Ik wil onstressen, en snel een beetje

Na zeventien jaar moederschap zijn mijn zenuwen enigszins gehavend. Ik schrik bij het minste of geringste, en voel me vaak opgejaagd en gestresst zonder dat daar enige reden voor is. Behalve dan die zeventien jaar moederschap.

Soms hoor je van die liedjes, waarbij je denkt: 'Dat is nou exact wat ik heb!' En dat is precies wat ik dacht toen ik Alabama 'I'm in a hurry' hoorde zingen.

I'm in a hurry to get things done
Oh, I rush and rush until life's no fun
All I really got to do is live and die
But I'm in a hurry and don't know why

Don't know why
I have to drive so fast
My car has nothing to prove
It's not new, but it'll do 0 to 60 in 5.2

I hear a voice, it says I'm runnin' behind
I better pick up my pace
It's a race and there ain't no room
For someone in second place


Gelukkig heb ik een manier gevonden mijn gevoelens van haast en stress op een gezonde manier te kanaliseren: ik ga hardlopen! En terwijl ik loop luister ik naar 'I'm in a hurry!'

Net zo lang tot ik niet meer 'in a hurry' ben, en eindelijk kalm op de bank kan liggen.

Voor de liefhebber: I'm In A Hurry, Alabama