'Alles te weten maakt niet gelukkig,' zei mijn oma, die dertien kinderen had. Dus zij kon het weten.
Maar anno 2014 valt het niet mee die zalige staat van onwetendheid te bereiken. Dus meestal sta ik Ot al op te wachten als hij uit school komt, om hem streng te berispen over wat hij nu weer heeft gedaan op school. Met dank aan meneer Bel, verantwoordelijk voor de telefonie.
Aangezien aangename onwetendheid mij dus toch niet gegund is, raakte ik zwaar geïnspireerd door een een artikel getiteld 'Big Mother is watching you,' dat gaat over handige (achter)volg-apps.
'Hoe zou je het vinden als ik zo'n handige app zou installeren op mijn mobieltje, zodat ik altijd precies weet waar jullie zijn?'opperde ik opgewonden aan Ot.
'Hmpf,' schokschouderde Ot onbekommerd. 'Jij weet toch niet hoe dat werkt. En je moet 'ép' zeggen, niet 'áp!'
Hij had nog gelijk ook.
Zo blijkt er toch nog een mogelijkheid om die staat van zalige onwetendheid te bereiken: gewoon nogal dom zijn als het gaat om smartphones.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Als je als moeder je kinderen de hele tijd moet volgen via een app dan krijg je er een dagtaak bij!
BeantwoordenVerwijderenBen je de titel vergeten?
Lijkt me verschrikkelijk als je moeder zo'n app heeft! Onze 13-jarige zoon wil per sé een mobieltje. Argument: dan kan ik zeggen waar ik ben en kun je me overal bereiken. Ik moest er op zijn leeftijd niet aan denken om, als je eindelijk even ontsnapt was aan die bemoeizieke moeder, ook nog elk moment door haar gebeld te kunnen worden! Daar zat wel wat in, vond hij.
BeantwoordenVerwijderenIk maak er een gewoonte van dat de kinderen gewoon melden waar ze naartoe gaan en dat we afspreken hoe laat ze weer thuis zijn. Heb je geen mobiel voor nodig. Zijn ze niet waar ze zouden zijn, dan wordt de bewegingsvrijheid tijdelijk weer kleiner.
Ik heb geen mobiel. Ik vind het heerlijk om onbereikbaar te zijn. Thuis kunnen ze me bellen en ben ik er niet, dan bel je later nog eens ;-)
Die mobieltjes en Apps bieden een schijnveiligheid. Je kunt beter afspraken met ze maken en regels stellen dan ze overal controleren, vind ik. Laat je de kinderen in hun waarde.