Hey Orriëns! Moj wel deurlop'n!

Het was allemaal de schuld van het opruiende liedje 'Is this the way to Amarillo?' Daardoor had ik de eerste vijf kilometer veel te hard gerend, waardoor ik de laatste drie naar het Pannenkoekhuis in Westendorp stapsvoets moest afleggen van pure uitputting.

En terwijl ik langs een voetbaldveld wandelde, hoorde ik plotseling: 'Héy Orriëns! Moj wel deurlopen!'
Opgeschikt uit mijn intellectuele peinzen, over de vraag of ik één of twee koffie zou bestellen in het Pannenkoekenhuis, zag ik mijn neef Henk staan in voetbaltenu.

Verbouwereerd wuifde ik terug, en bedacht: 'Van je familie moet je het hebben.' Maar op de terugweg heb ik er wel voor gezocht dat ik in vlotte draf het voetbalveld passeerde!

Helaas betekende dit wel dat ik de laatste twee kilometer naar huis zo moe was dat ik die stapvoets moest afleggen. Toen werd ik opnieuw opgeschrikt, dit keer door een chique: 'Goedemorgen!' waarna een wesp op een racefiets mij voorbij zoefde.

Met lede ogen herkende ik de vriendelijke meneer die altijd even een praatje met mij komt maken in de Hema, en die ik heb verteld dat ik vijf keer per week ga hardlopen.
Dit is nu al de tweede keer dat hij mij tegenkomt terwijl ik nééét, heel eventjes, wandel.

Ik word graag 'betrapt' tijdens het hardlopen.
Maar waarom gebeurt dit altijd als ik net een pauze neem…

Deze post verscheen eerder op Ren mama, ren.