Moeder: fail

'Mam, ik breng even Henkie naar huis!'riep Ot om kwart voor zeven 's avonds. Het schemerde al een beetje.

Ik had een logeerpartij verboden op grond van 'niet door de week!' dus besloot ik niet te protesteren. Maar ik riep er wel even achteraan: 'Maar niet verder dan de eerste brug, want het wordt al donker!'

'Jahaaaa,' hoorde ik gekweld in de verte. Want Ot voelt zich sterk belemmerd in zijn persoonlijke autonomie door zijn stomme moeder.

Ik keek op mijn horloge en schatte in: 'Dan is hij ongeveer om zeven uur terug.'

Maar de tijd ging voorbij om en acht uur was Meneer nog stééds niet terug. Een giftige cocktail van ergernis en zorg kolkte door mijn lichaam. 'En hij heeft niet eens lichten op de fiets en het is donker,' prevelde ik handenwringend.

Toen kwam Teuntje aangelopen met de telefoon: 'Ot heeft gebeld. Hij was even de tijd vergeten, en komt nu naar huis.'

Boos omdat hij zich niet aan de afspraak hield, drukte ik op dat knopje dat een lijst oplevert met nummers die jou gebeld hebben. Want dat kan ik nu! Bovenaan stond een 06-nummer en driftig drukte ik op het groene telefoontje om het te bellen.

'Hoi!' klonk het joviaal.

Mijn bloed kookte.

Eerst zat hij te zeuren over logeren door de week. Vervolgens komt meneer veel te laat thuis, en dan ook nog joviaal zijn aan de telefoon?!

Dus ik blaf in die telefoon: 'Wáárrrr ben je?!!!!'

'Eh...' klonk plotseling bedeesd een klein stemmetje door de telefoon. 'Ik ben het mevrouw. Henkie.'

En ik noteerde in gedachten: 'Voor de vrije kür Moederschap. Nicole Orriëns: 0 points.'