Was sich liebt, das neckt sich

'Was sich liebt, das neckt sich,' gaat het Duitse spreekwoord, en Floris en ik 'necken' heel wat af. Strijden we niet om de Wie Werkt Het Hardst eer, dan kibbelen we over van alles en nog wat.

Zo heeft Floris de onhebbelijke gewoonte om zijn bordje na consumptie simpelweg op het aanrecht te deponeren. Daar vind ik het dan ettelijke uren later terug, geheel aangekoekt met versteende voedselresten. Zo grijnsde mij gisteren een afzichtelijk oranje bord toe, waarvan Floris zijn macaroni had genuttigd.

Ik voelde de haren prikken in mijn nek bij deze nalatigheid, die ik ervaarde als een persoonlijk affront. 'Zelfs de kinderen spoelen hun bordje af, als ze klaar zijn,' foeterde ik, terwijl ik plannen smeedde om Floris' volgende maaltijd op het aangekoekte oranje bord te serveren. 'Dat zal hem leren!' dacht ik grimmig en voelde mij zeer miskend.

'Ik zal wel eerst dood moeten zijn voordat je beseft hoeveel werk ik hier verzet,' snibde ik tegen Floris die net binnen kwam.
'Huh?'
'En dan heb ik er niks meer aan natuurlijk!'
'Nee, want dan ben je dood,' constateerde Floris nuchter, en ik voelde een onweerstaanbare drang om hem te schoppen.

Maar 's avonds toen ik lekker in bed lag te genieten van mijn rust, en Floris tegen mij aan kwam schurken snibde ik met alle opgekropte frustratie die in mij woedde: 'EIGEN HELFT!'
Toen was Floris op zijn beurt beledigd, draaide zich woest om, en keek mij met de nek aan.

Zeventien huwelijksjaren, met bijbehorende beslommeringen kunnen de grootste liefde nekken.

Maar als de hoeveelheid 'necken' representatief is voor de hoeveelheid liefde, dan zitten Floris en ik gebeiteld.