'Mama, ik moet mijn pony laten bijknippen,' bromde Jan. Ik keek opzij, en inderdaad: Jans pony zag er eindelijk weer normaal uit, en niet alsof een peuter er met zijn knutselschaartje in had huisgehouden.
'Ik zou het gewoon nog even later groeien Jan,' zei ik dus. 'En dan doe je het daarna naar achteren, uit je gezicht!'
'Faal' vond Jan.
'Maar dat zou je zo goed staan Jan,' wierp ik tegen. 'Je bent een knappe jongen, dat mag je best laten zien.'
'Ik snap niet dat je het nog probeert,' schokschouderde hij.
'Dat is onderdeel van mijn geheime plan, dat je een kapsel krijgt dat ík leuk vind!' klapte ik trots uit de school.
Het was even stil, toen zei Jan: 'Maar nu is het niet meer geheim.'
Beteuterd nam ik nog een slok thee, en zei toen op mijn beurt: 'Faal.'
Ik mocht willen dat mijn Jan dit soort verzoeken had... Ik moet zeuren om een stukje te mogen knippen. Ondertussen is z´n gezicht bijna onzichtbaar.´t Is dat er hier maar 1 zoon in huis loopt.
BeantwoordenVerwijderenLastig he, die aparte smaak van kinders ;-) zelfs mijn dochters van 7, 6 en 5 zijn daar soms heel specifiek in. Gelukkig die van anderhalf nog niet.. Maar ik houd mijn hart vast voor de puberteit.
BeantwoordenVerwijderen