Het Hortensia Syndroom

Zorgvuldig zocht het Dappere Thuisblijfmoedertje de juiste woorden bij elkaar, en smeedde ze tot één geheel, met behulp van synoniemen, tautologieën, en her en der een eufemisme met een genereuze dosis zout.

Aan het eind van de dag leunde ze achterover en bekeek het resultaat. En als ze tevreden was, dan plaatste ze het in de etalage van haar leven die haar blog was, en wachtte op de reacties. Want het Dappere Thuisblijfmoedertje geloofde dat het antwoord op de filosofische vraag: 'Als iemand een blogpost schrijft, en niemand reageert, is die blogpost dan wel gelezen?' een ferm: 'Nee' was.

Maar hoe meer het Dappere Thuisblijfmoedertje van haar woordkunst verwachtte, hoe stiller het was. Om zichzelf te pijnigen bezocht ze dan andere blogs, en zag hoe andere bloggers wèl veel reacties kregen, en 's avonds klaagde ze tegen haar Barse Houthakker: 'Er zijn mensen die schrijven dat ze geen inspiratie hebben, en dan plaatsen ze een foto van hun Hortensia. Veertig reacties! Ik ga gebukt onder het Hortensiasyndroom!'

De Barse Houthakker was even stil, en zei toen: 'Ze zijn gewoon stil van jouw stukjes.'

Daar was het Dappere Thuisblijfmoedertje dan weer stil van.

Zou je dit blog wel in boekvorm op je nachtkastje willen hebben? Help dan mee, en word voor maar 5 euro aandeelhouder van dit blog!