Het gele citroenvlindertje

De journalist van Radio Gelderland wist waar hij heen wilde met het gesprek, maar die vervelend opgewekte boswachter wilde maar niet meewerken.

'Hoe moet het nou toch met die arme dieren,' vroeg de journalist op de doffe toon van iemand die zojuist heeft gehoord dat hij is ontslagen en dat hij een horrelvoet heeft. 'Vorige week was het bij wijze van spreken nog stikheet, en nu is het bitterkoud.'
'Ach,' vond de boswachter monter. 'Ze hebben veren of een dikke vacht. Wij doen een warme jas aan, zij hebben die al. Het maakt voor de dieren dus eigenlijk weinig uit.'

Maar de journalist was vastbesloten om een element van misère in de conversatie te introduceren, hij koos er alleen niet het meest sympathieke dier voor. 'Maar de dieren die geen vacht hebben dan? Ik hoorde dat vorige week de eerste adders weer zijn gezien! Díe hebben geen warme vacht of veren.'
'Die gaan gewoon weer terug naar hun warme holletje,' wist de boswachter monter.

Nu speelde de journalist zijn troefkaart. 'Vorige week zag ik een geel citroenvlindertje dartelen in de wei. Hoe is de kou dan voor dat citroenvlindertje?'
'Tsja, die is dood,' moest de boswachter schoorvoetend toegeven. En voegde er plichtmatig aan toe: 'Dat is vervelend.'

Nu hij zijn misère quotum had gehaald, voelde de journalist ruimte voor een optimische noot. 'Door de kou zullen er in augustus misschien wel minder wespen en vliegen zijn,' opperde hij. 'Dat we tegen elkaar zeggen: 'dat komt door die bittere kou begin maart!'
'Dat zou kunnen,' zei de boswachter, 'maar ik zou nu toch vooral zeggen: geniet gewoon van de sneeuw!'

En daarmee had hij het laatste opgewekte woord.

Maar voor het gele citroenvlindertje kwam dat te laat.