Jachthond achter het stuur

Toen ik op een donkere winteravond onze straat inreed, dook plotseling in de koplampen een duivels wezen op, met gloeiende, lichtgevende ogen.
'Aargh, het is Cujo!' schrok ik, want ik kon als puber natuurlijk weer niet afblijven van Stephen Kings horrorboek over een hele enge hond, ook al wist ik dat het me mijn nachtrust zou kosten.

Bij nadere beschouwing bleek het echter gewoon de hond van de buren. De hond van de buren is een heuse jachthond, maar helaas is hij bang voor geweersschoten, wat zijn effectiviteit als jachthond nogal in de weg staat.

Vorige week bleek hij niet alleen bang voor geweersschoten, maar ook voor een naderend onweer, want toen ik Maartje naar haar bijbaantje bij de Zeeman wilde brengen, dook hij snel op de bestuurdersstoel en weigerde uit te stappen.
'Kssst!' probeerde ik, en duwde dringend tegen zijn rug.
'Hij gaat niet mama,' constateerde Maartje nogal overbodig.
'D'r uut!' zei ik op ferme toon, want je moet zo'n hond in zijn eigen taal aanspreken, Achterhoeks in dit geval, maar hij verroerde geen vin.

Gelukkig kwamen toen de twee buurkinderen aangerend, en trokken de hond uit onze auto. Opgelucht stapte ik in, en bracht Maartje naar haar werk. 's Middags kwam de buurman naar me toe, en vroeg bezorgd of de hond onze auto had viesgemaakt, want dan zou hij het komen schoonmaken. Ik dacht even aan de rijdende kringloop die onze auto is, en bedankte vriendelijk.

Ik heb tenslotte een reputatie hoog te houden hier. En ik wil niet het vrouwelijke equivalent worden van een jachthond die niet jagen kan, oftewel een huisvrouw die niet huishouden kan...