Wat heb jij nou met je haar gedaan?!

Als ik de laatste tijd in de spiegel blikte, dan keek een vermoeide vrouw terug.

Eentje met het afgepeigerde en afgetobde gezicht van een moeder die in haar leven teveel studiedagen heeft gezien. Met van dat haar piekerige, vermoeide haar dat treurig langs mijn gezicht hing.

Aangezien ik aan het schoolsysteem weinig kan doen, besloot ik een kwiekere look te creëren door mijn vermoeide haren in een vrolijke krul te forceren middels een permanentje. Over de resulterende Afro kun je veel zeggen, maar kwiek staat het wel!

Na twee weken was ik behoorlijk gewend aan mijn ontplofte haar. En dus begroette ik argeloos mijn tante Marietje met een vrolijk 'Goeiemorgen!'

Maar in plaats van een goeiemorgen terug te wensen keek ze me aan met een mengeling van nauw verholen opwinding, leedvermaak en medelijden.
'Wat heb jíj nou met je haar gedaan?'
Een beetje ongemakkelijk probeerde ik mijn Afro coupe een beetje omlaag te drukken.
'Heb je zoveel krul van jezelf?' wilde ze weten.
'Nee, het is een permanentje,' bekende ik schoorvoetend.
Tante Marietje knikte begrijpend, alsof dat veel verklaarde.

'Was dat nou duur?' vroeg ze.
'Ik heb de goedkoopste kapper gekozen,' vertelde ik.
'Dat dacht ik al,' knikte ze opnieuw begrijpend.

Een beetje aangeslagen ging ik boodschappen doen. Maar aan de buitenkant zag je er niks van.

Dankzij mijn opgewekte haar.