Gebrek aan privacy

Op een zonnige maandagochtend hadden Floris en ik een zwaar bewolkt onderhoud met een meneer van de bank, waarbij hij het ene na het andere doemscenario presenteerde.

Ben ik bij overlijden financieel vervangbaar met een luttele 151 euro per maand, in Floris' geval zal dit leiden tot een woning van karton. Wankelend van ontzetting verlieten wij het pand, en maakten ons op voor twee weken wachten op beter nieuws.

Toen mijn middelste zusje belde voor een update, vatte ik telefonisch samen: 'Floris is een oude zak, en ik ben een loser zonder baan,' want ik houd niet van grijstinten.
'Oooh papa! Hoorde je wat mama zei?' hoorde ik Teuntje schreeuwen.

En plotseling voelde ik de tranen prikken, die ik tot dusver had genegeerd, en jammerde tegen mijn zus: 'En ik kan niet eens even rustig bellen en het vertellen, want iedereen is de hele tijd thuis!'
Snikkend zocht ik een plek waar niemand mij kon horen.

'Waar zit je nu?' vroeg mijn zus belangstellend. 'In de wc?' Ze is ook moeder, en kent de beste plekken.
'Nee, ik zit in Het Hok, bij de diepvries,' blubberde ik, terwijl ik mij een weg baande tussen rondslingerende spijkers, een eenzame broodbakmachine, en vele rondslingerende boodschappentassen. Met enige moeite hees ik mezelf op de diepvrieskist. 'Ik zit nu op de diepvries,' rapporteerde ik, waarna mijn oog op een doos viel die ooit een tv herbergde. 'Maar misschien kan ik beter in een doos gaan zitten. Dan kan ik alvast wennen voor later.'

En toen huilde ik nog een tijdje, waarna alles er weer een stuk zonniger uit zag. Want na regen komt onherroepelijk zonneschijn.

En bovendien: dozen zijn heel goedkoop. Ik vraag me af hoe het zit met privacy.