Jantje deed eens eindexamen,
O! als-tie 't maar niet verkloot,'
dacht moeders handenwringend,
Schoon zij dergelijk taalgebruik verbood.
Hier is, zei Moe, een kans van slagen,
daarom zeg ik: Studeer toch alle dagen.
Maar Jantje zei: 'Dat komt wel goed,'
Gooi uw adviezen maar in mijn hoed.
Noch voor wiskunde, noch voor taal,
heb ik behoefte aan uw verhaal.
In dagelijks studeren zie ik geen been,
en daar ging Jantje heen.
Of Jantje slagen zal,
dat weet geen enkel mens.
Aan moeders heeft het niet gelegen,
wel aan Jantje daarentegen.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Een prachtig staaltje poezie. En ik duim maar met moeder mee, verder schijnen we er niet veel aan te kunnen doen!
BeantwoordenVerwijderenjah met zulke poetische zinnen omringd zou iedereen haast vanzelf slagen :-D
BeantwoordenVerwijderen