'I'm in a hurry to get things done, I rush and rush till life's no fun.
All I gotta do is live and die, but I'm in a hurry and don't know why.'
Deze liedregels spelen regelmatig door mijn hoofd. Want ik voel me vaak gehaast en opgejaagd. En net als Alabama weet ik niet 'why'.
Het is echt niet zo dat de stapel was ongeduldig wordt en woedend wegloopt, als ik die niet binnen een uur heb opgevouwen. En niemand zal mijn bord met eten wegtrekken als ik er langer dan 3 minuten over om het naar binnen te schuiven.
Ik heb overwogen mezelf aan een stoel vast te binden, zodat ik eindelijk eens bleef zitten. Maar we hadden natuurlijk weer geen touw in huis.
Dus ik wilde snel naar de winkel rennen voor touw, en struikelde over de kat.
Dat werkte ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Nicole Orriëns. Mogelijk gemaakt door Blogger.
hihihi je bent weer lekker op dreef :-D
BeantwoordenVerwijderenHaha, geestig :) Ik herken het gejaagde gevoel wel.
BeantwoordenVerwijderenAch vrouwke toch...met 7 agenda's om in elkaar te passen is zo'n gevoel toch niet verwonderlijk?
BeantwoordenVerwijderen