Roddel en achterklap

'Weet je wat ik vervelend vind, Ot?' hoorde ik vertrouwelijk Piets kinderstemmetje. Het bleek een retorische vraag, want hij gaf zelf het antwoord: 'Dat 'Ze' steeds zegt wat we moeten doen!'

Geërgerd hoorde ik het aan, want mijn humeur was zwaar bewolkt, met kans op onweer, na een ochtendje motiveren en stimuleren van de kinderen om hun slaapkamers op te ruimen. En ik wist met donkere zekerheid: 'Die 'Ze', dat ben ik.

'Piet, ik hoor je wel hoor! Roddelen hoort niet!' riep ik vanuit onze slaapkamer, waar de stofwolken om mijn hoofd woeien. En ik verbeet me in stilte, omdat blijkbaar zelfs mijn kleinste kind, het stadium van onvoorwaardelijke adoratie had verlaten.

Maar toen hoorde ik plotseling Jans bromstem: 'Roddelen mag niet, Ot en Piet!'
'Maar ik zei niks!' sputterde Ot.
'Maar je luisterde wél!' vond Jan. 'En dat maakt jou medeplichtig.'
In stilte juichte ik Jan toe: eindelijk kwam er eens iemand voor míj op. De geplaagde, ondergewaardeerde moeder!
'Wat is dat, 'medeplichtig'?' wilde Ot weten.
Het bleef lang stil. Uiteindelijk besloot Jan tot:'Dat je stom bent, en nu ga ik weer naar mijn kamer,' en ik hoorde hem wegstommelen.

Na een tijdje hoorde ik opnieuw Piets stemmetje: 'Weet je wat ik stom vind Ot? Dat Jan jou stom vindt.'

Ik hoop maar dat ik niet medeplichtig ben omdat ik luisterde.