Om in te zítten is dat aangenaam, want je kunt je tuinstoel nog eens in een andere hoek positioneren. De schaduwzijde is dat zo'n voetbalveld onderhoud behoeft. En hoewel ik mij met een mengeling van tegenzin, zelfdiscipline en wanhoop op tuinieren stort, geeft Floris zich ongegeneerd over aan zijn expansiedrift.
In plaats van aan mijn zijde te strijden tegen het oprukkend onkruid, maakt hij plannen voor lelijke schuren, die hij in elkaar wil zetten van wrakhout dat hij bij zijn vader thuis heeft gevonden. Laatst had hij met stoepkrijt al de fundamenten van een fietsenschuurtje getekend, precies voor het raam van mijn kantoortje.
En als hij geen schuren wil neerzetten, dan loopt hij met een wilde blik door ons voetbalveld en kijkt waar hij het gras kan omspitten om plaats te maken voor rare groentes als aardperen.
'Help me liever om onze bestáánde tuin bij te houden!' smeek ik hem, maar hij hoort me niet. Want hij heeft wat takken gevonden die hij kan gebruiken om een garage te bouwen voor het keukenraam.
Er is slechts één ding dat Floris hindert in zijn plannen.
En dat ben ik. Zijn vrouw. Het onkruid in zijn tuin.
Zo is het. Wat zou er van de man moeten worden als hij geen vrouw had?!
BeantwoordenVerwijderenhaha, wij hebben sinds tien maanden dus ook een grote tuin en terwijl het onkruid in onze groentetuin huizenhoog staat (en ik niet te hard kan werken wegens zwangerschap)heeft hij ergens oude pallets op de kop getikt bouwt hij dagen lang aan een kippenhok en het is nog niet af of er zijn alweer allerlei ander bouwplannen. Ook alle meubels voor de nieuwe baby kon hij zelf wel maken, maar daar heb ik een stokje voor gestoken. Dat werd mij niet direct in dank afgenomen. Niet zo zeer expansiedrift maar het lijkt erg veel op wat jij beschrijft.
BeantwoordenVerwijderenOh hoe herkenbaar...
BeantwoordenVerwijderen