Schiet de boodschapper niet dood

'Kan ik je even spreken?' vroeg de juf van Ot.
Toen ik weer bijkwam kreeg ik een glaasje water voor de schrik, dat ik met klapperende tanden tot mij nam. Toen nam ik een diepe zucht, en zei plechtig: 'Het gaat wel weer. Wat is er?'

'Wil je goed blijven kámmen?' en ze mimede iemand die overduidelijk veel luizen had.
'Ik dóe niet anders,' zei ik, en voelde een golf van irritatie door mij heen gaan.
De juf boog zich vertrouwelijk naar me toe:'Ja, want ze hebben nog dode neten gevonden.'
Ik knikte braaf maar merkte, plotseling pienter, op: 'Maar als ze al dood zijn, maakt het toch niet uit?'

De juf hield haar handen op in een hulpeloos gebaar, en zei: 'Ze vroegen of ik de boodschap wilde doorgeven.'
Met nieuw begrip keek ik haar aan: hier stond slechts een hulpeloze boodschapper.
Vol mededogen zei ik: 'Ik heb de boodschap gehoord. Dankjewel hoor,' en ik gaf haar een bemoedigend klopje op de schouder.

En toen ik thuis kwam schreef ik op mijn lijstje van Zinloze Bezigheden: 'Dode neten kammen'. Precies achter 'Dweilen met de kraan open.'

Zie ook luizen bestrijden.