Aargh

21 dagen is het nu al, dat er voortdurend iemand thuis is. Eerst was er de Kerstvakantie, en nu geniet Floris van zijn tweede week vakantie.

21 dagen heb ik 'losgelaten'. Mijn verlangen naar structuur, en mijn verlangen naar een beetje rust.

Vandaag is dag 22, en toen ik wilde gaan werken in mijn gloednieuwe kantoortje, kon dat niet, want Floris zat pontificaal aan mijn bureau. En dat niet alleen, hij had de lucht in mijn kantoortje vervuild met een grote wind. 'Ik hep geen eigen plekkie,' klaagde hij.

Toen voelde ik diep in mij een grote schreeuw van razernij opwellen. Bezwerend prevelde ik tegen mezelf: 'Maandag gaat hij weer naar zijn werk, maandaggaathijweernaarzijnwerk, maandaggaathijweernaarzijnwerk'. En ik hield mezelf voor: 'Wees nou maar verstandig, en maak er geen probleem van. Het is nog maar drie dagen.'

Maar ik hou mijn hart vast voor dag 23.