Moeder lobby

Ik ben Jans zwarte kledingdracht, met ogen omringd door zwarte eyeliner behoorlijk zat, en dus ben ik een campagne gestart om hem te overtuigen van de kracht van kleur. Jan (15) ziet mijn lobbypogingen aan, met de superieure minzaamheid van een puber die veel beter weet dan zijn stomme, misleide moeder.

'Op school denken ze dat jij een hippie bent,' deelde hij me mee. 'Omdat je op professor Zwamdrift lijkt.'
Mijn vermeende gelijkenis met professor Zwamdrift is mij al eerder voor de voeten gegooid, en dus had ik haar gegoogled. Ik werd daar niet blij van.

Maar ik wist me te herstellen van deze psychologische dolkstoot, rechtte mijn rug, en wees Jan op de kleuren van mijn outfit van die dag: een paars shirt op een wijde rode zigeunerrok.
'Kijk eens hoe mooi dit bij elkaar is,' prees ik aan. 'Dat zou jou ook prachtig staan, in plaats van altijd dat sombere zwart.'
'Faal!' zei Jan, want dat schijnt het nieuwste woord te zijn in puberland.

Je moet weten wanneer het tijd is voor een terugtrekkende beweging, en dus kondigde ik aan: 'Ik ga maar eens koken.' Maar in de toekomst voorzie ik dat Jan het zwart van zich aflegt. Professor Zwamdrift kan immers in de toekomst kijken.

Nu maar hopen dat ik niet faal.