Hoog spel

Soms speel je als moeder ongewild hoog spel.

In de regel probeer ik dat te vermijden, want het probleem met hoog spel spelen is dat de inzet hoog is. Soms begin je met laag spel, en plotseling wordt het hoog spel! Dat overkwam mij gisteren toen Maartje (17) naar mij toekwam met een bonboondoosje waaruit iemand met gretige hand had gejat.

Na zorgvuldig overleg en forensisch onderzoek kwamen we tot de volgende verdachten: Jan, Ot, Teuntje, Piet en Floris. Ik wist van mezelf dat ík het niet had gedaan, en Maartje sloten we uit op basis van het feit dat zij de eigenaresse was van het aangevreten bonbondoosjes. Hoewel Floris' buikje zijn ontkenning ongeloofwaardig maakte, sloten we hem op basis van zijn leeftijd en een korte ondervraging al snel uit.

Toen hadden we over: Jan, Ot, Piet en Teuntje. Helaas beweerden de overgebleven verdachten allemaal zeer overtuigend dat ze van niets wisten. Helemaal niets. 'Echt niet mama!'
Verontrust over de hoge kwaliteit liegen, beging ik toen een beginnersfoutje: ik zette hoog in.

'Zo ga je niet met elkaar om in een gezin, kinderen,' preekte ik. 'We moeten elkaar kunnen vertrouwen op basis van onderling vertrouwen, want zonder vertrouwen is er geen vertrouwen! Degene die de bonbons heeft gepakt mag dat straks even aan Maartje gaan zeggen, en tot die tijd geldt er een Algeheel Schermverbod!'
Verbluft stonden ze met elkaar te overleggen, en liepen urenlang verdwaasd door het huis. Geheel onthand nu hun favoriete tijdsverdrijf plotseling was verdwenen.
'Nu zal de dader toch wel snel breken!' sprak ik hoopvol tegen Floris.

Maar het is inmiddels een dag later, en de dader heeft zich nog steeds niet gemeld. Wel zijn ze plotseling druk bordspellen aan het spelen, en tekenen en kleuren.

Het is een onverwachte bonus van mijn hoge inzet.

Maar in mijn hoofd zingt Kenny Rogers waarschuwend: 'You gotta know when to hold them, know when to fold them. Know when to walk away...'