Maar groepen en ik, wij doen het niet zo goed samen, en dus liep ik enigszins beschroomd naar het groepje toe, terwijl ik mijn hersenen pijnigde voor een goede openingszin. Want 'Warm hier hè,' en 'Ken ik jou niet ergens van,' leken me niet zo geschikt.
Opgelucht zag ik een vader staan, waarvan ik me herinnerde dat zijn vrouw een burn out had. Dat kwam goed uit!
'Hoe is het met je vrouw?' jubelde ik terwijl ik naar hem toe wandelde, blij dat ik zo'n mooi aanknopingspunt had voor een gesprek.
'Ze krabbelt voorzichtig weer overeind.'
'Goed om te horen!' vond ik, en vroeg me af wat ik verder nog eens zou zeggen. 'Het valt ook niet mee voor tweeverdieners anno… eh…' begon ik, en vroeg me zweterig af waar ik in godsnaam heen wilde met deze zin.
'2012?' suggereerde de vader behulpzaam.
Maar voor ik antwoord kon geven, liep ik per ongeluk met mijn hoofd tegen de paal van de bibliobus.
'Gaat het?' vroeg hij bezorgd.
'Niks aan de hand hoor!' riep ik, alsof ik dagelijks met mijn hoofd tegen palen aan loop, en probeerde de sterretjes die voor mijn ogen dansten te negeren.
Goddank kwamen toen de kinderen uit school, en kon ik zeggen: 'Aaaah... wat jammer nou! Daar zijn de kinderen. Tot ziens dan maar.'
Maar eenmaal thuis noteerde ik: mogelijk onderwerp voor Het Moederfront: 'Socialiseren op het schoolplein voor ouders. Do's en Don'ts.'
Hoi,
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar!
Ik woon in mijn 'geboortedorp' en ken dus veel mensen. Toen onze kinderen naar de basisschool gingen hoefde ik dus niet te socialiseren.
Op een dag zag ik een 'nieuw' gezicht op het schoolplein, en een moeder die al wat langer meeliep stapte op haar af, gaf haar de hand en zei: Ik ben de moeder van Jan uit groep 6 en Marietje uit groep 8 en Piet uit groep 2.
Dat vond ik zo'n goed idee dat ik dat sindsdien ook ben gaan doen. En ik merk dat als er 'nieuwe' ouders op het schoolplein staan, ze net even iets makkelijker een praatje komen maken nadat jij (als geboren en getogen bewoner) de eerste stap hebt gezet.
Groeten en alvast een fijne vakantie!
groeten van Marijke
Aaah... hoort dat zo :O
BeantwoordenVerwijderenZo herkenbaar he, op deze school waar de jongste nu zit, ken ik ook weinig mensen. Ik ken wel de docenten als mijn collega's zijnde en dat maakte mij gelijk al verdacht in het begin,ze zou toch niet zeggen dat...Nu hoef ik nog maar weinig naar school en dan vaak ga ik op een tijdstip dat de jongste al naar buiten vliegt ;-)
BeantwoordenVerwijderenLeuk idee Marijke, dat is fijn voor 'kersverse' ouders op het schoolplein. Ik probeer het ook te doen, maar vind het lastig, net als Nicole, om de juiste toon te treffen en weet vaak ook niet wat ik moet zeggen ;-) ... Ik ga ook liever bij de moeders staan die ik ken, maar als ze in een groepje staan ga ik sneller achteraf staan. Ik doe het ook niet goed in groepen... ;-)
BeantwoordenVerwijderenZoooo herkenbaar hahaha!! Ik kijk al uit naar de do's and don't!
BeantwoordenVerwijderenHoi Valhalla,
BeantwoordenVerwijderenIk weet het, het is een 'open deur': gewoon een onbekende een hand geven en je even voorstellen. Maar ik kan behoorlijk onzeker zijn, en dan is zoiets best spannend.
Aan de andere kant weet ik doordat ik onzeker ben, hoe prettig het is als iemand je op je gemak probeert te stellen.
Groeten van Marijke
ik ben ook altijd een beetje wazig met socializen....
