Harry weet er meer van

De dag dat onze kat Repelsteeltje plotseling verdween, leek zijn broer Harry diens vermissing wonderlijk goed op te nemen. Zo goed zelfs dat Piet op sombere toon verklaarde: 'Volgens mij weet Harry er meer van mama,' en Harry achterdochtige blikken toewierp.

Maar toen Repelsteeltje een paar dagen later nog steeds niet terug was, besloot Harry ofwel dat zijn gebrek aan rouw verdacht was en hij beter wat verdriet kon simuleren, of hij miste zijn broertje. Luidkeels miauwend liep hij door het huis, tevergeefs zoekend naar zijn verloren broer. Na vijf kinderen, ben ik overgevoelig geraakt voor gejengel, en Harry werkte me behoorlijk op de zenuwen. Niet in de laatste plaats omdat Repelsteeltjes verdwijnact een katvormig gat in mijn leven had achtergelaten en ik hem zelf ook hartstochtelijk miste. Bovendien ging ik hevig gebukt onder naargeestige scenarios waarin Repelsteeltje:

1. In een kippenschuur zat opgesloten, zonder eten of drinken.


2. In een put was gevallen, zonder eten of drinken.


3. Door een auto was aangereden. Zonder eten of drinken.

Harry's gemiauw raakte me dus regelrecht in mijn getergde hart. In een poging ons beide te troosten wilde ik Harry dan maar eens extra knuffelen, maar dat wilde Harry niet. Toen wist ik meteen weer waarom ik Repelsteeltje leuker vond.

Inmiddels is de consensus in het gezin dat Harry 'zielig' is, en Piet heeft schoorvoetend zijn verdenkingen over Harry's aandeel in Repelsteeltjes verdwijning ingetrokken. Nu vertellen we elkaar dat Repelsteeltje vast ergens naar toe is gegaan waar beter voedsel wordt geserveerd dan bij ons. Sheba bijvoorbeeld.

Hoewel Sheba wel erg ver van ons vandaan ligt...