Ongewenste gasten

Nu een verhuizing naar het Platteland definitief op mijn program des levens staat, nam ik plaats in mijn bruine fauteuil om mij hier in alle rust over te verheugen. Maar net toen ik nipte van mijn kopje koffie ging de deurbel.

En toen ik open deed stonden daar twee oude bekenden: Weifel en Twijfel.
'Ajóóòò!' jubelden ze à la Neef Herbert van de Familie Knots. 'Wij mogen zeker wel binnen komen?' en voordat ik iets kon zeggen schoven ze de gang al in. Gelaten haalde ik mijn schouders op, want ik wist: die lui kun je maar beter gewoon binnen laten, anders krijg je ze nooit weg.

Maar in hun kielzog glipte een donkere schaduw binnen, Angst. Verrast bekeek ik deze nieuwkomer, die was gehuld in een grote zwarte cape en donkere hoed. Hij deed mij sterk deed denken aan de schimmige figuur van Sandeman, uit de reclame waarvoor ik als kind sidderde: 'Het geheim dat je deelt met Sandeman.'
'Koffie dan maar?' zuchtte ik.
Terwijl Weifel en Twijfel knus van hun bokkepoot hapten, voerde Angst het hoogste woord.

Wat als je kinderen geen vriendjes krijgen op hun nieuwe school?
Wat als Teuntje door de verhuizing de mist in gaat op haar nieuwe middelbare school?
En wat als je kinderen vereenzamen daar op het platteland, vervolgens helemaal 'los' slaan, aan de drugs raken, verkommeren, en uiteindelijk in de goot belanden? En dat allemaal omdat jij zo nodig buitenaf wilde wonen!

Met zwaar gemoed hoorde ik hem aan, en wachtte tot hij eindelijk klaar was. Toen verklaarde ik ferm: 'Jongens het was gezellig, maar nu moet ik weer verder!' En voor ze nog een bokkepootje konden pakken, schoof ik ze naar buiten.

En als we verhuizen, dan stuur ik dat zootje ongeregeld beslist geen adreswijziging.