Het nieuwe opvoeden

De liefde tussen Jan (14) en zijn Zweedse Sigrid, met wie hij ongehinderd door enig 'real life' contact verkering had, bleek een kort leven beschoren.
'Ze kon de afstand niet aan,' lichtte Jan toe.

Gelukkig bleek Jans hart niet gebroken, want een paar dagen later kondigde hij aan: 'Ik heb een nieuwe vriendin! Ze heet Kiara, en ze woont in Amerika!'
De volgende dag vond ik in mijn mailbox een berichtje van Facebook: 'Kiara wil vrienden met je worden'.

Gretig klikte ik op 'ja', want het leek me een goede manier om deze Kiara in de gaten te houden. In één moeite klikte ik vervolgens door naar mijn Twitteraccount, en selecteerde 'Unfollow' bij Sigrids naam. Tevreden leunde ik achterover in de prettige wetenschap dat ik weer helemaal 'bij' was.

Toen we gisteren samen koffie dronken vroeg Jan plotseling: 'Wil je Kiara zien?' en rende naar boven om zijn laptop te halen, die hij pontificaal tussen de kopjes koffie en het schaaltje met koekjes parkeerde.
'Hier is Kiara!' riep Jan op de triomferende toon van een goochelaar die succesvol een wit konijn uit zijn hoed tovert.

'Hi Kiara,' groette ik gehoorzaam het blonde meisje dat me vanaf het computerscherm toelachte.
Helaas stokte toen de conversatie. Het is ook niet iedere dag dat de Amerikaanse vriendin van je veertienjarige zoon plotseling bij je op de koffie komt.
Ik zei nog: 'Would you like a chocolate chip cookie?' maar die bliefde ze niet.

's Avonds stortte ik mijn bezorgde moederhart uit bij Floris, die zoals gewoonlijk niet begreep waar ik me druk overmaakte.
'Je hoort toch zulke enge verhalen, over tienermeisjes die eigenlijk vieze oude mannetjes zijn,' jammerde ik handenwringend. 'Wat als die Kiara ook eigenlijk een vies oud mannetje is! Dat zou zo maar kunnen hoor!'
'Je hebt haar toch gezien op de computer,' vond Floris logisch.
'...'
'Dan is ze toch geen oud mannetje?'

Toen heb ik mij in geheimzinnig stilzwijgen gehuld, om mijn domheid te verhullen.
Soms is zwijgen inderdaad goud.