'I slipped, I stumbled, I fell,' dacht ik nog.
Klevend van de modder en pek herrees ik, en strompelde door de drek, tot de weg weer hard genoeg was om te fietsen.
En grimmig hield ik mezelf voor: 'Ik mag niet mopperen, ik mag niet mopperen. Het is net als het moederschap: 'Ik wilde het zelf!'
Tja de geneugten van het landleven, hou vol!
BeantwoordenVerwijderenArme stakker.
BeantwoordenVerwijdereno,o o,o o, maar ik lach niet hoor, maar had je graag gezien als moddervrouwtje van het platteland. Wat kan je dan balen he. Hoop dat alles aan jouw nog heel is.
BeantwoordenVerwijderenModdermoeder...zien de kindertjes ook zo uit???
BeantwoordenVerwijderenDie zitten er vast niet mee...
oke, dat waren even de minpunten,.. heb je al plusjes ontdekt ook?
BeantwoordenVerwijderenArme jij .... foto?
BeantwoordenVerwijderenEn ik maar denken dat nu sneeuw en ijs weg zijn het gevaar voor slippen voorbij is. Domme stedeling die ik ben.
BeantwoordenVerwijderenSamen met je vorige bericht:
BeantwoordenVerwijderenJe moet leren van je eigen fouten...of dat van een modderplas dan...proest...sorry...te veel fantasie...
Maar het hééft ook wel iets, vind je niet, Nicole. Door de modder baggeren (niet vallen, natuurlijk, dat is niet leuk) is best stoer! Sinds ik op het platteland woon, banjer ik alleen nog maar met rubber laarzen of ouderwetse klompen aan door de ommelanden. Alleen als ik naar de stad ga, doe ik iets 'netters' aan m'n voeten.
BeantwoordenVerwijderenGroetjes en sterkte met de modder ('t loopt ook nog heel erg in, in huis, waarschijnlijk)
Liesbeth
Van mij mag je best even klagen....niet te lang!
BeantwoordenVerwijderen