5 manieren waarop speelafspraken van pubers lijken op die van peuters

Sinds mijn jongste zoon de eerbiedwaardige leeftijd van 9 heeft bereikt, zijn playdates een stuk gemakkelijker geworden. Bij vier- en vijfjarigen moet je er als moeder immers voortdurend bijblijven, en ze in de gaten houden.

Bij speelafspraakjes verkeerde ik daarom permanent in een opperste staat van alertheid, die leidde tot een opperste staat van vermoeidheid. Ik was dan ook opgelucht toen mijn kinderen de leeftijd bereikten waarop ze zonder toezicht konden spelen.

Maar afgelopen vrijdagmiddag voelde ik voor het eerst in lange tijd weer die onrust, dat gevoel van voortdurend 'standby' moeten zijn, en niet kunnen ontspannen. Wat blijkt? Als je kinderen de puberleeftijd bereiken, en verkering krijgen, dan vertonen hun afspraken plotseling grote parallellen met peuter-en kleuterspeelafspraken! Dat lees je nou nergens in die expert-boeken.

Omdat dit voor mij als een grote verrassing kwam, voel ik mij geroepen om jullie vanaf deze plek te waarschuwen en te wijzen op de 5 overeenkomsten tussen speelafspraken van peuters/kleuters en pubers-met-verkering!

1. Zowel peuters/kleuters als pubers-met-verkering spelen graag doktertje


2. Als het opvallend stil is, moet je gaan kijken


3. Als ze plotseling de deur dicht doen, moet je gaan kijken


4. Bij luidkeels gegiechel is er niets aan de hand, tenzij de eerder genoemde stilte er op volgt! Dan dient  actie te worden ondernomen in de vorm van een versnapering: 'Jongens, thee!'


5. Peuters en kleuters wisselen doktertje spelen graag af met kappertje spelen. Je zult niet de eerste moeder zijn die het speelkameraadje met een jammerlijk verknipte pony aan de ouders moet afleveren. Pubers laten de schaar links liggen, maar vertonen dan weer donkerpaarse plekken in hun hals ook wel bekend als 'zuigzoenen'. In beide gevallen is het als moeder niet prettig de ouders van het afspraakje weer onder ogen te komen.