Autoloze vrijdag

Ik stond de was op te hangen, toen ik de telefoon hoorde. Met gevaar voor eigen leven sprong ik over twee wasmanden, slalomde om de rondslingerende laarzen in de berging, raakte nog even in een spannende slip vanwege een rondslingerende maanverbandverpakking, maar wist nog net op tijd de telefoon te bereiken.

'Met Nicole Orriëns?' hijgde ik op vragende toon in de telefoon, want ik verkeer permanent in een existentiële crisis.
'Ja, met Jan. Kimberley's fiets is kapot, en we zijn nog 10 kilometer van huis. Kun je ons éven komen ophalen met de auto?'
Nou was ik na mijn bijna-dood-ervaring opvallend mild gestemd, maar toch moest ik zijn verzoek afwijzen want op vrijdag neemt Floris de auto altijd mee.
'Nou, tot over een paar uur dan maar,' bromde Jan goedgemutst, want hij neemt het leven zoals het komt. Ook als hij 10 kilometer moet lopen met zijn vriendinnetje.

Tevreden legde ik de hoorn op de haak. Vandaag hoef ik me in ieder geval niet druk te maken over het vraagstuk van de open deur.

Wat is het toch heerlijk om geen auto te hebben, en dus geen keuze.
Lang leve de autoloze vrijdag.