Morele uitdaging

Ik steek nooit over bij rood licht, ik houd me aan de maximumsnelheid, en ik steek netjes mijn hand uit op de fiets als ik afsla. Maar de geplande sportdag aanstaande vrijdag maakt de crimineel in mij wakker.

Het onfortuinlijke geval wil namelijk dat de sportdag in twee stukken is gehakt: de ochtend is voor de onderbouw (Piet) en de middag voor de bovenbouw (Ot). Om er echt een uitdaging van te maken, wordt de dag bovendien gehouden op een locatie ver van de school.

En voor nét dat beetje extra fratsen, eindigt de sportdag een kwartier vroeger dan de normale schooltijd. Dit betekent niet alleen dat de kinderen niet zelfstandig naar school kunnen, ik moet ze ook nog eens vroeger dan normaal weer ophalen. En had ik al gezegd dat ze het andere dagdeel vrij hebben?

Dus toen Ot begon te lobbyen dat ik hem ziek moest melden, zei ik weliswaar: 'Ot, dat hoort niet!' maar stiekem dacht ik: 'Dát zou een boel gejojo schelen!'
Nu zijn mijn geweten, en mijn verlangen naar wat rust, in een hevige strijd verwikkeld. Mijn geweten redeneert: 'Als moeder heb je een voorbeeldfunctie! Door hem zogenaamd ziek te melden geef je de boodschap dat je mag liegen.' Daar kan mijn verlangen naar rust weinig tegenin brengen behalve een sputterend: 'Maar de sportdag is nota bene door de ouderraad georganiseerd, en Ot doet waarschijnlijk toch niks die middag.'

Zo vechten in mijn hoofd mijn geweten, en mijn verlangen naar minder fratsen, een titanenstrijd. Het is mijn hoogst persoonlijke sportdag, met als inzet: een klein beetje rust.