij Mapmyrun kan ik keurig in kaart brengen hoe ver en hard ik heb gelopen. In heldere, strakke lijnen sieren mijn routes Doetinchem en omgeving. Trots wijs ik de kinderen aan: 'Kijk, moet je zien hoe ver mama nou weer heeft gerend! Stoer hè?'
Gehoorzaam knikken ze en vragen: 'Mag ik nou weer weg mama?'

Maar toen ik gisteren in eenzaamheid mijn eigen prestaties zat te bewonderen kreeg ik een briljant idee: wat je als loper kunt, kun je als moeder natuurlijk ook! En dus heb ik een dagje moederen in kaart gebracht.

Hm.... dat ziet er toch heel anders uit...

4

I'm gonna make you an offer you can't refuse

Op donkere momenten zie ik wel eens overeenkomsten tussen opvoeden en chanteren. In beide gevallen wil partij A iets gedaan krijgen van partij B, en stelt daar iets tegenover. De truc is de ander een aanbod te doen dat hij niet kan weigeren.

Bijvoorbeeld: 'Als jij je bord leeg eet, mag je na het eten nog buiten spelen,' of het veel minder effectieve 'Als jij je bord leeg eet, maak je mama heel blij.'

Don Corleone werd wereldberoemd met deze techniek, en ook supernanny Jo Frost maakt er veelvuldig gebruik van. 'Do as Jojo says, and then you'll get a sticker!' Alleen heet het dan 'positieve bekrachtiging'.

1