Ik pluk de zoete vruchten van mijn opvoeding

Het was tien over vijf, en ik schrokte net mijn maaltijd bestaande uit Rode kool, worst van neef Henk en een lawine Aldi appelmoes, naar binnen toen de telefoon ging. Ik ben geen fan van telefoons, en al helemaal niet als ik probeer chique te dineren, dus ik negeerde het ding.

In tegenstelling tot mijn kinderen, die allemaal van tafel sprongen in een woeste race om als eerste bij de telefoon te komen. Jan won.
'Hallo, met Jan van Sandwijk.'
Toen was het een hele tijd stil, en ik concludeerde dat het zeker weer zo'n telefonische verkoper was, want die beginnen altijd als een wilde te ratelen.

Maar toen ging plotseling de hemel open, en Jans stem zei: 'Meneer? Mag ik u even onderbreken? Ik ben pas 14'.
Ik viel bijkans van mijn stoel: was die beleefde jongen mijn Jan?! Bevend van ontroering en opwinding klemde ik hem aan mijn boezem.

En 's avond fluisterde ik hoopvol tegen Floris: 'En ik had hem dít niet eens zo geleerd! Hij was uit zichzelf zo beleefd! Zou mijn opvoeding dan toch aanslaan?'

Floris wierp me een minzame blik toe: 'Ik denk dat míjn opvoeding is aangeslagen.'