Vuilbekkende vriendjes

Jan zat met zijn laptop op de bank, en liet mij een keur aan muziek horen, waarbij de meesten mij deden verlangen naar acute doofheid. Ondertussen onderhield Jan even zijn sociale contacten, via de chatservice op Facebook.

'Heb je eindelijk een échte vriendin, die je lekker kunt n-e-u-k-en?' las ik geschokt over Jans schouder. Het was zijn vriendje Pim, eveneens veertien.
'Getver Jan!' riep ik verbolgen. 'Ik wist niet dat Pim zo onfatsoenlijk chatte!'
'Dat doet-tie anders nooit hoor!' verdedigde Jan zijn vuilbekkende vriendje.
'Hij zal wel teveel in zijn klas hebben gezeten: daar zijn ze allemaal al ontmaagd, en zeggen ze dat soort dingen.'
'Nou ik vind het niet fraai Jan! En als jij dat maar niet doet!' beleerde ik nog even.

En omdat ik zin had om eens wat stress en angst te verspreiden zei ik: 'Zeg eens tegen hem dat je moeder achter je staat!'
Gehoorzaam typte Jan het slechte nieuws in.
'Type snel nog wat, zodat 'het' weg is,' verscheen op het scherm.
'Zeg maar dat het al te laat is, en dat ik het al gezien heb,' moedigde ik wreed aan, want ik kreeg er nogal plezier in.

Toen verscheen op het scherm een smily die zich had verhangen. Als moeder kun je ook nooit eens ongestraft wat frustraties afreageren.

En Pim heb ik nog niet weer bij ons thuis gezien.