Ik heb het laatste woord

Verhuizen is een proces. Een proces van loslaten van het oude, en wennen aan het nieuwe.

Omdat ik het belangrijk vond dat de kinderen zich bewust waren van dit proces, en de eindigheid van hun bestaan in ons 'oude huis', meende ik dat het een goed idee was de kinderen hier hardnekkig, en veelvuldig aan te herinneren.
Als we macaroni aten, dan zei ik: 'Dit is de laatste keer dat we hier macaroni eten.'
En als ze in bad gingen, merkte ik op: 'Dit is de laatste keer dat jullie hier in bad gaan!'

Helaas blijkt deze mindfullness zich nu op wrede wijze tegen mij te keren. Want eenmaal in het nieuwe huis, scheppen de kinderen er groot genoegen in voortdurend te roepen: 'Dat is de eerste keer in dit huis!'

Het Boemerangsyndroom

Dit is helaas een vaak voorkomend, opvoedkundig fenomeen, genaamd het Boemerangsyndroom. Je weet dat je het slachtoffer bent van het Boemerangsyndroom als je opvoeding zich als een onverwacht nekschot tegen je keert. Experts zul je hier nooit over horen, want het Boemerangsyndroom wordt zorgvuldig door hen verzwegen, zij willen immers dat je hun pedagogische adviezen blijft volgen!

Als de kinderen nu ruzie maken roepen ze: 'Dit is de eerste ruzie in het nieuwe huis!'
En als ze met eten knoeien, roepen ze: 'Dit is de eerste keer dat we eten op de grond knoeien!'
Maar ook kleine gebeurtenissen worden groots aangekondigd: 'Dit is de eerste scheet in het nieuwe huis.'

Met lede ogen zie, en hoor ik het aan.
Maar uiteindelijk heb ik het laatste woord: 'En het zal vast niet de laatste keer zijn!'