BeantwoordenVerwijderendaarbij erger ik me altijd een klein beetje ( aan dat groepje dat enorm staat te paffen, buiten schoolhek, dus daar mag het?? maar wel zodanig dat mijn soms zo benauwde/astm kind zich door de rokers heen moet worstelen om bij mij te kunnen komen)( oh ik erger me ook een beetje aan die moeders(of andere ophalende verzorgenden) die hun hond mee hebben en vast binen aan hek waarbij het dan zo in eens-tjakkkkkk- naar passerenden uitschiet, al dan niet enthousiast, ik hoef gewoon geen hondekwijl, en sommige kinderen vinden dat ook eng, en die moeders maar roepen, hij doet niks( waarom hou je hem dan niet gewoon vast???oooooo zere arm van die wegschietende hond?? tss tss tss)
Oh of losse honden zijn evengoed ook niet altijd een enorm genoegen..
btw ben ik zelf een hondebezitter/liefhebber... maar dan toch nog....
dus socialisen?? ik ben geloof meer ehm aan het oefenen in het neerbliksemen met mijn dodelijke blikken ( diverse gesprekken met bv rokers helpen soms even, maar uiteindelijk niet echt, en de honde-mensen gaan me dan uitleggen dat de hond BEWEGING nodig heeft,,,,, jaaa aan het hek vastgebonden zeker?? naja laaat ik maar stoppen ;-) )
Nou, je bent lekker op gang Sillie! Volgens mij ben je aan vakantie toe om zaken weer van de zonnige kant te kunnen zien...... Heerlijk om te lezen dat wel..
VerwijderenIk ben ook niet zo van het socialiseren. In een klein dorp wonen en een kind hebben die -destijds- driftbuien had was niet een goede combinatie. Dat vroeg om roddels en die waren er dan ook volop. Zo erg zelfs dat ik bijna ging geloven dat het door de opvoeding kwam, zoals gesuggereerd werd. Pas toen een gedragstherapeut me confronteerde met:"Dat mocht U willen, dan kon U er iets aan doen" was ik om. Ik ben altijd zo laat mogelijk gaan brengen en halen. Wél zo relaxed!!
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook niet zo goed met groepen. Gelukkig was ik toen chauffeuse voor minstens 7 kinderen, dus ik had het druk genoeg met het kroost.
BeantwoordenVerwijderenEh sillie? Gaat het allemaal goed?
BeantwoordenVerwijderenprima :-) maar als mijn mening gevraagd word, ga ik ff los ;-) lekker toch :-D
Verwijderenik ben zo blij dat mijn kinderen inmiddels zelf van en naar school gaan. als ik ergens een hekel aan had...niet om het halen en brengen. Dat hoort er gewoon bij. Maar het verloren gevoel... dat iedereen iemand heeft om mee te praten, en dat ik als enige daar in mijn eentje sta... zucht... ik ging ook altijd maar zo laat mogelijk...
BeantwoordenVerwijderenIk ben d'r zo eentje die met iedereen kletst. Ken ook veel ouders omdat ik TSO loop en graag help op school. Beperk me nooit tot een vast clubje, wie er staat daar klets ik mee. En als ik eens niemand bekends zie dan wacht ik gewoon tot de bel gaat.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat veel mensen er nog zo'n moeite mee hebben, de andere moeders zijn ook net mensen hoor....
Tja, het kuddedier dat haal- en brengmoeder heet..... Volgens mij voelt IEDEREEN zich ongelukkig met zo'n situatie en weet niemand precies ho het hoort. Daarom wordt er volgens mij ook zo veel geroddeld. Ze weten vaak beter hoe het NIET hoort dan hoe het wel hoort en dat verbergen ze dan door te kijken naar mensen die in ieder geval doen zoals het niet hoort. Maar ik heb goed nieuws: er hoort niks, dus je mag zelf uitzoeken hoe je het wil. Niemand spreken iedereen spreken, noem maar op....... Gewoon jezelf zijn en dan blijkt ineens dat het allemaal meevalt en dat de mensen van het 'populaire groepje' ook maar gewoon bange mensen zijn die eigenlijk ook moeite hebben met socialiserenen dat alleen heel goed weten te verbergen.....
BeantwoordenVerwijderenLeuk verhaal. Vooral dat van die paal. (Herkenbaar namelijk) Het ergste vind ik altijd het geroddel van de ouders op het schoolplein. Ik ben wel benieuwd naar je do's en dont's trouwens;)
BeantwoordenVerwijderenIk maak meestal gewoon een praatje met een van de moeders/ vaders die ik ken en waarmee ik bijvoorbeeld tegelijk binnenkom. Niet echt in groepsverband of zo. Roddels ben ik ook nog niet tegengekomen (meestal is dat een slecht teken, want dan zou ik zelf heel goed het onderwerp kunnen zijn) ;) Misschien moet ik toch maar eens op zoek naar een groepje, heb nu wel het gevoel dat ik iets mis?
BeantwoordenVerwijderenOch engel, lees het net. De volgende keer wacht je tot iemand naar jou toekomt en anders doe je gewoon lekker niets, mag hoor!
BeantwoordenVerwijderen