Dat zijn van die momenten waarop huwelijksbeloften knellen, maar uiteindelijk toch nopen tot een liefhebbend: 'Tuurlijk, ik kom er aan.'
Dus ik slingerde Piet in de auto, want die is te onbetrouwbaar om thuis te blijven, zelfs onder toezicht van oudere broers en zussen, en karde richting autobaan.
Na dertig minuten flink doorrijden arriveerden we bij station Zevenaar, waar ik tuurde naar Floris, die nergens te bekennen was. Geërgerd reed ik de parkeerplaats weer af, en vroeg me bezorgd af, of ik soms op het verkeerde station was.
'Daar is Papa!' riep toen gelukkig Piet. En inderdaad, een eindje verderop zag ik een paar bekende Birkenstocks.
Badend in de gloed van mijn generorisiteit en goede daad, wierp ik het portier open zodat Floris mij uitbundig kon bedanken.
'Met de trein was ik al thuis geweest!' was het eerste wat die ondankbare hond zei. 'Nadat ik jou had gebeld, kwam er toch nog een trein.'
Ik hulde mij in wolken van stille verontwaardiging, en begon aan de terugweg.
Maar toen hij me, als een doorgedraaide tomtom, de les begon te lezen over mijn routekeuze zei ik in mijn beste omroepstem: 'Deze auto rijdt niet verder dan de volgende afrit. U dient allen het vehikel te verlaten. Denk aan uw bagage bij het verlaten van het vehikel. Er worden geen bussen ingezet. Zie zelf maar hoe u thuiskomt.'
Toen zweeg mijn Tomtom stil.
Maar ik wacht nog steeds op een bedankje.
Join the club. Wacht er al jaren op. Soms zijn mannen niets meer dan horken.
BeantwoordenVerwijderenOMG.... ik trouw never nooit meer.... ;-)
BeantwoordenVerwijderenO, mannen, wat zijn ze irritant. Ik rijd gewoon niet meer als hij ernaast zit. Hij weet niet alleen de routes, ook de bediening van de auto, de snelheid, de stroken, de rijstijl... blegh!
BeantwoordenVerwijderenaaaaah...
BeantwoordenVerwijderengr,
Julia
Nee, zo erg is die van mij gelukkig niet.
BeantwoordenVerwijderenTssssss…..
BeantwoordenVerwijderenwat denkt ie wel!
de ondankbare hond! ik zou m een dagje aan een boom vastzetten (of zijn birckenstocks afpakken)
BeantwoordenVerwijderenIn Floris' verdediging: hij zou mij ook zonder morren ophalen.
BeantwoordenVerwijderenAlleen zou ik wel 'dankjewel' zeggen.
We zijn ruim 25 jaar getrouwd, hebben eigenlijk nooit ruzie .... alleen als ik rij en hij naast me zit .....
BeantwoordenVerwijderenTja, hij was natuurlijk zo opgefokt dat hij helemaal zich niet meer in jou kon verplaatsen. Wij noemen dat dat je in de vechtstand staat. En nu is het alleen nog maar TROTS die hem verhindert om netjes en liefdevol dankjewel te zeggen.......
BeantwoordenVerwijderenIk herken het verhaal van de trein die in Zevenaar niet verder rijdt. Volgende keer gewoon lekker op de bus laten wachten, hoort er gewoon bij op deze lijn !
BeantwoordenVerwijderenGroet Thea
Ik voel met je mee. Als wij van A naar B moeten, ik rijd nooit. De enige die autorijden kan in ons gezin is mijn echtegenoot; altijd commentaar. Zoon, dochter, schoonzoon en ikzelf hebben wel zo'n roze gevalletje. Maar ja.................hij heeft er zelf het meeste last van zo'n opstelling. Bij een feestje kan hij op een droogje zitten. Eigen schuld, dikke bult.
BeantwoordenVerwijderenEn van een bedankje, kunnen mannen dat zeggen dan?
"Alle hens aan dek" had een mooi tegeltje; spreken is zilver, zwijgen is goud, daarom zegt je man nooit dat hij van je houdt.
Maar na vierenveertig jaar zou ik een appelflauwte krijgen als het ineens anders was. Dus Sterkte!
Hartelijke groet en tot laters
Gerrie
Hahahaha o horror ik herken het!!
BeantwoordenVerwijderen...dus ik slingerde Piet in de auto...Hahahahaha! Geweldig kind, toch fijn dat hij erbij was, want hij zag Floris!
BeantwoordenVerwijderen...ondankbare hond...Inderdaad, en als je dit leest Floris, volgende keer koop je iets leuks voor je vrouw, een fijn boek of zo, op het station bijvoorbeeld, als je toch moet wachten.
* zucht * mannen !
BeantwoordenVerwijderenWat vind ik jou toch een heerlijk mens...
BeantwoordenVerwijderenGrrrrrrommmm......AAAARGH!
BeantwoordenVerwijderenOok ik, en zo te lezen velen met mij, heb zoń man. We moeten van A naar B en vlug een beetje. Hij rijdt (ik kan het niet), maar in hoeverre hij van mij medewerking verwacht, als bijrijder zijnde, dat formuleert hij niet zo duidelijk. Hij vraagt of ik op de kaart wil kijken want die TomTom doet het even niet. Ik kijk op de kaart en tegen de tijd dat ik de route heb uitgepuzzeld en hem wil instrueren waar hij moet afslaan, heeft hij het óf zelf uitgepuzzeld m.b.v. de richtingaanwijzers. óf heeft hij de TomTom bevingerd, waardoor deze weer naar behoren functioneert en waarmee mijn functie op slag overbodig is geworden.
Mocht ik het dan na ontslag nog wagen een routesuggestie te doen, dan stoot hij geërgerd gemompel uit -want hij kan het nu zelf wel weer- en hul ik me in gekwetst zwijgen.
Geven en nemen, noemen ze dat. Opdringen en eisen, zo voelt dat.
Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk ;-)